Αναστασία: 16 χρονών, Ναυπλιο.
Εσωστρεφής και ευαίσθητη.
Αντιμετωπίζει ψυχολογικό bullying στο σχολείο.
Οι γονείς της είναι απόμακροι απο εκείνη καθώς είναι μοναχοπαίδι και της κάνουν την ζωή δύσκολη, με το να της καταστρέφουν τα όνειρα.
Είναι noise...
«Λοιπον;» ρωτάει ανήσυχος ενω ιδρώτας κυλάει στο κεφάλι του
Σκυβω το κεφαλι και κοιταω το αποτέλεσμα
«Ει..είμαι εγκυος» λέω και νιώθω το κορμί μου να τρέμει
Στηριζομαι στην πόρτα και αρχίζω να κλαίω. Γαμωτο πως τα κατάφερα παλι έτσι;
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Εκείνος αμίλητος με κοιτάζει και τραβαει τα μαλλιά του.
«Αναστασια..ξέρω οτι μπορεί αυτό να είναι πρωτόγνωρο για σένα και ίσως να φοβάσαι για κάτι τόσο μεγαλο..όμως θα είμαι δίπλα σου!Μαζί θα τα περάσουμε όλα.Δεν θέλω να αμφιβάλλεις σε αυτό.Εντάξει;» μου λέει και τον κοιτάζω σχεδόν κενή.
«Βαγγελη..δεν είναι αυτό το πρόβλημα.» απανταω με τρεμάμενη φωνη
«Τοτε ποιο ειναι;» ρωτάει απορημένος
«Δεν..δεν ξέρω ποιανού είναι το παιδί. » απανταω και ξεσπαω σε λυγμούς
«Τι;» ρωτάει τρομοκρατημένος και κάθεται στο πάτωμα.
Του ήρθε απότομο.. Λογικό.
«Αν ειναι..του Σπύρου;Αν δεν το θελει;Γαμωτο είμαστε μόνο 17..» απανταω και τραβάω τα μαλλια μου
«Αν είναι δικο του και δεν το θέλει θα είμαι εγώ εδώ για να το μεγαλώσουμε.Αν παλι είναι δικο μου..θα το αναγνωρισει και θα το μεγαλώσουμε παρέα.Δεν θα σε αφήσω μονη σου Αναστασια.Στο υπόσχομαι.» απαντάει στην προσπάθεια του να με καθησυχάσει
«Και..και με τις σπουδες μου τι θα γίνει;» ρωταω και πλεον δεν βγάζω αλλά δάκρυα,παρα μονο νιώθω πόνο.
«Φοβαμαι πως..θα πρεπει να τις παρατησεις.Ολοκληρο μωρο κουβαλας στην κοιλιά σου.Εκτός οτι είναι επικίνδυνο,θα πρέπει να αφοσιωθεις σε αυτό, οποτε δεν θα υπάρχει χρονος για πανελλήνιες.Και το άγχος δεν θα σε βοηθήσει καθόλου.» μου απαντάει και νιώθω την καρδιά μου να σφιγγεται.
