Together through the distance (On Hold)

Chapter 15

Ξυπνάω το πρωί από τον θόρυβο που προκαλείται απ'την κουζίνα και δυσανασχετώντας κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά.Όταν φτάνω,διαπιστώνω ότι η μαμά μου έχει βγάλει όλα τα βιβλία ζαχαροπλαστικής από την κούτα και από το βάρος τα μισά έχουν πέσει στο πάτωμα προκαλώντας προηγουμένως αυτόν τον εκκωφαντικό ήχο.Τρέχω να την βοηθήσω κουβαλώντας τα υπόλοιπα βιβλία και έπειτα κάθομαι στο τραπέζι για να πάρω πρωινό.

«Τι τα χρειάζεσαι όλα αυτά τα βιβλία;» ρωτάω την μητέρα μου

«Τίποτα μωρέ,απλά δεν ήθελα να τα αφήσω στο Ναύπλιο.» απαντάει εκείνη.

Ωχ..τώρα που είπε Ναύπλιο,πρέπει να τηλεφωνήσω στον Σπύρο. Χθες ήταν χάλια και θα ήταν άσχημο αν δεν του τηλεφωνούσα να δω πώς είναι.

«Αα!Σήμερα θα βγω με κάτι κοπέλες που γνώρισα χθες.Αν φύγεις μετά για την δουλειά,άφησε μου λεφτά οκ;» ανακοινώνω στην μαμά μου και ανεβαίνω τις σκάλες.

«Βρήκες κιόλας παρέα;Αυτό είναι υπέροχο.Σκέφτομαι να μην πάω στην δουλειά σήμερα.Έχω κάτι δουλειές στο σπίτι.Τέλος πάντων θα σου αφήσω.Θα αργήσεις ή όχι;Να ξέρω για να ετοιμάσω φαγητό .» λέει τελικά εκείνη.

«Θα αργήσω» απανταω βιαστικά και τρέχω τις σκάλες.

Μιας που είναι Τετάρτη δεν μπαίνω στον κόπο να τηλεφωνησω σε κάποιον αφού όλοι βρίσκονται στο σχολείο και βρίσκω την ευκαιρία να ασχοληθω λίγο με τον εαυτό μου.

Κοιτάζω φευγαλέα το πορτοφόλι μου και εντοπιζω αρκετα χαρτονομίσματα τα οποία μου έδωσε η γιαγιά μου πριν φύγω.
Έτσι αποφασιζω να περάσω λίγο χρονο μονη μου ψωνιζοντας.

Ντυνομαι με ζεστά ρούχα αφού και ο Μάρτιος στην Αθήνα είναι λίγο ψυχρός και συνοδευω το ντύσιμο μου με άσπρα σταρακια.
Βαφομαι ελαφρά και αφήνω τα καστανα μαλλια μου στο φυσικο τους.

Παίρνω την τσάντα μου και χαιρεταω βιαστικά την μαμά μου.
Τρέχω κυριολεκτικά μέχρι να φτάσω στην στάση επειδή το λεοφωρειο φτανει περιπου σε 2 λεπτα.

Επιβιβαζομαι μετα απο λίγο ,και μέχρι να ακούσω 5-6 τραγούδια καταλαβαίνω οτι έχω φτάσει στην πλατεία Συντάγματος.

Νιώθω τόσο όμορφα μετα από τόσα χρονια που έχω να έρθω στην Αθήνα και απολαμβανω το καθετί σε αυτήν.
Τον ήλιο,τα γκρίζα σύννεφα, τον εξίσου γκρίζο ουρανό από το καυσαέριο, την κίνηση, τον κοσμο,τα μαγαζιά..ολα.

Περναω βιαστικά τον δρόμο όταν το φανάρι ανάψει πράσινο για τους πεζούς και σε λιγοτερο απο πεντε λεπτα φτανω στην οδό Ερμού.
Ξεκιναω να χαζευω τις βιτρίνες μέχρι που εντοπιζω μερικα μαγαζιά τα οποια είχα εξ αρχής στον νου μου.