Together through the distance (On Hold)

Chapter 10

«Σπυρο..καλύτερα να τα πουμε-» πάω να πω αλλά με διακόπτει
«Τι κάνεις εκεί κλαις; Αναστασία τι έγινε;Είσαι καλά;» ρωτάει ανήσυχος

«Σπυρο αν φύγεις θα νιώθω πολύ καλύτερα.. » λέω και τελικά το μετανιώνω.«Οχι όχι δεν το εννοούσα έτσι.Θέλω να μείνω μόνη μου και το τελευταιο πραγμα που θέλω αυτή την στιγμή είναι να σου εξηγήσω τι έχω.Εντάξει;» λέω τελικά

«Ενταξει Αναστασία όπως θέλεις.» λέει κάπως θυμωμένα και φεύγει χωρίς καν να πει καληνύχτα.

Ωραια! Τέλεια! Το μονο που μου έλειπε αυτήν την στιγμη είναι να μου θυμώσει ο Σπυρος!

Η νύχτα περνάει με μένα να χαζευω το ταβάνι αφήνοντας δάκρυα και λυγμούς.

Γιατί να πηγαινει τόσο στραβά η ζωή μου;
Γιατί;

Το πρωι φτανει και οι ακτίνες του ήλιου εισβάλλουν απο το παράθυρο.
Σηκωνομαι βιαστικά και ντυνομαι όπως όπως.
Παίρνω την τσάντα μου και πλένω τα δόντια μου.

Αρπάζω τα κλειδιά και χωρίς καν να φάω φεύγω βιαστική για το σχολείο.
Είμαι αποφασισμένη να τους αντιμετωπισω ολους.

Και πρώτον απο ολους τον Σπύρο!

Φτανω στην αίθουσα καθυστερημένα και όλα τα βλεμματα πέφτουν πανω μου.
Κάθομαι στην θέση μου μα ο Σπύρος δεν είναι εδώ.

Το διάλειμμα δεν αργεί να ερθει και γω κατεβσινω γρήγορα τις σκάλες.
Κάθεται σε ενα απομακρυσμένο παγκάκι μόνος του και κοιτάζει το κενό.