Together through the distance (On Hold)

Chapter 12

Η Δευτέρα δεν αργεί να έρθει και έχουμε πρωτη ωρα ιστορία.
Την μισώ, την μισώ,την μισώ.
Ο Σπύρος παλι δεν ήρθε.
Έχω αρχίσει να ανησυχώ καθώς το σύνολο των απουσιών του έχει φτασει στα ύψη.
Σε 3 μηνες έχουμε εξετάσεις..
Δεν θέλω καν να το σκέφτομαι.

Η ωρα τελειώνει και γω τρέχω στο γνωστό μέρος οπου συχνάζει.
Παγώνω όταν δεν τον βλέπω εκεί και αρχίζω να πανικοβάλλομαι.
Τρέχω στην τουαλέτα και βγάζω το κινητό.

«Εισαι καλά ;» του στελνω

«Ολα καλά.Δεν είχα όρεξη να έρθω.Είσαι καλά μετα τα χθεσινα;» ρωτάει

«Ποναει λίγο το κεφάλι μου αλλά κατα τ'αλλα καλά.Ελπίζω να μην σε αναστατωσα πολύ χθες.Σαγαπω.Τα λέμε.» απανταω και πετάω το κινητό στην τσάντα.

Οι ώρες δεν περνάνε με τίποτα και βαριεμαι του θανατα.
Όταν τελειώσει και η φυσική,αποφασίζω να κάνω μια κοπάνα και επιστρέφω σπίτι.
Διαβάζω για το φροντιστήριο ώσπου να φτασει μεσημέρι και κατεβαινω για φαγητο στην κουζίνα.
Ωστόσο,επιστρέφουν οι γονείς μου απο την δουλειά και καθονται στο τραπέζι.
Όταν φάω μου λένε :

«Αναστασια μου,έχουμε να συζητησουμε κάτι σημαντικό.Κάθησε λίγο που σε θέλουμε.»

«Μαμα έχω αρχαία, όταν επιστρέψω το συζητάμε » ανακοινωνω και τρέχω να πάρω την τσάντα μου.

Στην διαδρομή τηλεφωνω στον Σπύρο και αποφασίζουμε να συναντηθούμε σπίτι του κατα τις 7 που θα τελειώσω και εγω,μιας που θα ειναι και η μαμα του στην Αθήνα.

Το μαθημα φτανει στο τέλος του και τρέχω σπίτι να αλλάξω.
Οι γονεις μου λείπουν ξανά,οποτε τρέχω και κάνω γρήγορα ένα ντουζ και βάζω καθαρά ρούχα.
Έπειτα κλειδωνω το σπίτι και φεύγω για του Σπυρου.

Όταν φτάσω, χτυπάω το κουδούνι και εκείνος μου ανοίγει χαμογελαστός.
Τον χαιρεταω και έπειτα μπαίνω μέσα.
Καθόμαστε αγκαλια στο σαλόνι και παρακολουθούμε μια ταινία.
Ξαφνικα,αρχίζει να με φιλάει στον λαιμό.
Νιώθω το σώμα μου να ανατριχιαζει και πεταλούδες εμφανίζονται στο στομάχι μου.
Αφήνω για λίγο την ταινία και γυριζω προς το μέρος του ώστε να μπορω να τον φιλαω.
Τα χείλη μας ενώνονται ξανά και ξανά ώσπου του ξεκουμπωνω το πουκάμισο.