Η μέρα κυλάει με μένα κλειδωμένη στο δωμάτιο μου,κλαίγοντας για το χθεσινο συμβάν.
Δεν πίστευα ποτε οτι θα δεχομουν μια τέτοια κινηση που κάθε κορίτσι ονειρεύεται...μα τώρα το μετανιώνω.
Έχω σχέση και εκείνος δεν θα ασχολειθει με ενα 16 χρονο..
Απλα ηταν ενα στιγμιαίο λάθος και απλα θα πρεπει να το υποστω.
Το τηλέφωνο μου χτυπάει και σηκωνομαι απο το πάτωμα για να το πιάσω.
Όταν το παίρνω στα χέρια μου,βλέπω το όνομα του Σπύρου και το αφήνω δίπλα μου.
Σιωπή απλωνεται ξανά στο δωμάτιο,μα η φασαρια δεν αργεί να επιστρέψει.
Πιάνω εκνευρισμένη το κινητό μου,έτοιμη να απορριψω την κλήση,όταν ξαφνικα αντιλαμβάνομαι οτι με καλεί ο Βαγγέλης.
Αρχίζω να πανικοβαλλομαι.
Δισταζω στην αρχή,όμως τελικά απανταω.
«Ν-ναι;» λέω κοφτά ,αποτυγχάνοντας να ακουστω φυσιολογικά
«Γεια σου Αναστασία.Ελπίζω σήμερα να είσαι καλά.Θα ήθελα,αν φυσικά θες και συ,να βγούμε απόψε..θέλω να σου πω κάποια πράγματα σχετικα με.. χθες.» λέει και το επεξεργαζομαι για λίγο
«Εμ..εντάξει» απανταω αμήχανα
«Στις 9 είναι καλά;» ρωτάει
«Υποθετω πως ναι.Τα λεμε μετα τοτε..» απανταω και το κλείνω.
Αποκλείεται να με δει σε αυτά τα χάλια!
Θα τρομάξει.
Μπαίνω για ενα γρήγορο μπάνιο και όταν τελειώνω φοραω καθαρά εσώρουχα και στεκομαι μπροστά απο την ντουλάπα.
Λίγο αργότερα,διαλεγω ενα μαυρο,κάπως κοντό,φορεμα,με διάφανο ντεκολτέ και το συνοδευω με το αγαπημένο μου κολιέ.
Κοιτάζω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη και δείχνει κάπως ταλαιπωρημένο.
Τοποθετω λίγο μεικαπ στο πρόσωπο μου και λίγο παραπανω κονσιλερ στην περιοχη κατω απο τα ματια μου.
Βάζω λίγη μασκαρα,το αγαπημένο μου κραγιόν με απόχρωση κοκκινο-μπορντό και ψεκαζω λίγο άρωμα στον λαιμό μου.
Τοποθετώ τα χαμηλα παπούτσια στα πόδια μου και έπειτα παίρνω την τσάντα μου και βγαινω εξω.
Σε λίγη ώρα φτάνει και ο Βαγγέλης και παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν μπω στο αμάξι του.
«Χευ» λέω χαμογελαστή
«Ουαου.Εισαι..τοσο..τοσο πανέμορφη »λεει και με καρφώνει με τα ματια του
«Ευχαριστω πολύ.» λέω και νιώθω τα μάγουλα μου κόκκινα από ντροπή.«Και συ είσαι πανέμορφος.Που πάμε;»
«Για φαγητο» απαντάει ενω εχει τα ματια του πλεον καρφωμένα στον δρόμο
«Ζωνη» λέω
«Τι;» ρωτάει ανηξερος
«Λεω,ξεχασες να βάλεις ζωνη» απανταω και με κοιτάζει φευγαλέα που γελαω
«Με κοροϊδεύεις μικρή;» ρωτάει ενω γελάει και κείνος.
«Ισως»
ESTÁS LEYENDO
Together through the distance (On Hold)
FanficΑναστασία: 16 χρονών, Ναυπλιο. Εσωστρεφής και ευαίσθητη. Αντιμετωπίζει ψυχολογικό bullying στο σχολείο. Οι γονείς της είναι απόμακροι απο εκείνη καθώς είναι μοναχοπαίδι και της κάνουν την ζωή δύσκολη, με το να της καταστρέφουν τα όνειρα. Είναι noise...
