Together through the distance (On Hold)

Chapter 8

Ξυπνησα λαχανιασμενη ενω δάκρυα έπεφταν απο τα ματια μου.
«Ηρεμησε Αναστασια» σκέφτηκα
Ηταν απλα ενα όνειρο.
Δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα.

Για αλλη μια φορά ονειρεύτηκα την συνάντηση μας με τον Βαγγέλη.
Είχα αρχίσει πλεον να το θεωρώ άπιαστο όνειρο.

Σηκωνομαι και κατευθύνομαι προς το μπάνιο να πλυθω.
Παρατηρω το σωμα μου στον καθρέφτη.

Πως είμαι έτσι;
Τα δάκρυα δεν ταιριάζουν σε μια προσωπικοτητα σαν και την δική μου.
Δεν πρεπει να κλαίω.

Και τα ματια μου δείχνουν θλιμμένα, ταλαιπωρημένα...
Γιατί;

Αύριο είναι η πρωτη μέρα στο σχολείο μετα τις διακοπές των Χριστουγέννων.

«Πρεπει να ανανεωθω»σκεφτομαι.

Να γίνω μια αλλη Αναστασία.
Να επιστρεψω στον παλιό μου εαυτό.
Να αφήσω οτι με στεναχωρει στο παρελθόν και να συνεχίσω.

Πεφτω ξανά στο κρεβάτι και κοιμάμαι μέχρι το ξυπνητήρι να χτυπήσει.

Σηκωνομαι χωρίς δεύτερη σκέψη μιας που είναι η μερα της "μεγαλης αλλαγής„ και ανοίγω την ντουλαπα.

Αρπάζω ενα κόκκινο-μαύρο καρό πουκάμισο και ενα μαύρο παντελόνι.

Αλλαζω γρήγορα και τρέχω προς τον ολόσωμο καθρέφτη.
Παίρνω τα καλλυντικά μου και ψάχνω να βρω τι μπορω να "διορθωσω".