a human mate - deel 2

Hoofdstuk 20

Lauren White

Het raakte me, het raakte me om Ethan en Sara zo te zien. Ik had dit nooit van hun verwacht. Wat is er gebeurt met die sterke broeder-zuster band ? die kan toch niet in 1 keer verdwenen zijn ? " Ethan, ga naar haar toe, voor het te laat is " zei ik tegen hem. " ik had dat niet moeten zeggen ". " nee dat had je niet moeten doen nee, maar je kan het nu nog goed maken met haar ". " je hebt gelijk " zei hij met een zucht. Hij liet me los en liep daarna richting het packhuis.

Sara Light

Ik liep door de gangen van het packhuis op weg naar mijn kamer, tot ik tegen iemand aanbotste, die iemand is ook wel bekent als Logan. " Sara wat ga je doen ?". " ik ga voor een paar dagen weg " antwoordde ik simpel. " waarom ?". " ik heb hier gewoon niets meer te zoeken ". Ik liep langs hem heen en hoorde hem nog 1 keer zachtjes " Sara ?" zeggen.

Na even door het packhuis gedwaald te hebben kwam ik in een gang waar een schilderij hing. Ik keek er naar en zag 2 mensen, een jongen en een meisje, Ethan en ik. Op de schilderij waren we nog heel jong. Het deed me denken aan vroeger toen we allebei samen naar school gingen. Dat vond ik altijd het leukste aan school, samen met mijn broer naar school lopen en weer terug. Dat was nog allemaal voor we wisten dat ik nummer 1 was. Ik ging tegen de muur staan en liet me langzaam naar beneden zakken. Ik heb het echt verpest. Ik had dit nooit geheim moeten houden. Ik stond weer op en liep verder naar mijn kamer. Ik moet hier gewoon voor een paar dagen weg, ik weet niet voor hoelang maar het moet gewoon even.

Als ik mijn kamer binnen kom zie ik opeens Ethan bij mijn raam staan. Hij had het vast in de gaten wat hij zei " weet je nog toen we daar op dat grasveldje aan het stoeien waren en je won ". Ik ging naast hem staan en keek uit het raam. " ja, dat weet ik nog. Dat was op dezelfde dag als toe we voor het eerst naar het café gingen ". " dat waren nog eens goede tijden ". " dat kan je wel zeggen ja ". Er kwam een lach op mijn gezicht tevoorschijn toen ik aan die tijden terug dacht. " sorry van net, ik had dat niet moeten zeggen ". " het geeft niet, het is de waarheid ". Ik draaide me om en liep naar mijn inloopkast. Daar pakte ik mijn rugzak vandaan en stopte er een paar kleren in. " wat ga je doen ?". " ik moet er gewoon even voor een paar dagen weg. Even dit alles verwerken ". " komt dit door mij ?". " nee, ik moet gewoon even weg ". " waar wil je heen gaan dan ?". " naar de tempel ". De tempel, het is een tempel hoog ik de bergen, ik ben daar jaren geleden toen ik pas net wist dat ik nummer 1 was heen gegaan, daar gaan alle leden van de 7 heen om te trainen en hun gaves te ontdekken, het is er rustig en vredig, dat is nu net wat ik zoek. " je wilt terug gaan naar de tempel ?". " ja, en onderweg kan ik opzoek gaan naar Steven en Lisa ". " hoe lang ben je van plan daar te blijven ?". " dat weet ik nog niet, dagen, weken, misschien wel maanden. Maar ik laat jullie hier niet alleen. Ik zorg ervoor dat er sowieso 2 van de 3 hier blijven. Via hun en mijn mindlink kunnen we contact blijven houden ". Hij kwam naar me toegelopen en nam me in een omhelzing. " zorg wel goed voor jezelf he ". Ik liet hem los en keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. " wat ?" vroeg hij lachend. " ik weet dat ik je kleine zusje ben maar als wij tegen elkaar gaan vechten win ik toch. dus volgens mij moet jij eerder goed voor jezelf zorgen, en voor Lauren ". Zijn glimlach werd breder en ik gaf hem een stomp tegen zijn schouder. Hij deed net alsof het echt pijn deed. " o, kan de grote alfa niet tegen een stootje van zijn zusje ?". "pff, tuurlijk wel wat is dat nou weer voor een vraag ?". " wat ben je toch een rare lobbes ". " en daarom zeggen ze dat ik soms op jou lijk ". " das niet aardig ". Ik hing mijn rugzak over mijn rug en zuchtte een keer. " dan ga ik maar ". " ik heb al tegen iedereen gezegd dat je voor een onbepaalde tijd weg gaat en zo dag komt zeggen ". Ik knikte en hij sloeg zijn arm om mijn schouder heen. Zo liepen we naar beneden.

Ik opende de voordeur en liep samen met Ethan naar buiten. Wat ik toen zag was helemaal onverwachts. De hele roedel stond op het plein. Logan kwam naar me toegelopen en vroeg aan me " weet je zeker dat je weg wilt gaan ". Ik nam diep adem en antwoordde daarna " ja, ik weet het zeker ". Ik gaf hem nog een klein kusje op zijn wang, wat ik niet vaak doen maar toch, en liep daarna richting het bos. Toen ik bij het bos stond stopte ik en zuchtte. Ik draaide me om en keek iedereen 1 voor 1 aan. Bij Logan stopte ik, ik ga hem nog het meeste missen. Ik rende nog voor de laatste keer naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn nek, voor ik mijn lippen op de zijne drukte. Hij versteef helemaal en keek me met grote ogen aan. " je moet weten dat ik van jou hou " zei ik voor ik hem los liet en weer naar het bosrand liep. " Sara !" riep iemand naar me. Ik draaide me om en zag Logan, Ethan, Lauren en Lucas staan. Ze keken me allemaal aan met een we-gaan-je-missen blik aan. Ik keek omhoog naar de lucht en huilde ik-ga-jullie-allemaal-missen, voor ik dieper het bos in liep.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
oke, even serieus, ik vind dit echt 1 van de mooiste hoofdstukken die ik ooit heb geschreven.
wat vinden jullie ??
vragen voor de Q&A zijn nog steeds welkom.

ps. ik heb een paar mensen vergeten voor de Q&A, je mag natuurlijk ook vragen stellen aan : Zayn, Debbie ( de er ook nog is ), Adriana, de vampieren leider, of aan mij ( de schrijfster ).

like ? comment ? follow ?

wedstrijd :
even op terugkomst van de wedstrijd.
ik heb nu al heel veel namen binnen gekregen en kan ze natuurlijk niet allemaal gebruiken, daarom zeg ik ... maak je niet druk !
deel 3 is niet mijn laatste boek wat ik ooit op wattpad ga schrijven dus ik denk dat alle (achter)namen wel een keer voor komen !
dus ook niet schrikken als je naam die je hebt ingeschreven niet in deel 3 komt.