a human mate - deel 2

Hoofdstuk 28

1 dag later
Lauren Light

Eindelijk opende Quincy haar ogen. Eerst keek ze verbaast om zich heen maar daarna richte ze zich helemaal op mij. Een zucht van opluchting verliet mijn mond. " eindelijk ben je wakker ". Ze ging rechtop zitten en keek mij alleen maar aan. " waar ben ik ?". " in het packziekenhuis. Net zoals, Carlos, Julian en Simon ". Ze legde haar benen direct over het bedrand en haar voeten raakten de grond. " doe rustig aan ! straks zak je nog een keer in !". Ze lachte en keek van de grond naar mij. " er is niets aan de hand met me ". Ze nam diep adem en stond op. " Sara komt zo snel mogelijk weer terug, samen met Lisa " zei ze plotseling. " hoe weet je dat ?". " dat weet ik gewoon " lachte ze. " ik moet naar de anderen toe ". Ze liep naar de deur toe en raakte de deurklink aan. Een rilling ging over haar rug. Ze schudde haar hoofd alsof ze een gedachte kwijt wou. De klink ging omlaag en ze verdween in de gang.

Ik pakte mijn mobiel en zag dat ik een berichtje gekregen had van Debbie. Wauw, na al die tijd laat ze eindelijk wat van haar horen.

Debbie : Lauren mag ik iets aan je vragen ?
Ikke :P : Eerst wil ik iets aan jou vragen. Waar zit je de hele tijd ?
Debbie : Lang verhaal, vraag maar aan Ethan.
Ikke :P : En wat is jou vraag ?

Het klinkt misschien een beetje bot maar ik heb niet echt zo veel zin in haar. Het was heel even stil. Na enkele minuten wachten kreeg ik eindelijk weer een bericht.

Debbie : Ik heb een paar problemen hier en ik weet niet meer wat ik moet doen. Mag ik alsjeblieft even terug komen voor ontspanning ?

Ik zuchtte een keer. Ik liep ondertussen naar de gang terwijl ik bezig was met mijn mobiel. Even keek ik op en zag Ethan naar me toe lopen. " hey " begroette hij me. " hey " begroette ik hem daarna maar ik keek nog steeds naar mijn mobiel. " waar kijk je naar ?". " weet jij waar Debbie is ?" veranderde ik van onderwerp. " ze is hier ver, ver vandaan. Ergens zoals bij ... de Black Blood clan " probeerde hij zo rustig mogelijk te zeggen. " ze is wat ?! waarom is ze daar ?!". " dat weet ik ook niet. Maar hoezo opeens die vraag ?". Ik liet hem mijn mobiel zien en hij las grondig de berichtjes. " en wat ga je tegen haar zeggen ?". " dat weet ik dus niet. En nu al helemaal niet meer ". Weer zuchtte ik. " ik vind dat jij moet beslissen, jij bent tenslotte de alfa ... ". " en jij bent de luna. Jij kan net zo goed als mij beslissen ". Ik haalde een hand door mijn haar heen en begon daarna te typen.

Ikke :P : Hoelang ben je van plan te blijven als ik ja zeg ?
Debbie : Dus je zegt ja ?!?!
Ikke :P : Nee, dat zeg ik niet. Als ik ja zeg, hoelang blijf je hier dan.
Debbie : Zolang het nodig is.
Ikke :P : Oke dan.
Debbie : YEAY dankje !!! Ik ben er ongeveer over anderhalve dag !!!

O god wat heb ik mezelf toch aan gedaan. " en ? wat heb je gezegd " zei Ethan afwachtend. " ik zei ja ... " antwoordde ik hem. " ... helaas ". Ethan geeft me een kus op mijn haar en kijkt me lachend aan. " wat ?" vraag ik lachend. " niets. Je bent gewoon zo mooi ". Ik rol met mijn ogen. Hij pakt mijn hand en rent weg, met mij achter hem aan. " wat ga je doen ?" vroeg ik aan hem, weer lachend. We renden over het grote plein van het territorium, door het bos en stopte bij een grote rots. Hij hielp me erop en liep naar het uiteinde. Als je er helemaal op stond had je een prachtig uitzicht over de roedel en alles eromheen. De volle maan stond hoog aan de horizon en het maanlicht scheen door het bos. Ethan ging zitten en ik volgde zijn voorbeeld. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en sloot mijn ogen. " ik ging hier altijd heen samen met mijn moeder ". " dat snap ik wel. Het is hier prachtig ". Hij grinnikte waardoor ik hem met een opgetrokken wenkbrauw aan keek. " zins wanneer grinnik jij nou weer dan ". " sinds ... " hij dacht even na. " ... sinds jij mijn leven hebt veranderd denk ik ". Ik keek voor me uit en lachte. Ik had eigelijk nooit gedacht dag ik zo ver in mijn leven kwam. Ik ben gelukkig, ik ben gelukkig met Ethan. Ongeveer een half maandje geleden werd ik gewoon nog gepest en nu heb ik gewoon een hele roedel, en ik heb iemand die om me geeft. Ethan pakte mijn kin vast en draaide mijn hoofd naar hem toe. Zijn mooie, prachtige bruine ogen keken recht in die van mij. Hij kwam steeds dichterbij en langzaam raakte onze lippen elkaar, zijn zachte lippen. Hij liet los en keek naar de maan. " moet je zien ". Hij stond op en liep de rots af. " wat ga je doen ?" vroeg en ik stond op. " wacht heel even en blijf zitten " kreeg ik als antwoord. Ik zuchtte een keer diep een keek voor me uit. Na nog niet eens een minuut hoorde ik een soort van poten de rots op komen. Een donkerbruine wolf kwam naast me zitten, Ethan. Hij knikte naar de richting van de roedel en sloot zijn ogen. Een harde huil verliet zijn mond. Toen hij stopte opende hij zijn ogen weer en ging staan. In de verte hoorde ik allemaal gehuil. Ik stond ook op en luisterde aandachtig. Het klonk geweldig. Een traan gleed over mijn wang, een traan van geluk.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
#18 !!! ❤️❤️❤️
LY ALL !!!!!!!!

like ? comment ? follow ?