a human mate - deel 2

Hoofdstuk 38

Lauren Light

Ik zuchtte een keer toen ik Lisa op een rots aan een meertje zag zitten. Eindelijk, dacht ik bij mezelf. Ik ging naast haar zitten en keek haar aan. " waarom heb je niets verteld Lisa ?" was het eerste wat ik vroeg. " als ik het je had verteld dan bracht ik de hele mythische wereld in gevaar. Ik kon toch niet zomaar bij je aankloppen en zeggen 'hey Lauren. Even dat je het weet, ik ben een weerwolf. Als ik mijn wolf niet onder controle kan houden verscheur ik je zonder moeite in stukjes ". Ze keek naar gaan nagels, die uitgegroeid waren tot klauwen. " ik ben bang om je pijn te doen Lauren ". Onverwacht keek ik haar aan. Ze is bang dat ze me pijn zou doen ? Dan heeft ze dus nog niet meegekregen wat er allemaal in de afgelopen maanden is gebeurt. " je zou me geen pijn doen, dat weet ik zeker. Ik mag dan wel een mens zijn, maar ik ben ook de luna van een hele pack weerwolven ". Ze lachte. " en dat had ik nooit verwacht ". " je zou me echt niet pijn doen " verzekerde ik haar. " ik ben serieus een keer thuis aangevallen door de moordenaar van mijn vader en heb hem later vermoord samen met zijn handlangers ". Lisa keek me fronsend aan. " jij hebt iemand vermoord ?" vroeg ze verbaast. Ik knikte. " jep, en toen ik terug kwam op het territorium was ik helemaal gek geworden " zei ik met een klein lachje.

Het was even stil, geen ongemakkelijke maar een fijne. " dus ... je bent 1 van de 7 he " verbrak ik de stilte. " dat klopt, nummer 5 ". " welke gave of gaves heb je ?". Ze keek even om zich heen en pakte een takje van de grond. Ze hielt het takje tegen haar arm aan. " probeer hem eens te pakken " zei ze. Ik probeerde hem te pakken maar het leek wel alsof het niet lukte. What the fock ? Kan het nog enger. Lisa draaide haar arm bij zodat ik een zijaanzicht op het takje had, maar ik zag niets. " het ziet er misschien raar uit, en dat is het ook. Ik heb zeg maar een gave waardoor ik kleine dingetjes zoals in dit geval een takje in me te stoppen zonder het te voelen ". Lisa legde haar hand op het takje en haalde het er vanaf. " is dat niet heel ... uuhh ... creepy ?". Ze lachte om mijn woordkeuze. " voor jou misschien maar je vergeet dat ik in een wolf kan veranderen " lachte ze. " das waar ". Ik legde mijn hoofd op haar schouder en zij haar hoofd er weer bovenop. Ik heb haar echt gemist, vroeger voelde ze als een zus voor me. " weet je wat nou het grappigste is ?". Ik schudde mijn hoofd langzaam. " jij had vroeger toch een keer een witte wolf in het bos gezien die gewond was ?". Ik haalde mijn hoofd van haar schouder. Dat heb ik haar nooit verteld. Mijn blik ging van normaal naar verbaast. " hoe weet je dat ?!". " laat ik het zo zeggen, ik was erbij ". " was jij die wolf ?!". Lachend liet ze zich op haar rug vallen. " dat meen je niet !". " dat meen ik wel !". Ik stond op en stak mijn hand naar haar uit. " kom, we gaan terug ". Ze pakte mijn hand vast en zo trok ik haar omhoog. We liepen samen terug naar huis. " hoe zit het eigelijk tussen jou en die Debbie ?". " om een lang verhaal kort te maken: Debbie is het oude vriendinnetje van Ethan, toen Ethan mij had gevonden maakte hij het uit met haar, en dat vond ze niet echt leuk ". " dus dan moord ze je bijna ?!". " ja " antwoordde ik simpel. " 1 woord: gestoord ". Wolven gehuil was in de verte te horen, Ethan. " ja ja, we komen al " zei ik, hij hoorde me toch wel. Lisa sloeg haar arm over mijn schouder. " ik ben blij om je weer te zien ". " ik jou ook ".

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Echte vriendschap wat nooit ten onder gaat.
Nog 2, 3 of 4 hoofdstukken.
Wat vinden jullie ervan ??

like ? comment ? follow ?