Bad Bed Friends // Evans

Bad Bed Friends 4: Rule #2

Göz kapaklarım açılırken, net bir görüntü elde edebilmek için gözlerimi kırpıştırdım. Bedenimdeki tarifsiz hissi es geçmek mümkün değildi.

Uyuşuk bir edâyla çarşafların arasında kaybolmayı denedim. Sıcağı seviyordum ve bu uykumu getiriyordu.

Fakat, tişörtümün üzerinden göbeğime dokunan, yabancı bir el, korku duyumu harekete geçirdi. Tristan'dı... Dün... Her şeyi hatırlamaya başlıyordum ve bu vücuduma şok dalgaları yayıyordu. Dün gece burada kalmış olması ise, en büyük olaydı.

"Katy?" diye sordu uykulu çıkan, yorgun sesi ile. Titrek bir nefes verdiğimde, beni kendine doğru çekti ve sırtımı gövdesine yasladı."Uyandın mı?"

"Evet," dedim tek nefeste. Normal bir durumda onu buradan saniyesinde kovar ve arkasından bin bir çeşit küfür ederdim. Fakat, dün olanlardan sonra birkaç soru işareti ile başbaşa kalmak istemiyordum. Bundan sonra ne olacağını bile bilmiyordum.

Burnunu ensemde gezdirdi ve nefesini sırtıma doğru üfledi. Tanrım, bacak aramdaki rahatsızlık gözden çıkarılacak türde değildi."Dün gece..." diye mırıldandı. Hemen ardından beni kendine doğru çevirdi ve gözlerimiz onunda kesişti. Saçları dağılmıştı ve uykulu hâli sahiden güzeldi."...iyi bir kız olup bana o mesajı atmakla akıllılık ettin, Katniss. Bundan sonraki her doğru davranışında neler olacağını az çok biliyorsun artık."

Dudaklarımı yaladım ve belimdeki elinin biraz üzerine, koluna parmaklarımla dokundum."Dün gece neden burada kaldın?" diye sordum, aklımdaki ilk soru balonuna bir yanıt bulmak amacıyla.

Omuz silkti. Bu sayede çarşaf vücudundan biraz aşağıya kaydı ve açık teni gözlerimin önüne serildi. Kendi üzerime baktığımdaysa, onun tişörtünü gördüm. Bu gerçekten tuhaftı.

"Uyandığın zaman korkmanı ve okulda benden uzaklaşmanı istemedim," diye açıkladı."Bilirsin, yatak arkadaşımın bana kızgın ya da mesafeli olmasını istemem. Ne de olsa birbirimize ihtiyacımız var." Göz kırptı.

Tek kaşımı kaldırdım. Ah, işte şimdi geri dönmüştüm."Sana ihtiyacım yok," dedim işaret parmağımla kabaca gövdesine dokunarak. Pekâla, oldukça yumuşaktı."Senin okuluna ihtiyacım var."

Yüzünde belirsiz bir rahatsızlık ifadesi gördüm sandım fakat hayır, yine aynı aptal karşımda duruyordu.

Sırıtarak, "Hayır, sadece sen gerçekleri kabul edemiyorsun," diye kafa tuttu. Beni aniden kucağına çıkardığında ise, refleks olarak ellerimi gövdesine yerleştirdim."Dün gece hâlinden oldukça hoşnuttun, Hamilton, ve kesinlikle bana ihtiyacın olduğunu anlamam uzun sürmedi. Parmaklarım hoşuna gitti."

Beyaz tenim, yavaş yavaş yanaklarımdan kulaklarıma doğru kırmızı bir hâl alırken, hafifçe boğazımı temizledim."Ben... Nasıl olduğu hakkında en ufak bir fikrim yok, inan bana. Ama kendimi kaybetmiştim." Gözlerimi üzerinde oturduğum çarşafın altındaki bedenine çevirdim."Kabul ediyorum, sanırım hoşuma gitmişti. Fakat, kendimi bu denli kaybedeceğimi düşünmüyordum."

Ellerini uysalca bacaklarımda dolaştırdı ve tek elini kaldırıp çeneme değdirdi. Bu hareketi, gözlerimizin kenetlenmesine sebep olurken, dudakları hafifçe yukarı kalktı."Bu ilkindi ve kendini çabucak kaptırman oldukça olasıydı." Eliyle yanağıma dokundu bu kez."Parmaklarımdan memnun kalacağını bildiğim için tişörtünü bile çıkarmadım. Ve sen sadece sözlerim yüzünden karşımda bir çilek gibi kızarmış duruyorsun."

Bu hâlime kıkırdadığında, alt dudağımı dişleyerek başımı eğdim. Bu tür konuşmalara ve bu tür şeylere alışkın değildim. Ne yapmam, ne söylemem gerektiğini bilmiyordum.