Zümra, babasının geçmişinin kurbanı olduğunun farkında olmadan okulunu bitirmeye çalışıyorken bir gün hastaneden aldığı haberle yerlebir olur. Babası bir kadını bıçaklamıştır. Zümra babasının savunulamaz hatasıyla hayat savaşına bir yenisi eklemişti...
Merhabalaar! Bayram hediyesi yerine Nefretin Esareti'ni koymak istersiniz belki diye bölümü bu akşama yetiştirmeye çalıştım. Ramazan bayramınız mübarek olsun, sevdiklerinizle nice güzel bayramlar görmeniz dileğiyle!
İyi okumalar!
~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~
30. Bölüm: Yara
Ölüm haktı.
Yirmi bir yıllık hayatımın bana öğrettiği en büyük şey ölümün yarattığı yıkımdan kaçamayacağımızdı. Bazen kabullenmek gerekirdi. Kabullenmek ve ölümün soğukluğunu ensende hissederek nefes almaya devam etmek.
Oysa ben bunu hiç başaramamıştım. Belki annemi çok erken kaybettiğimdendi, belki onu kaybedişimle buruk bir hayatı göğüslemek zorunda kalmamdan. Anneme kızdığım zamanları hatırlıyordum. Öldüğü için ona kızmıştım. Elinde bavuluyla bizi terk etmek üzere çıktığı yolda can verdiği için. Babamı vicdan azabı ve bu derin acıyla bırakarak beni ailesiz bıraktığı için...
"Bilinci yerinde, bizi duyuyor!"
Şimdi her şey silikti. Annesine öldüğü için kırılan Zümra bir köşeye çekilmiş, ölümle burun buruna gelen kızın savaşması için ellerini uzatmıştı. O eli tutmak istediğimden emin değildim.
Kurşun sesleri.
"Zümra! Ulan siktiğimin pezevengi ona bir şey olsun, hele bir ona bir şey olsun!"
"Babasını biliyor mu?"
Boğulduğumu hissediyordum. Dudaklarımda bir adamın tadı vardı. Tenime değdiğinde beni umutla dolduracak kadar güzel gelen bu tat, gerçeğin filtresi altında zehir gibi acılaşmış ve dudaklarımı yakmaya başlamıştı. Kesik kesik aldığım nefes bu zehri ağzımın içine dağıtmış, ölüm kokan tadı boğazıma sızmaya başlamıştı.
"Bizimkilerin işi değil bu!" İhsan Amca'nın sesi.
"Topunuzun amını sikeceğim!"
Soğuk.
"Eh, başlatma sikine! Kan kaybediyor!"
Şokla anlamadığım acı, zaman geçtikçe büyümüştü ve soğuk soğuk terlerken her zerremde acıyı buluyordum. Güçlükle açtığım gözlerim gecenin karanlığına takıldı ve gökyüzüne uzanmak istedim. Dişlerimin arasından aldığım nefes boğazıma batıyordu.
"...babasının cenazesinden önce birkaç kere onunla görüşme fırsatı bulur."
Islanan kirpiklerim birbirine öyle yapışmıştı ki gözlerimi açmakta zorlanıyordum. Belimde hissettiğim acı büyüdükçe zihnim daralıyordu ve düşüncelerim birer birer dökülüyordu. Soluk beyaz suratlar önüme düştü.
