Tainted

Kabanata 42

KABANATA 42 - Gate

Wasak na wasak ang puso ko sa sarili kong kagagawan. I could just stop the pain that's ripping my heart by hugging Andrew and telling him that I want him to stay with me but this is important to me. It's important for the both of us.

"It's okay. Nothing bad will happen to me. Nothing bad will happen to us," paliwanag ko. Halos kumbinsihin ko siya sa tono ko. Halos kumbinsihin ko na rin ang sarili ko. "Gusto ko lang talagang mapag-isa sa ngayon. I will call you. I will talk to you as soon as I fixed myself," sabi ko habang inilalapit naman sa akin ang kamay niya.

I was the one to kiss him this time. I want to let him feel how much I love him even though I'm asking him this. I want to assure him. I want him to calm down and don't think of bad things about our relationship. I'm in love with him and it would never ever change.

"Are you ending us, Zandra?" may hinagpis sa boses niya. Tumulo ang luha niya at ngayon ay namumula na ang kanyang mukha.

Tiningnan kong muli si kuya. He's not reacting to what I'm saying. Nanatiling blangko ang mukha niya habang nakamasid sa amin.

"No...," nabasag ang boses ko. "I love you so much, Andrew. Gagawin ko 'to para sa sarili ko at para sa ating dalawa," giit ko. "I promise you, it'll be better once we see each other again," nanghina ang aking katawan.

Humikbi si Andrew. I was speechless with his reaction. Hindi ko inasahan na ganito siya at iiyak sa harap ko. But I was already expecting that this will hurt him. This is my Andrew and my Andrew love's me so much. My Andrew will be in pain when I'm in pain. At dahil gusto ko nang matapos ang sakit na nararamdaman niya, kailangan ko na ring tapusin ang akin.

"Ibig sabihin, matatagalan bago tayo magkita uli?" para siyang batang pinagkakaitan ng isang bagay na nais na nais niya. It's like I am taking something away from him. Something that is very important to him.

Nanginig ang labi ko. I pouted my lips so it would stop trembling. Ayokong ipakita sa kanya na nasasaktan ako. Ayokong masaktan na naman siya dahil lang nasasaktan ako.

"I don't know yet," sambit ko. Iniwasan ko ang mga mata niyang naghihinagpis. If I stare at him longer, I will just take back everything I said.

"Ito ba talaga ang kailangan mo?" tanong niya. Naramdaman kong nagpalit ng pwesto ang aming mga kamay. He's holding my hand very tightly it's like he doesn't want to let me go.

"Kailangan..." Ikaw ang kailangan ko, Andrew. But I need this too as much as I need you. "Oo, ito ang kailangan ko," sagot ko.

Banayad ang pagtango niya. Tila hirap na hirap siyang gawin iyon. Pumikit siya ng mariin kaya tumulo ang mga luha niya. Nang buksan niya ang mga mata ay napupuno na iyon ng pag-intindi.

"Promise me one thing, Zandra," untag niya.

Tumango ako at naghintay.

"You are not going away this time. Don't run away from me anymore. I want to be sure that we're still breathing the same air and walking on the same ground. 'Wag kang aalis ng Pilipinas, promise me," usal niya.

Ngumiti ako. It didn't reach my eyes but at least I can still smile after all this. "I promise," usal ko para sa kanya at para sa sarili ko.

Dahan dahan niyang binitiwan ang aking kamay. Nanlamig ako nang makalaya ang kamay ko sa kapit niya. He stood up straight. Muntikan na siyang mawalan ng balanse sa pagtayo kaya lumipad ang kamay ko para sana tulungan siya. Inangat niya ang dalawang kamay upang pigilan ako sa gagawin.

Parang piniga ang puso ko dahil ayaw niyang hawakan ko siya.

"Once I walk outside this room, I promise that you won't see my face again. But I will just be around you, Zandra. Nasa paligid lang ako nang hindi mo nakikita," lumingon siya kay Kuya Zac. "Take care of her. I'm really sorry for what happened," aniya.