Tainted

Kabanata 1

KABANATA 1 — Raging With Fire

I just kept my stare at the glass wall when my dad stood next to me. Hindi ko siya nilingon kahit na tumikhim siya para makuha ang atensyon ko. Nakapamulsa ako at hinihintay na lang ang hudyat ng pag-alis namin. Pero kahit yata tawagin na kami ay hindi ko na magagawang umalis sa kinatatayuan ko.

I want her here. I want to see her running to me and telling me to just stay and don’t leave her. I want her to beg me not to let her go. Pero hindi ko naman pwedeng hilingin iyon dahil hindi rin naman niya alam na umalis ako. I will leave and she doesn’t know it. Iiwan ko siya nang basta basta na lang at hindi nagpapaalam. I doubt that she’ll come running here and asking me to stay. She will never do that. She’d rather let me go.

Yumuko ako at tumitig sa mga paa ko. Ang mga paang ito na naglakad palayo sa kanya nang huli kaming mag-usap. Ang mga paa kong hindi ko na magawang utusan pabalik. Na kahit anong pilit ko, hindi ko na makontrol ito upang gawin ang alam kong magpapasaya sa akin. It is funny how my feet turned to be my brain. Alam nito ang dapat at tamang gawin kaysa sa utak at puso ko. Ang iwanan siya, iyon ang tama kahit na sinisigaw ng damdamin at isipan ko na kailangan kong manatili at patulog na mahalin siya.

“Are you sure about this, Andrew?” Tanong ni dad.

Nilingon ko siya ng blanko ang mga mata. Is he really asking me if I’m sure about this? 'Cause I’m not. And hell I won’t ever be sure on my decisions when what I am only sure at is that I love the girl I am leaving right now. I can’t look into my father’s eye and tell him a lie which I know he won’t believe. Pero hindi ko rin naman masabi ang totoo.

I settled on the safe answer. Tumango ako kahit na ibang iba ang sinisigaw ng dibdib ko. “I guess so.” Simpleng sagot ko. I hate talking about my damn decisions. Fuck this decision making and how it will affect your life when you finally choose what to do. Dahil ano man desisyon, parehas na sakit lang din ang madudulot sa akin.

“Then let’s hurry now, son. I think I heard them call us for three times now.”

Umangat ang tingin ko sa ere at narinig ko ang boses ng babae sa speakers. Tinatawag na ang flight na aalis patungong New York. Pang-ikatlong beses na ito? Ni hindi ko man lang narinig samantalang ito ang hinihintay ko kanina pa.

I grinned at myself. This is how stupid I am. I hate myself for being stupid! “Yeah. We need to go now, dad,” utas ko sa bagay na sa tingin ko ay pagsisisihan ko simula ngayon hanggang sa pagbalik ko. Should I still come back? O tuluyan na akong lumisan at mawala na lang.

“I know this is hard for you, son. But this decision only proves how selfless you are that you are willing to let go of her and leave her for her happiness. I’m proud of you,” Ani dad at tinapik ang balikat ko.

He knows. Of course he knows about my stupidity. Siya ang nilalapitan ko sa tuwing hihingi ako ng payo at siya lang ang tanging nakakaalam nito. Kaya nang lumapit ako sa kanya at sinabing sasama ako sa kanya sa business trip niya sa New York ay pumayag agad siya. I don’t even have to beg for it. He just does what I want and God knows how thankful I am to him.