Tainted

Kabanata 48

KABANATA 48 — Who You Are

Sa veranda ng kanilang malaking bahay kami nagtungo. Unang natanaw ko rito ang kagandahan ng tanawin. The lake is so beautiful and breathtaking. This is the first time I see something like this. If I am not mistaken, this is just one of the many volcanoes in the Philippines, the Taal Volcano. Alam ko ito dahil naalala ko nung bata ako ang mga malalabong memorya tungkol dito. I think this one's famous. I think it's because of it's shape and size. Naalaa kong pinag-aralan namin ito noon.

"Is this the first time you see this, hija?" tanong sa akin ng baritong boses ng ama ni Andrew.

I bite my lip and nod. "Yes po," sagot ko.

Ngumiti siya. I can see something in his eyes. Eksperto na ako sa tuwing may titingin sa akin ng ganito. There is pity in Mr. Cortez's eyes. Imbes na makipagtitigan sa mga naawang mata na iyon ay ibinalik ko na lang ang mata ko sa magandang tanawin. I am really appreciating it a lot.

Wala si Mrs. Cortez dahil ipinahanda pa nito ang pagkain para sa tanghalian. Kanina ay panay ang pagbati nito sa akin. She said she was glad to finally meet me. Dahil doon ay naisip kong naikikwento na ako ni Andrew sa kaniya. Baka nga alam pa nito ang pagsasama namin noon ng kaniyang anak sa New York. Baka rin alam na nito ang lahat ng tungkol sa akin.

Hindi ko na lang iyon masyadong inisip. Kung may masama man siyang naiisip tungkol sa akin, nakita o napansin ko na sana iyon kanina. Pero dahil wala naman ay hinayaan ko na lang ang mga bagay na maaaring alam na niya.

Ngayon ay makikilala ko ang mga magulang ni Andrew. Halatang pinaghandaan ito. There is a circular table at the middle of the veranda. May magandang disenyo ng bulaklak sa gitna ng mesa at mga kubyertos para sa apat. It was very intimate.

"It's her first time here, dad. Pero hindi naman ito ang huli. I will bring her here again and not just here. Ipapakita ko sa kaniya ang ganda ng bansang pinanggalingan niya," ani Andrew. Nagsasalita siya habang hinihimas ang kurba sa aking likod.

"I am sure you will, son," utas ng kaniyang ama.

Matagal kaming tumitig sa tanawin. Ito ang lagi kong ginagawa noon. Ang tanawin ang mga malalayong lugar. Pinapakalma ako ng hobby kong ito noon. My sanctuary in New York was my most favorite. Nadiskubre ko iyon nang minsang tumakas ako sa aking pamilya para mapag-isa. I was just a young teenager back then. I feel so alone and lonely. Hindi ko naisip noon na kasama ko ang kapatid at ang mga magulang ko. I was only thinking of myself and my issues. I couldn't see the importance and purpose of having a family. I cannot see the reason why we have one. Pakiramdam ko noon, pinagkaitan ako. Hindi ko makita na nariyan ang pamilya ko na maaari kong maging karamay at katulong sa paghihirap ko. One of the ugly things about me before was being selfish. I am only thinking of myself.

"Maiwan ko muna kayo," tikhim ni Mr. Cortez. Sabay kaming napalingon ni Andrew sa kaniya.

Kakaiba ang tingin niya nang maglipat ang mga mata niya sa amin ni Andrew. Tinalikuran niya kami bago ko pa mabasa kung ano iyon at tumungo sa loob.

Nagtagal ang tingin ko sa daddy ni Andrew hanggang sa naramdaman ko na lang ang mabibigat na tinging nasa akin. I turned to see Andrew staring at me.

"Mabait ang daddy mo," usal kong nakangiti.

Pumungay ang mga mata niya. He fingers trailed down my face and then cupped it with his hands. "He is. Sa kaniya ko nga namana ang ugaling iyon," aniya.

I laughed at his remark. I didn't see it as a joke though. 'Coz I belive it. "Uh-huh?" sarkastiko ako pero biro lang iyon. Tinaas baba ko ang aking kilay na para bang hindi naniniwala sa kaniya.