Tainted

Kabanata 26

KABANATA 26 — Alaala

"I think I'm in love," I answered.

I saw amusement in her eyes. "Really? Tell me more..." Her voice was still as soft as what I could still remember many years ago.

I feel something warm inside my chest. How can I be so numb for the past years? Tiningnan ko ang mukha ng taong nasa harap ko ngayon. It was very sincere and I can see how concern she is to me after all these years. Ngayon ko lang ito nakikita.

Nang tanungin niya kung anong iniisip ko ngayon ay isa lang ang kaya kong isagot. It's been inside my head and my heart. I cannot stop myself from thinking and figuring out all the abrupt feelings. Pinag-iisipan ko pang mabuti kung ano nga ba ang mga ito. I am not denying it but not confirming it also.

"His name is Andrew," kinagat ko ang labi ko.

Para akong lumipad sa alapaap nang unti unting gumuhit sa aking isip ang kanyang mukha. His tousled black hair, his thick eyebrows, his long lashes, his natural red lips. Nakagat ko pang lalo ang labi ko.

"Andrew Joaquin..." Napatingin ako sa aking doktor. She's scribbling something on her notebook. Doon niya nilalagay ang mga impormasyong nalalaman tungkol sa akin araw araw. I bet that she already has a hundred notebooks that are all only for me.

Sa mahigit sampung taon ko rito sa Amerika, siya na ang nagsilbing human diary ko. Everything I do or even think about, I need to tell her. Ang isang buong araw ko ay hindi natatapos nang hindi kami nagkikita. She visits me sometimes but most of the time, I was the one who come here in her office.

Umikot ang paningin ko sa kabuuan ng opisina. I've been familiar with this place eversince I step foot here when I was eight years old. This place bacame the witness of everthing I do in my life. Baka nga mas kilala pa ako ng lugar na ito kaysa sa pamilya ko.

"Does your brother know?" tanong niya, nag-aalala ang tono.

Umangat ang tingin ko sa kanya. Napunta sa kanya ang buong atensyon ko. "No. Please don't tell him," I nearly begged her. Pero matatag pa rin ang tono ko na para bang nag-uutos.

"I won't. I just want to know if he has already seen the sparks in your eyes," napangiti siya sa sariling sinabi.

May kumalampag sa dibdib ko. There are sparks in my eyes? Paano? Ang iniisp ko lang naman ay ang mukha ni Andrew... Napangiti uli ako.

Humilig ang aking doktora palapit sa akin at sinuring maigi ang aking mukha.

I felt intimidated. Not by her but by the way she looks at me like I became someone different. Para bang tinitingnan niya kung anong aspeto sa akin ang nagbago at sinusuri kung mabuti ba ang hatid niyon o masama.

"Is there a problem with that? Are you seeing something wrong with me again?" tanong ko.

Natatakot akong baka may mali at kailangan kong ihinto ang maling iyon. Buong buhay ko ay sumusunod ako sa isang mahabang listahan ng mga kailangan kong gawin. But I frequently disobey the rules. Kaya nga siguro hanggang ngayon ay wala pang nangyayaring matino sa buhay ko.

Umiling siya at marahang pumikit. Sumandal siya sa kanyang swivel chair. Ako rin ay sumandal sa inuupuan kong couch na kasundo ko na matapos ng ilang taon inuupuan ko siya. Ito ang kasama ko at kinakapitan ko sa bawat paghahayag ko ng aking loob sa taong ito.

"I think I want to be a supporting but concern relative for now," aniya at saka humiling.

Ngumuso ako at humalukipkip kay Aunt Barbara. Kapatid siya ni daddy at siya na ang nag-alaga sa akin, emotionally and mentally, mula pa nang tumuntong ako sa malamig na lupa ng New York. Kitang kita ko ang pagbabago sa hitsura niya mula noon hanggang ngayon. Before, I thought that she was the most beautiful woman I've ever seen in my entire life. More beautiful that my own mother. She was the girl version of my handsome father. But now that she's ten years older, I can clearly identify all the changes, in her face and body.