MODEL-1

ÖZEL BÖLÜM-4

~O Gün~

(Bölüm Şarkısı/1:Rise Against-Prayer Of The Refugee)

1 Yıl Önce...

Lara'dan

Bir varlıkla yokluk arasındayım.Sanki varım ama yokum.Bedenim burada fakat ruhum arafta sıkışmış, çığlıklar içinde.Ona yardım edecek gücü kendimde bulamıyorum.

Etrafımdaki insanlar zamanla yüzlerinden arınıp yeni bir yüze bürünüyor gibiler.Kimin kim olduğunu artık kestiremiyorum.Her insanın değişemeyeceğini anlamam gerek.

Bugün tam bir ay oluyor.Hayatıma girişiyle birlikte yeni hayatıma başladığım adamla konuşmadığımız koskoca bir ay.Onu o kadar özlüyorumki.Yağmur sonrası toprak kokusu kadar keskin, hayran bırakan teninin kokusunu, yeni uyandığında bakışlarındaki mahmurluğu, ağladığında açılan göz rengini,elinin en soğuk havalarda bile sıcacık oluşunu, sinirlendiğinde çatılan biçimli kaşlarını, güldüğünde beyaz dişlerinin bir özenle sergilenişini görmeyeli, duymayalı, hissetmeyeli tam bir ay.
Gitmeli miydim yanına?Konuşmalı mıydım?Ne demeliydim?Ah,hayır.Bunu yapması gereken ben değildim.
Bora'yla ilişkim hep inişli çıkışlıydı.Tanıştıktan uzun bir süre sonrasına kadar hep arkadaş olmaya çalışmıştık.Biraz benim inadım biraz onun terslikleri olsun arkadaş olabilmemiz bile uzun sürmüştü.Ardındaysa uzun zamandır hissetmediğim şeyleri hissetmeye başlamıştım.Bana her dokunduğunda, yanıma her yaklaştığında kalp atışlarımın hızlanması, avuçlarımın terlemesi iyiye işaret olamazdı elbet!

Fakat Bora hakkında duyduklarım ve gördüklerimden yola çıkarak genel olarak ona güvenmemeyi tercih etmiştim.Bana karşı bir şeyler hissettiğinden emin değildim elbet.Bora herkese karşı ilgiliydi.Herkese ilgi gösterirdi.Kadınları seviyordu, onlarla birlikte olmayı, eğlenceyi seviyor, kendini kontrol edemiyordu.Bunu görmüştüm.
Yaşı dahi farketmeksizin herkese ilgi duyabilen birine duygular beslemek yeterince ağırken üzerine bir iddia kaybetmiştim.
Yaklaşık iki ay önce bir iddiaya girmiştik.Eğer ondan daha fazla votka içemezsem iki ay onun evinde kalacağımı iddia etmişti.İçkiye karşılıklı dayanıklı biriydim.Ve Bora'nın kolay sarhoş olduğunu biliyordum.Bu yüzden kabul etmiştim.Bilmediğim tek şey gerçekten bir mideye sahip olmayışıydı.Yirminci bardaktan sonra ekşiyen midemle baş başa kalmışken o üzerine birkaç tane daha içmiş ve ardından sabaha kadar kusmuştu.Ve evet.Evinde kalmaya başlamıştım.Ailem için bir sıkıntı değildi.Onlara mantıklı bir yalan uydursam önemseyeceklerini sanmıyordum.Öylede oldu.
Başlarda tek sorun insanların bize okulda veya dışarıda bakışlarıydı.

Etrafta yayılan dedikoduların haddi hesabı yoktu.Benimle ilgili atıp tutanlar yüzünden Bora'yla bir günümüzü nezarethanede geçirmiştik.O günden ne zaman bahsetsek o kadar komik anlatırdı ki gülmekten yerlere yatardım.
Bir süre sonra insanlar bu duruma alıştı.Bende öyle.Bora'nın yanında kalmayı yadırgamıyordum.Kişisel alanlarıma saygılıydı, beni sürekli sinir etmesini saymazsak bir saygısızlığını ya da ters bir hareketini görmemiştim.Banyoya gireceğim zaman koşuya çıkardı, regl olduğum tarihte eve bir sürü tatlıyla döner, ders çalışacağımda eve arkadaşlarını çağırmazdı...Bora gerçekten iyi bir ev arkadaşıydı.Birlikte ders çalışıyor, yemek yapıyor, film izliyorduk.

Bir gece odasından gelen bağırma sesine uyanmış ve dehşet içinde koşarak odasına gitmiştim.Kan ter içinde kalmıştı.Bağırıyor, çarşafı sımsıkı tutuyor, adeta acı çekiyordu.Kabus gördüğünü bildiğimden sakince yanına yaklaşmıştım.Omzuna dokunduğumda gözleri faltaşı gibi açıldı ve elleri boğazımı sardı.Onu korkutmuştum.Bir süre nefes alamasamda en sonunda kendine geldi ve o gece defalarca benden özür diledi.
Boynumdaki morarıklıklara buz tuttuktan sonra Bora'yla tanıştığımızdan beri hiç yapmadığımız bir şeyi yaptık.Bana geçmişini anlatmıştı.Tüm gece konuşmuştuk.Hava aydınlandığındaysa yatağına tırmanıp yanına kıvrılmıştım.Odama gitmek istemiyordum.Tek bir kelime etmeden sabaha kadar uyumuştuk.Bana dokunmamaya özen gösterdiğini biliyordum.Ama bu çıplak göğüsüne değen elimin içimde yarattığı kıpırtıyu değiştiremezdi.O geceyi dün gibi hatırlıyorum.