MODEL-1

42.BÖLÜM: İKİZLER

Öncelikle söylemek istediğim şeyler var.Kitabıma eklediğim hiçbir karakteri benimsemek zorunda değilsiniz.Okuduğunuzda zihninizde kim canlanıyorsa Anka O'dur, Kaya O'dur, Bora O'dur...Böyle olması gerekir zaten.
Burada benim eklediğim modeller, dönüp hikayeyi okuduğumda benim zihnimde canlanan kişiler.Ve dönüp hikayeye baktığımda Kaya karakteri kafamda Francisco ile canlanmıyor. Dürüst olmak gerekirse seçerken fotoğraf çekimleri ve gifleri kullanışlı bir model olduğu için seçmiştim, şimdi görüyorum ki sadece bu kriterlerle olmuyor.Kaya karakteri için yeni bir model buldum ve seveceğinize eminim.Bahsettiğim kişi, Simon Nessman.(Bölüm sonunda resmi var.)
Dediğim gibi bu benim zihnimde canlanan, istediğiniz karakteri istediğiniz kişiyle bağdaştırabilirsiniz.

Bir diğer söylemek istediğim konuysa, bölümleri düzenleyeceğim.Bunu hızlı yapmaya çalışacağım lakin biraz zaman alacağı kesin.Kurguyu değiştirmeyeceğim ama ilk bölümlerde mantık hataları tespit ettim.Görmezden gelemem, düzenlemeye alacağım er yada geç.Hafta içinde MODEL ile ilgili gelecek olan bildiriler bu düzenlemelerin bildirileri olacaktır.Dilerseniz açıp düzenlenmiş bölümleri okuyabilirsiniz, böylece olayları tazelemiş belkide ip ucu yakalamış bile olabilirsiniz! Yeni bölümün paylaşım zamanını, kesitleri yine profilimden duyuracağım.Neyse çok fazla konuştum, biraz da bölüm sonu konuşurum. :))

Keyifli okumalar...

Hatırlatma,

Asansörün aralığından göz göze geldiğim kar maskeli kişiyi süzdüm.Elindeki bıçağın metali karanlıkta parıldıyordu.Kapının tamamen açılmasını beklemeden arkamı dönüp geldiğim yöne koşmaya başladım.Arkama dahi bakmadan karanlığın içine daldım.Burada bana yol gösterebilecek yıldızlar yoktu.Burada uçabileceğim bir gökyüzü yoktu.

"Ölümü umursadığı yoktu; ama yaşam çok şey demekti. O yüzden de idam hükmü verildiği andaki duygusu korku değil, özlem oldu."
                              -Gabriel Garcia Marquez
                                 (Yüzyıllık Yalnızlık)

(Bölüm Şarkısı/1: Yellow Claw-Never Dies(Ft.Lil Eddie) )

(Saat:02.30)

Ayaklarım nereye gittiğini bilmeden sadece altında hissettikleri fayansla birlikte koridor boyu ilerliyorlardı.Arkamdan koşan kişinin ayak seslerini duyabiliyordum.

Duvarları tırmalayan çığlığım bir kez daha bana ışık olmadı.

Tüm gücümle koşarken geldiğim yöndeki merdivenlerin duvarın sağ tarafında mı yoksa sol tarafında mı kaldığını hatırlamaya çalışıyordum. Aklımı yitirmişcesine koridorun başına koşarken arkamdan koşan kişinin ayak sesleri yankılanıyordu.Merdivenleri bulabilmek için son çare sola doğru koştum.Buz kesmiş duvara çarparak durduğumda merdivenlerin solda değil sağda kaldığını anlayabilmiştim.Arkama bile bakmadan sağa doğru atılacakken iki el omuzlarıma bastırdı.Dudaklarımdan bir çığlık firar etti. Koridorun ışıklarından sadece merdivenin tepesindeki açılmıştı.Artık karşımdaki kar maskeli kişiyi görebiliyordum.Mavi gözleriyle beni süzdükten sonra elindeki bıçağı yavaşça kaldırdı.

"Yalvarırım, yapma!Lütfen!"dedim ağlamaklı bir sesle.Bana aldırış etmeden bıçağı havaya kaldırmaya devam ettiğini görünce gözlerimi sımsıkı kapadım.

Hiç vasiyet yazmayı düşünmemiştim.Teşekkür etmem gereken insanlara teşekkürümü edememiş, özür dileyeceğim insanlara tahammül etmemiştim.Buradan kurtulursam kesinlikle vasiyetimi hazırlatacaktım!