Wildest Dreams

Chapter Six

Chapter Six

"Mag-aral ka kaya ulit, nak?" Tanong ni mama.

Kumakain na kami ngayon ng tanghalian. Kanina pa ako hindi nagsasalita o gumagalaw. Tila naiwan pa yata ang kaluluwa ko roon sa airport na yun. Sa CR na yun.

Tiningnan ko siya nang matalim. Why would I even do that?

"San mo naman nakuha yan, ma?" Tanong ko sabay kuha ng ulam sa harap.

Nung nag drop out ako, umangal din silang dalawa ni mama at papa. Alam kong importante ang education, but I've never liked it. I found my passion in writing, and with that passion, at an early age, I became successful. Hindi ko nga lang alam kung papano yun naging ganun dahil masyadong mabilis ang mga pangyayari. But what's important to me is my happiness. At kailangan na ring praktikal na. May pera sa pagsusulat. Eh sa paaralan? Sila pa ang magkakapera!

Hindi siya nagsalita. Ninguya niya lang ang pagkain niya. I get it. Napiarap ako dahil transparent siyang masyado.

"Ma hanggang ngayon ba kailangan mo pang magpa-impress sa friends mo?" Dumating sina tita rito kahapon kaya't baka naman ako ang naging topic nila? Ano, magkukumpara na naman sa mga anak nila? Kung tutuusin, all of their children are nothing compared to me right now. Nag-aaral pa lang sila! I'm already working! At mas lumago ang buhay namin dahil nadagdagan ko ang siklo ng pera sa buhay namin.

Tapos ngayon, pababalikin niya ako sa paaralan para lang maka honors ako? Para lang hindi siya mapag-iwanan sa kanila? The hell! Too small. Who cares about honors? It's not like they pay you an equivalent amount of money for your achievements.

Honor student ako nung pumapasok pa ako. Mas nalalamangan pa ng anak ni tita Myrna ang rank ko but it's still the same! I'm an honor student. Insecure lang talaga si tita Myrna dahil hindi ako maabot ng anak niya kaya't hinanapan niya na naman ng butas si mama. At si mama naman, nagpapaapekto pa! Tss.

"Bata ka pa kasi--"

"Yeah. And I'm successful at an early age." Tumayo ako at tumungo sa kwarto. Napupuno na ang utak ko. Nadagdagan pa ng hapdi sa pagitan ng mga hita ko. I'm tired. Tangina talaga.

Tumunog ang cellphone ko at nakita kong tumatawag si Mikael. Nanlamig ang buong katawan ko. Nanatili akong nakatayo lang doon at nakadungaw sa umiilaw na screen. Namatay din ito. Hindi na sinundan ng isa pang tawag. Pero may isang text na roon na galing sa kanya.

Mikael: just landed in Manila, baby.

Napairap ako. Sumalampak ako sa kwarto. Nandito na ako sa kwarto na tinulugan ni Mikael kagabi. Naamoy ko ang naiwang bango niya sa bedsheets, sa kumot, at sa unan. At may naramdaman akong kung ano sa hita ko. Fuck! Now I see him in this bed with me.

Ano ba!

Ilang oras na lang ay aalis na naman siya. He's probably with Shania now. And they can finally be happy in the U.S. of A.

Pinag-isipan ko kung anong gagawin ko rito. I'm alone. Nasa Davao ako ngayon kaya't wala akong bagong 'business' to handle. Ipa-publish na ang works ko next week. Si Mrs. Consolacion na ang bahala sa pagsabi sa akin kung ano ang aking next move. Probably another presscon. Or just a simple interview. Then that's it.

Pinayagan niya akong umuwi muna. Wala naman talaga akong planong sa pag-uwi. Akala ko I need my home. Na siguro makaka cope dahil wala na akong lalaking kailangang pakisamahan for a job. Pero hindi. Mula ugat hanggang dugo ko'y si Mikael pa rin ang iniisip.

Maybe I need another distraction. Maybe I need school. This is one of those times when I rest from my writing. Hindi ko maintindihan. Basta'y may mga buwan na sobrang dami kong inaatupag. Then there are months like this, na walang gambala. Na para bang namatay ako kaya't payapa.