Wildest Dreams

Chapter Thirty-Seven

Chapter Thirty-Seven

Matalim ang tingin ni Mrs. Tan sa akin ngayon, and I looked away. Idiniresto ko ang mga mata ko kay Mikael, na ngayon ay sinisilip ako sa gilid ng kanyang mga mata.

He pulled me nearer, and the chair made a sound because of it. Pero hindi ko na yun inalintana.

Mikael made it look like he's holding me in a protective pose. Nasa likod ng kanang braso niya ang aking kaliwang braso. Nakasalikop ang aming mga daliri.

And I like it. Though he doesn't cover all of me, ay para parin akong nakatago sa likod niya. Like if anything happens, siya ang unang matatamaan at hindi ako.

I stiffened when Yoshef spoke.

"Kuya?"

Napapikit ako. At least si Mikael ang tinawag niya at hindi ako. Please don't call me. Please don't call me... I don't know what to say to you...

"El?" At naramdaman ko ang kamay niya sa braso ko, rason kung bakit ako napadilat.

Nilingon ko siya, at sana'y hindi ko na ginawa yun. Guilt creeped inside me, nang namataan ko ang malungkot niyang mga mata. Bumaba ang tingin niya sa magkahawak naming mga kamay ni Mikael, and suddenly, I want to hide it.

Pero hindi ko magalaw dahil parang ipinirmi na yun ni Mikael sa taas ng aking hita.

"Yoshef.." Bulong ko. Hindi ko magawang kumurap. I can feel the tears pile up in my eyes. Ang bigat na ng loob ko.

I don't know why I feel guilty all of a sudden. Yoshef is just a friend. Wala kaming pinagsamahan, but he looks at me now like I just crushed him.

Like I never gave him a chance.

But how could I? Hindi naman siya humingi ng pagkakataon diba? And who am I to confirm his intentions indirectly? I am a girl, and I believe that words can sometimes mean more than actions.

"Shania." Malamig na sabi ni Mr. Tan. "What is this? Aren't you engaged to Mikael?"

I looked at her now, at nagulat ako nang tinitingnan niya rin pala ako. Para siyang nagmamakaawa sa akin ngayon.

So it's true. This is just her act. Take back the time when I called her a bitch. She's a friend. At tinutulungan niya kaming dalawa ni Mikael. Pero kami na mismong dalawa ang hindi nakipag-cooperate.

She's helping us hide. But what for, right? One day, malalaman lang din nila ito. Might as well make it today. Habang maliit pa ay dapat nang ipalabas, kaysa ito na mismo ang lumaki at bumulaga sa lahat.

"Tito, tita. We can explain.."

I now realized kung bakit yun ang laging sinasabi ng mga aktor sa pelikula. Kung bakit hindi nalang nila diretsahan sabihin ang problema. Looking at how angry Mr. and Mrs. Tan are, ay napabaling sila kay Shania, and their expressions slighlty lightened.

That line is made to delay the explosion. It is a line of hope. Naghihintay sina Mr. and Mrs. Tan na sabihin ni Shania sa kanilang hindi totoo ito. That we're just joking.

But we're not.

"Then explain!"

Napatalon ako sa sigaw ni Mr. Tan. I want to get out! I want to run away!

"Pa!"

"Tito.."

Gusto ko nang sumagot. Pero alam kong wala akong karapatan. Kaya't mananahimik na lang ako. I know Mikael can handle this. I know that he got me.

This is a pain in the heart right now. Naisip ko tuloy ang mga masasayang pagtanggap nina mama at papa kay Mikael. They are happy for me. And Mikael became happy because of it. Because of the acceptance.