Lise İneği Günlükleri

- 8 -

   Yine bir bölümle karşınızdayım beğenmenizi umuyorum. Ve ne yazık ki okul başladı :( Bu yüzden 4-5 günde bir yazacağım canlar. En yakın SBS 1,5 ay sonra bildiğiniz üzere. Neyse iyi okumalar, Multimedya'da ki çok sefgili karakterimiz Kuzey Beyefendi :D 

   Sinirle kapıya bir tekme savurdum. O sırada kapı çarpma sesi geldi, çıkardığı gürültüye bakılırsa dış kapıydı. Hızla pencereye koştum. Sanem sallana sallana bahçe kapısına yöneldi, kapıyı açmadan önce sanki sensörleri benim onu izlediğimi anlamış gibi arkasına döndü ve pencereye baktı. Şeytanca bir bakış fırlattıktan sonra gülerek evden çıktı. Sinirliydim. Kolumdaki saate baktım. 1 saat 20 dakika sonra seçmeler başlayacak ve benim yarım saat önce orada olmam lazım. Beynim durmuştu adeta, ellerim boşalmıştı. Ne yapacağımı hiç bilmiyordum. Eğer oraya gidemezsem Kuzey'le arama soğukluk girerdi yani hiç olmayan sıcaklığımızın arasına. Kuzey bana güvenmişti, beni tutacağını söylemişti. Onu hayal kırıklığına uğratmak en son istediğim şeydi fakat olacak şeyde buydu. Bir fikir bulmam gerekiyordu. Ben bir şekilde buradan çıkmalıydım. Aklıma Eda'yı arayıp fikir danışmak geldi. Hızla telefonu elime aldım ve Eda'yı aradım. 

  " Melis naber? Okulda mısın?"dedi Eda sevecenlik içeren ses tonuyla.

 "Eda bana yardım etmelisin. Sanem beni odaya kilitledi ve evde kimse yok. Seçmeleri kaçıramam."dedim bir çırpıda Eda şaşınlıkla bağırmaya başladı.

  " Ne ?! Melis oradan çıkmak zorundasın! Bu senin tek ve son şansın!"

  " Ne yapmam gerekiyor?!"diye hızla söyledim. Eda derin bir nefes aldı ve biraz sakinleşmiş sesiyle konuşmaya devam etti.

  " Bak bir şekilde oradan çıkmalısın ben oraya gelir ve çilingir çağırırsam çok vakit kaybederiz. Geç kalırsın, bak saçma gelebilir ama bir çare var. Pencere."dedi bir çırpıda.

  " Eda saçmaladın gerçekten, düşüp ölürsem zaten seçmenin bir önemi kalmaz!"

  " Veya düşmeyip seçmeyede yetişebilirsin."dedi gülerken. Kendince espri yapmıştı işte. Fakat hiç gülecek halim yoktu. Daha sonra gülmeyi kesip konuşmaya devam etti. " Ciddiyim ben Melis tek çare pencere."

  " Başka çare yok gibi ha?"dedim sesim cılızca çıkarken.

  " Üzgünüm ama yok."dedi. 

   Şu an kendime inanamıyordum, hayatım boyunca sevgilileri için camdan atlayıp kaçan kızları görmüştüm evet ama filmlerde. Kendime ben asla böyle biri olmayacağım diyordum, salakça geliyordu belkide. Fakat şu an Kuzey uğruna bunu yapacaktım. Derin bir nefes aldım ve " Tamam hoşçakal."dedim Eda'ya daha sonra da telefonu cebime sokuşturdum. Gitarımın çantasını sırtıma taktım ve temkinli adımlarla pencereye yaklaştım. Açmadan önce aşağı baktım, aslında o kadar da yüksek değildi 2-3 metre falandı fakat birde kafa üstü çakılma ihtimali olunca ürkmüştüm. Pencereyi açtığım anda soğuk hava içeri doldu. Montum aşağıda olduğu için üstüme kalınca bir hırka geçirmiştim. Pencerenin iç tarafındaki pervazına ayağımı koydum ve elimden destek alarak pervaza çıktım.  Bir bacağımı dış pervaza attım ve kafamı geçirdim. Daha sonra diğer bacağımada geçirdim. Artık tamamıyla pencerenin dışındaydım. Aşağıya bakmamaya çalışarak su borusuna tutundum. Daha sonra sağ ayağımı evin duvarlarındaki bir girintiye doğru indirdim. Şanslıydım ki ev düz duvar değildi. Daha sonra diğer ayağımıda bir girintiye denk getirdim. Ve su borusundan da destek alarak bu şekilde aşağıya indim. Yere ayağımı bastığım anda sevinçten uçmak üzereydim. Ölmeden aşağıya inebilmiştim. Tekrar kolumdaki saate baktım. 1 saat 5 dakikam kalmıştı. Yani 35 dk içinde okula varmalıydım. Hızla yürümeye başladım, hiç şüphe yoktu zamanında varacaktım fakat sevinçli bir şekilde yürüyünce biraz hızlı oluyordu. Aklımdan söyleyeceğim şarkıyı geçiriyordum. Heyecandan unutma olasılığıda vardı tabii. Kuzey orada olacak mıydı acaba? Eğer orada olursa heyecandan ölürdüm herhalde. Ne saçmalıyordum ki tabi ki orada olacaktı. O sonuçta gruptaydı herhalde izlemeye gelirdi. Sadece şimdilik oy hakkı yoktu. Zaten şu aşamada oyada ihtiyacım yoktu. Tek ihtiyacım olan şey son beşe kalmaktı.