Lise İneği Günlükleri

- 50 - 'FİNAL'

Son kez merhaba :) Geciktirmekt benide üzdü fakat finalin güzel olmasını istiyordum ve bazı olaylar ayrıca sınav haftası aksadı. Özür dilerim bu yüzden. Bugün içimde bir burukluk olsada sevinçli hissediyorum. Çünkü bir işi düzgün bir biçimde bitirmeyi başardım. Fakat yinede ek kitap olsada asıl hikayenin bitmiş olması benim için biraz üzücü. Neredeyse bir yılımı alan bu hikayede sona geldik işte :) Yanımda olan herkese teşekkür ederiim :* Sizleri seviyorum. 

  

   "Ve sana söz veriyorum... Biz sonsuz olacağız." 

    Belki de bu söz bizim için sonun başlangıcıydı. Bir devrin kapanışı ve yeni bir devrin başlaması gibi. Ama her ne olursa olsun bu söz, her ikimizinde fazla dalgalı hayatlarında kesinlikle bir yer edinmişti. Çünkü bu alalade bir söz değil, bizim yeniden olan birlikteliğimizin bir simgesiydi. İkimizin de kötü ve ayrı geçen dönemden çıkışımız ve feraha ulaşmamızın simgesiydi. Ve bu sözle başlayan ferah dönem gerçekten de Kuzey'in söz verdiği gibi sonsuz olacağa benziyordu. Hala olanların hepsini dün gibi hatırlasam da aradan tam sekiz sene geçmişti. Bir gününü bile Kuzey'siz geçirmediğim sekiz sene... Ve bu sekiz sene yavaş yavaş yatık sekize dönüşüyor gibiydi işte.

   Geçen bu sekiz senede aslında pek bir şey değişmemişti. Kuzey'e olan sevgim hala aynıydı, kızdığım, üzüldüğüm şeyler hala aynıydı. Arkadaş çevrem birkaç önemli kişinin daha hayatımıza eklenmesi dışında aynıydı. Sadece dış görünüşümde biraz değişiklikler olmuştu ki bunlar da olması gereken şeylerdi. 17'sinde daha tazecik bir genç kızdan, 25'inde artık aklı daha başında olan genç bir kadına dönüşmüştüm. Kuzey için de aynı şeyler geçerli olmuştu tabi. O da 18 yaşında daha bıyıkları terlememiş bir delikanlıdan, hala kızların tek bakışıyla kalbini çalan genç ve yakışıklı bir adama dönüşmüştü. Açıkçası bu süreçte Kuzey'in hiçbir şey kaybetmemesi aksine kazanması benim açımdan biraz olumsuz olmuştu. Çünkü neredeyse ayda bir kez, Kuzey'e açılan, onu sevdiğini birilerine itiraf eden veya yakışıklı bulduğunu açıklayan bir kızla karşılaşıyordum. Bu tüm olanlar sinirimi bozsa ve iki-üç gün Kuzey'le konuşmama kararı alsam da yaptığı şirinlikler ve küçük jestlerle hep gönlümü almıştı. Doğru düzgün bir kavgamızın bile olmaması oldukça şaşırtıcıydı. Sanırım yıllar içindeki deneyimimiz, birbirimize olan sevgimizden dolayı alttan almayı öngörmüştü.

    Bu sekiz yıl içerisinde her ikimizde üniversiteyi bitirmiştik. Yani eğitim hayatımız yeni sonlanmış ve kariyerlerimiz başlamak üzereydi. Ben psikiyatrist olma yolunda adımımı atarken Kuzey ise işletme okumayı tercih edip o büyük holdinglerinin devamını sağlamak istiyordu. Her halükarda ikimizde mutluyduk. Fakat şu an aynaya baktığımda gördüğüm şeyden dolayı duyduğum mutluluk hiçbir şekilde tarif edilemezdi. Rahatsız etmesin diye gelişi güzel topuz yaptığım sarı saçlarımı saldım ve büyük aynanın önünde bir kez daha kendi etrafımda döndüm. Tabi ki üzerimde bulununan kalp yaka, hafif taş işlemeleriyle sade bir şıklık yaratan prenses eteği formlu gelinliğin içindeyken bu biraz zor olsa da başardım. Üstünde bulunduğum daire platformdan,karnı burnunda olmasına rağmen bana yardım için gelen Eda'nın desteğiyle inmeyi başardım. Eda, yüzünde her zamanki gibi sıcak bir gülümsemeyle bana baktıktan sonra bizim bulunduğumuz büyük prova odasına doğru gelen Sanem'in elinden duvağı alıp saçıma doğru tuttu.

   "Kuğu gibisin tatlım."dedi beni bir kez daha aynanın karşısına hafifçe itelerken. Ona doğru döndüm ve karnına baskı uygulamamaya çalışarak sarıldım. Malum, Eda iki canlıydı. Şans, biz iki arkadaştan yana davranmıştı onca olana rağmen. İkimizde sevdiğimiz adamlarla birlikteydik. Fakat, Eda ve Cenk bize göre, biraz erken davranmış ve geçen yaz düğünü yapmışlardı. Şimdi ise iki aya kadar aramıza bir minik katılıyordu. Ayrıca, Sanem'in Cenk'i yıllar önce unutmasıyla Eda ile Sanem arasındaki düşmanlıkta kalkmıştı. Fakat, biz evlenip barklanırken Sanem akıllanmamış olacak ki hovardalığa devam ediyordu. Böyle giderse evde kalacak gibiydi.