Lise İneği Günlükleri

- 36 -

  Çok beklettiğimin farkındayım fakat elimden bir şey gelmedi ya canlarım :( Bu hafta okula yeniden başladığımda kendimi okula alışma döneminde olan 1. sınıflar gibi hissettim ve oldukça yoruldum. Bir de dün gelecekti fakat arkadaşlarla sap falan takıldık eve geldim bacaklarım kopmuş :D Özüüür dileerim :) Neyse multimedya bi okuyucumun isteği üzere Kuzey. Bir de videoya bakın lütfen :) @MadeInNY'nin LİG için yaptığı kısa bir tanıtım filmi diyebilirim :) Buradan ona öpücükler gönderiyorum :)

      Yüzüme salak salak ve bir o kadar şaşkınca baktıktan sonra kendine gelebilmişti. Bu bakışların sadece bana özgü olduğunu sanardım fakat her çok şaşıran da ortaya çıkıyormuş demek. Kuzey ise birkaç saniye ağzını açmadıktan sonra benim alaylı gülüşüm ona konuşma cesareti vermişti.

   "Şaka yapıyorsun." dedi gülmeye çalışarak. Ortamı yumuşatma çabaları ayrı bir komikti. Şu an ikimizde gergindik. Çünkü ben kandırılmıştım o ise suçluydu. Benim tek çabam ayrıldığımız da o kadar da yıkılmadığımı göstermekti. Kendime güçlü olacağıma dair söz vermiştim çünkü. Güçlü görünmek en büyük intikamdır. Ve benim bunu öğrenmem biraz güç olduğu için şimdi unutmaya hiç niyetim yoktu. Her seferinde bilinçaltım tarafından uyarılıyordum ve kendime geliyordum. 

   "Neden inanmak istemiyorsun?" dedim alaylı gülüşüme devam ederken. Şu an aslında olması gerekenin yüzüne tokatı yapıştırıp gitmek olduğuna inansam da burada kalıp onun bu can çekişlerini izlemek daha cazip geliyordu. Nefret etmek sonuçta kötünün de kötüsüydü. Ve bu hayatta duyabileceğiniz en kötü şeydi. Bu kadar şaşırması aslında garibime de gitmişti. O bana kötü bir oyun oynamıştı ve sonucunda nefret etmem olası bir şeydi. Bazen Kuzey'in salak olabildiğini anlamıştım.

   "Çünkü seni tanıyorum." dedi gözlerini bir saniyeliğine üzerimden ayrımadan. Sanki herhangi bir hareketimden yalan söylediğimi kendine inandıracak gibi. 

   "Demek ki tanımıyormuşsun." dedim sakince. O ise sakin olamıyordu. Gözlerini artık benden çekip yere odaklamıştı. Hayal kırıklığna uğramış gibi bir hali vardı. Fakat dediğim gibi anlayamıyordum.

  "Kuzey, neden bu kadar şaşırdın ki? Olası bir şey değil miydi sencede yaptıklarından sonra?"dedim gözlerimi kısarak. Birkaç saniye kadar bekledikten sonra tekrar gözlerime baktı. Bana hak verdiğini belirtmek için başını haffiçe salladı. 

   "Şimdi, bu son olsun. Bir daha karşıma çıkma. Seni görmek istemiyorum.  Bu uyarımı dikkate alacağını umuyorum." dedim ve gülümsemeye çalıştım. Acılı bir gülümsemeydi bu. Sonra tek yaptığım şey arkama bakmadan gitmek oldu. Bir gün böyle olacağım hiç aklıma gelmezdi. Ben Kuzey bana çıkma teklifi ettiğimde mutluluğumun sonsuz olduğuna inanmıştım. Biz sonsuzduk sanki. Ama her güzel şeyin bir sonu olduğu gibi bu da acıyla bitmişti. Tek yapmam gereken artık önüme baktı. Belki başka bir gün başka bir Kuzey çıkacaktı karşıma. Beni gerçekten sevecekti ve biz mutlu olacaktık. Şu an kendimi güçlü bir kız gibi hissetsem de yaşadığım duygusal dalgalanmalar eve gidince banyoya kapanmama yol açacaktı biliyordum. Hep öyle olmaz mı zaten? Ne kadar güçlü olursan ol senin de zayıflıkların vardır. Zaten güçlü kızlar acıdan beslenmez mi? Tek istediğim bu acının çabuk geçmesiydi. Dışa vuramazdım. Fakat içten içe de yıkılamazdım. Buna bu sefer hakkım yoktu. 

    Eda'ya ne diyeceğimi bile hala kestirememiştim. O benim kardeşim olduğuna göre ondan bir şey saklayamazdım değil mi? Belki bana yardım ederdi güçlü durmam için. Ve şu Erkan, o cezasız kalmayacaktı. Onun için de bir şeyler düşünecektim. Kuzey'in yaptığı kadar Erkan'ın yaptıları da kalbimde hasara yol açmıştı. Bunu ödetecektim. Kuzey'e kötü bir intikam planı yapmaktan kaçınsam da Erkan için elimden geleni yapacaktım. Çünkü ben her şeye rağmen Kuzey'e acıyabiliyordum. Ayrıca senden nefret ediyorum dediğimdeki tepkisi ve vicdanını rahatlatma çabalarına karşılık vermemem onun için fazlasıyla büyük bir intikamdı. Kendi kendini yiyip bitirecekti şimdi. Ama Erkan'a öyle bir plan kurmalıydım ki o hem içten hem dıştan hasar almalıydı. Şimdiye kadar intikam kötü bir şey diye düşünüp kendimi frenlesem de her durumda , artık zincirlerimi kıracaktım. Sanem'de yaptığım gibi... Ve bu sefer pişmanlığa yer yoktu.