Lise İneği Günlükleri

- 39 -

    Vay bee 39 bölüm oldu :') Bu hikayeye başlarken en fazla 25 bölüm düşünmüştüm ama baya baya geçtik :D Şimdi ilk başta üzgünüm çünkü ybyi geciktiriyorum. Fakat elimden gelen bir şey değil veya kasten yapmıyorum. Vakit bulduğumda bazen kurgu sorunu çekebiliyorum o yüzden geç geliyor :( Neyse bu şarkıyı çok severim sizde dinleyin bnc :D Multimedya Melis :) <3

    Zil ile kendimi dışarı attığımda kendimi çok salak hissediyordum. Bu salaklığımın sebebi gayet açıktı aslında. Belki birkaç saat geçmişti ama ben sürekli o sözleri düşünüyordum. "Yalan söylemeyeceğim. Doğru." O an istese bana oynadığı oyunu anlatabilirdi ve beni rezil edebilirdi. En azından yok öyle bir şey diyebilirdi. Ama dememişti ve kendini rezil etmeyi tercih etmişti. Pekala ne kadar rezil olduğu tartışılırdı. Belkide kalbi kırık adamı oynama amacı başka kızları büyüleyerek tuzağına düşürmekti. Benim gibi. Belkide sadece vicdanı sızlamış ve bana acımıştı. Daha fazla küçük düşürmek istememişti. Olabilirdi. Çünkü onun vicdanının sızladığını biliyordum. En azından okul çıkışı konuşmak isteyişi bunu gösterirdi. Ya da ben öyle düşünüyordum. Okul bahçesindeki yığılmadan nasibimi almadan gitmeye çalışıyordum şu an.Kafam darmadumanken insanlara  çarpmadan ilerlemek zordu tabii ama takılmıyordum. Herkes zaten birbirine çarptığı için şimdilik sorun değildi. Ben bu kalabalıktan kurtulamadıkça sıkışıyordum içten. Sanki kaburgalarım ciğerlerime batıyor gibiydi. Yanız kalmaya ihtiyacım vardı, belki biraz ağlamaya. Kalbimin atışlarını beynimin içinde duyuyordum. Fazla düşünüyordum ve bu bana zarar veriyordu. Elimde olan bir şey değildi ama. Yorgundum düşünmekten. Omzumda hissettiğim elle irkildim ve arkama döndüm. Deniz nefes nefese kalmış bir şeyler söylemeye çalışıyordu. Nefesini düzene sokabildiğinde konuşabildi.

   "Sana yetişmeye çalışıyorum ama sen beklemiyorsun bile. Hatta duymuyorsun bile." diye sinirli bir şekilde söyledi. Sinirli olmadığını aslında şu an gülmemek için kendini tuttuğunu biliyordum. Sadece ciddi görünmeye çalışıyordu. 

   "Darmadumanım."dedim bir saniyeliğine gözlerimi kapatıp. Yorgunluğum iyice bastırmıştı. Ayrıca şu kalabalıktan çıkmaya çalışıyorduk. Bu kalabalığın ve sıkışıklığın tek nedeni vardı o da bahçe kapısını yarım açmalarıydı. Tabi onlarca kişi aynı anda kapıya hücum edince olanlar olmuştu. Nihayet bizde kapıdan çıktığımızda içimdeki daralma hissi biraz azaldı. Bütün gün aynı şeyi düşününce daralma hissi aslında normal gibiydi. Kalbimi ve beynimi fazla yormuştum. Ayrıca hiç derste dinlememiştim. Toparlamam gerekiren ben iyice asıyordum. İyiye işaret değildi bu. Acilen düzelmem gerekiyordu. 

   "Kuzey yüzünden değil mi? Aklından atamıyorsun onu. Sen ne zaman onu unutmak istesen o kendini belli ediyor." Tam da yaşadığım karışıklığa tercüme olmuştu. Ne zaman onu unutmak istesem bir şey yapıyordu ve beni beynim ve kendim arasında bir savaşa sürüklüyordu. Bazen bir bakışı yetiyordu. İç geçirerek başımı salladığımda sıcak bir gülümse yerleştirdi yüzüne .

   "Zamana bırakman gerekiyor. O bu okulda ve onu göreceksin hep. Ama zamanla alışacaksın. Hem daha kaç gün oldu ki?" Haklıydı. Daha kaç gün olmuştu ki? Alışacaktım. Bir süre sonra Kuzey'in davranış, hal ve hareketleri beni ilgilendirmez olacaktı. Sıradanlaşacaktı benim için. Her lafından bir anlam çıkarmayacaktım. Beynimi eskisi kadar meşgul etmeyecekti. Derslerimi boşlamama sebep olmayacaktı. Kısacası daha iyi bir hayat beni bekliyordu. 

   "Haklısın. Zamana bırakmam ve yeniden derslere asılmam gerekiyor. Annem notlarımı görünce beni boğacak."dedim biraz gülmeye çalışarak. Onu negatif enerjimle boğmak istemiyordum. O her şeyin en iyisini hakediyordu çünkü. Ona değer veriyordum. Sanki bir anda kardeşim gibi olmuştu. 

  "Derslerinin iyi olduğunu tüm okul biliyor." dedi küçük bir kahkaha eşliğinde. Evet iyiydi. Hem de çok. Okul birincisiydim. Denemelerde ve sınavlarda aldığım yüksek notlardan ismim duvarlara asılırdı. Ezik ve inek diye dalga geçilme geçmişim buradan geliyordu işte.