Lise İneği Günlükleri

- 49 -

Merhaba :) Şu an hem mutlu hem biraz üzgünüm diyebilirim. Mutluyum çünkü teog geçti artık rahatım. Üzgünüm çünkü finale 1 kaldı :( Neyseki hemen ayrılmıyoruz :) Ek kitap işini iyice düşündüm ve çıkarmaya karar verdim :) LİG final verdikten hemen bir iki gün sonra yayınlayacağım :) Neyse şimdi bölüme geçiiin :) Multimedya: Kuzey. Bölüm şarkısı : John Newman- Love Me Again :D 

    İlk defa kalbimin bu kadar hızlı çarptığını hissediyordum. Mutluydum, hatta mutluluktan uçmak üzereydim. Midemdeki kelebekler sanki harekete geçmiş gibiydi. O yaşamaktan zevk almadığım dünya, sanki bir anda güzelleşivermişti. Artık rahat ve huzurluydum. Önümde bir yol vardı ve bu benim içten içe tercih etmek istediğim yoldu. Artık engel yoktu, seçim yoktu.Ve bunların hepsini bana karşımda o sıcak gülüşüyle sırıtan sarışın çocuk sağlamıştı. Belki kendi için zor olan bir tercih yapmıştı ama yinede yapmıştı. Bu da ona karşı olan sevgimi büyütmüştü. Her zaman var olan ve olacak olan. Aslında yeni yeni anlıyordum ona karşı olan sevgimin aşka doğru gidemeyeceğini. Bir hata yapmıştım ve neredeyse üçümüzünde hayatının mahvolmasına yol açıyordu. Neyseki Deniz gerçeği fark etmişti fazla geç olmadan. Ona en az onun gülümsemesi kadar büyük bir gülümseme gönderdim.

    "Peki arkadaş mıyız?"dedim aynı sıcakkanlılıkla. Deniz bir kahkaha patlattı ve gözleriyle olumlu bir şekilde onay verdi. Ona bu karardan dolayı minnet duymalıydım. Beni bir günde çifte mutlulukla sarsmıştı. Yanımda kalmaya karar vermiş olması benim için çok önemliydi. Onu kaybetmeyi göze alamazdım. Çünkü o benim kısa zamanda en yakınlarımdan olmuştu. Bazen Eda'ya analatamadıklarımı ona anlatmıştım. Değeri paha biçilemezdi.

   Ona sıkı sıkıya sarılırken hala "Teşekkürler."diye fısıldadım ve yanağına bir öpücük kondurup ayrıldım ondan. Hızla okulun çıkışına yöneldim. Aslında Kuzey'le sahilde buluşmamıza halen çok vakit olmasına rağmen hızıma engel olamıyordum. İçim içime sığmıyordu. Onu bir an önce görmek istiyordum. Sarılmak, öpmek istiyordum. Çünkü onu deli gibi özlemiştim. Artık itiraf ermekten çekinmiyordum. Kuzey'in zoraki öpücüğü benim saklı olan duygularımı ortaya çıkarmıştı. Hatta kafa karışıklığımdaki en büyük etken bile denilebilirdi.  Ayrıca içimdeki bu büyük heyecanda yavaşlamamı engelliyordu. Kısacası bir duygu patlaması yaşıyordum. Sürekli içime atıp dışarı çıkmasına izin vermediğim, kendimi kandırarak sakladığım duygular artık bir yük olmaktan çıkmış ve bedenimde rahatça dolaşabiliyorlardı. Bu da bana istemsiz ve güçlü bir mutluluk veriyordu. Artık Kuzey'i sevdiğimi yalanlamayacaktı beynim. Alışkanlık demeyecekti onun için artık, aşk diyecekti. İçimdeki kavgada son bulacaktı. Çatışma olmayacaktı. Her taraf daha fazla üzülmeden bunun bittiğine sevinmiştim. Belkide bu ilişki devam etseydi Deniz daha çok yara alacaktı. Benim sürekli olarak kafa karışıklığım ve düşük modum onu üzecekti. Bu tartışılmasız bir gerçekti çünkü kendimi biliyordum. Ondan ayrılamazdım. Bu yüzden Deniz'in anlayışı hayatları kurtarmıştı.

      Aslında normale göre aşırı derecede hızlı yürümeme rağmen bana yavaşmışım gibi geliyordu. Benim orada olmadığım her saniye sanki benim boşa harcadığım bir zaman dilimiymiş gibi geliyordu. Bende vakti israf etmemek için adeta roket gibi davranıyordum. Bu astımım için tehlikeli bir şeydi ama yinede durmak şu an en son istediğim şeydi. Aceleyle kolumdaki saate baktım. Okuldan çıkalı sadece birkaç dakika olmuştu ama neredeyse yolu yarılamış gibiydim.  Ayrıca Kuzey akşamüstü demişti ve henüz fazla vakit vardı. Yinede roket hızına devam etmek için dirensemde birkaç metre daha yürüdükten sonra bacaklarım zorunlu duruş için beynimi uyardı. Bende mecburi olarak durmaya karar verdim. Bir dakikalık bekleyişin ardından bacaklarımdaki sızı biraz azalınca az öncekinin aksine yavaş adımlarla yürümeye başladım. Şöyle bir düşününce nefesimde tıkanma noktasına gelmişti neredeyse. Bu özel günde bir kriz geçirip yolun ortasına yığılma ihtimalimde vardı. Bu yüzden en güvenlisi biraz yavaşlamaktı. Tabi bu durumdayken biraz zordu ama.