Found Lost [Completed]

Huling Kabanata

Huling Kabanata

Tatlong araw pa lang naghihintay si Frances kay Craig pero pakiramdam niya, ilang buwan na ang lumipas. Despite of the fact na hirap na hirap na siya sa sakit niya, pinipilit niya pa ring maging matibay.

‘Til the day came, and everything was all like shit.

Nakakunot ang noo, sumakay si Craig sa isang kotse kasama ang matandang namumuti na yung buhok sa katandaan, not knowing that it was Frances’ Mother. Ang alam niya lang, pupunta sila sa bahay nina Frances. The car moved so slow, na nagbigay ng katanungan sa isip niya na Saan naman kaya kami pupunta?

Kakaiba yung kabog ng dibdib niya— mixed excitement and happiness. Beside him was a dozen of red and lovely flowers together with his black guitar. At sa tabi naman ng mga bagay na iyon, ang Mom ni Frances.

Awkward? Sabihin na nating ‘oo’ How could it be not awkward if they do not know each other? The feeling— Crap!

Tumikhim si Craig at iginilid ang mata sa matanda. But he did a wrong move. “Ito na ang huling pagkakataon na makikita moa ng anak ko,” wika nito.

Ito ang nag-udyok para mapatungo siya at titigan ang sapatos. So it’s clear kahit na hindi sabihin ng matanda kung sino siya— ang Mom ni Frances. He wanted to say ‘sorry’ but he was too nervous. He was stuck and frozen, sweat started to come out from his skin pores.

Nanatili siyang walang kibo. He was so disappointed with himself and because he’s a typical man, gusto niyang magwala- break his guitar on the ground at pagsusuntukin ang sarili.

Ashamed, inangat ni Craig ang ulo. This time, halos magsalubong na yung dalawa niyang kilay. His heart pounded inside his chest nung makita niyang tinutungo ng sasakyan ang Hospital Entrance.

Bakit po tayo pupunta dito?— he wanted to raise this question but he was very timid to speak. Siguro, nagkasakit lang si Frances.

Nang maiparada na ang sasakyan nang maayos ay tuluy-tuloy na bumaba ang Mom ni Frances. His actions were like ‘kailangan kong magmadali’ kaya pinilit niyang kunin ang gitara at isabit iyon sa kanyang balikat. Walang oras para kumilos tulad ng pagong. Mabilis niyang dinampot ang dosena ng bulaklak.

When he faced and moved his eyes around to seek for Frances’ Mom, wala na siya roon. Because the nature wasn’t like a basic one at kakaiba ang binibighay na pintigng puso niya, he walked fastly pero kaagad din siyang bumalik dahil may nakalimutan siya- ayusin ang sarili.

The reflection of a man in a car’s side mirror looked very haggard, sweat made himself wet and his hair was somewhat like ‘messy’ which caused his manly appearance unpresentable and his appeal repugnant… but not as much.

Dinukot niya sa bulsa ang panyo at dahan-dahang pinahid ang tumatagaktak na pawis sa mukha at leeg. Gamit naman ang kamay, ibinalik niya ang nahiwalay na hibla ng kanyang buhok sa hanay. In just the blink of an eye, paniguradong mahuhulog sa kakatitig ang mga babaeng makakasalubong niya.

Hindi na siya nag-expect na makikita pa niya ang Mom ni Frances sa tagal ng kanyang pag-aayos. Hinanap niya ang room kung saan naka-confine si Frances. Bawat hakbang niya sa first floor ng hospital ay may halong kaba. Since transparent ang bintana, mas madali niyang mahahanap ang room.

He didn’t find any familiar faces kaya mas pinili niyang puntahan ang second floor. Halos madapa na siya sa pagtakbo dala-dala pa rin ang bulaklak at gitara.

“Nasaan ka na ba Frnaces?” bulong niya habang kinakamot ang ulo. Napapagod na siya sa paghahanap a kung nasaan si Frances pero nagpatuloy pero nagpatuloy pa rin siya. Hanggang sa natagpuan ulit niya ang matandang kasama niya kanina. Nakahalukipkip ito sa may pintuan at magkasalubong ang kilay.