Saloua & Nordine

5

Ik kijk om me heen en zie dat het pand zwaar is veranderd sinds de laatste keer dat ik er ben geweest. Logisch ook, want ben er zeker 3 jaar niet geweest. Iedereen groet me met een knikje of glimlach en ik heb geen idee wie deze mensen zijn. Nassim heeft nog steeds mijn hand vast en we lopen naar een lift die ons naar de 4e verdieping brengt. Aangekomen op de 4e verdieping herken ik het. Hier is echt precies niks veranderd. Het is de verdieping waar mijn eigen kamer en  mijn vaders kantoor zitten.

We lopen door een lange gang met allemaal foto's van kleine kinderen. 'Weyo Weyo wie is deze lelijke jongen?' Denk ik hardop. 'Dat was ik toen ik klein was eh hoofd.' Zegt Nassim. Ik voel een klap op me achterhoofd. 'HAHAHA Omg je bent nog steeds lelijk.' Bam, nog een klap. Ik kan me lach niet inhouden. Ik word serieuzer als ik een grote deur aan het einde van de hal zie. Mijn vaders kantoor. De beveiligers die er staan glimlachen naar me en houden de deur voor me open. Ik maak me los van Nassim en loop rustig het kantoor binnen. Ik zie mijn vader zitten met een wat oudere man, ze zijn druk in gesprek. Mijn vader merkt op dat ik er ben en stopt gelijk met praten tegen de man. 'Salouaaaa, yedyi inou kom hier kom.' En hij wijst naar de stoel naast hem. 'We bespreken dit vanavond oké?' Zegt hij snel tegen de man. 'Saff thalla f Rasek a khoya.' Ze schudden elkaar de hand en de man groet me snel. 'Wat ben je groot geworden tbarkAllaah.' Zegt de man nog tegen me en hij loopt door.

Ik loop naar de stoel die me vader had aangewezen en ga er zitten. 'Saloua, hoe gaat het met je, mijn dochter?' Nassim sluit de deur achter zich en gaat op de stoel zitten waar de man net zat. 'Goed denk ik? Hoezo moest ik opeens hier naartoe komen, je weet dat ik niet van deze plek hou papa.' 'Meisje, ik kan nu niet zomaar naar huis.' Hij kijkt me met een ijzige blik aan. 'Daarom moest jij maar hierheen komen.' Maakt hij z'n zin af en neemt een slok van zijn koffie. 'Hoezo kan je niet zomaar naar huis?' Ik kijk hem vragend aan. Zouden er nog een keer vijanden zijn ofzo? 'Liefje je vraagt teveel, ik moet morgen weg naar Colombia. Ik ga niet teveel vertellen over deze zaak maar er moet wat afgehandeld worden en ik heb een vriend die ik al heel lang niet meer heb gezien.' 'Uhm, oké.' Deze onderwereld is heavy wollah, je weet nooit wanneer de prijs op je eigen hoofd staat.

Een paar uur later heb ik het hele gebouw gezien en zit ik in mijn kamer. er word op de deur geklopt. 'Kom binnen!' Ik doe snel een Ghimaar over mijn hoofd. 'Ik ben het maar schat' lacht me vader als hij me ziet strugglen met de Ghimaar. 'Ga zitten.' We ploffen neer op het grote bed. 'Papa, mama en ik missen je thuis.' Ik voel tranen opkomen. 'Schat ik kan echt niet komen wollah, echt niet. Je moeder weet dat ik zielsveel van haar houd en begrijpt de situatie, ik laat elke dag duizenden euro's naar jullie bezorgen.' Ik zie de pijn in zijn ogen, hij heeft het ook niet zo gewild. 'Materialisme doet ons niks.' Ik kijk hem emotieloos aan. 'Weet ik schat, daarom trouwde ik met je moeder.' Hij glimlacht. 'Hm vertel verder?' Lach ik ook. Papa die verhalen van vroeger verteld, I love it.

'Nou, ik kwam uit Marokko naar Nederland en ik had geen geld. Werken voor een baas wilde ik niet, ik was daar te eigenwijs voor. Ik kreeg een eigen woning en leefde van een uitkering. Op een dag liep ik door Zuid en zag ik mannen hasj roken, ik dacht bij mezelf ik ken mensen in Marokko die die shit doen. Als ik hun connect komt het sowieso goed met mijn geldzaken. Elke dag liep ik door Zuid en elke dag zag ik minder hasj. Mensen begonnen te klagen en werden agressief. Elke dag liep ik er als een 'onschuldige jongen' langs. Inmiddels had ik mijn goeie vriend uit Marokko geconnect en hij wist hoe je hasj en assie op de boten kreeg en vervoerd naar hier. Ben ik mee akkoord gegaan en ik begon te verkopen, die vriend is uiteindelijk naar Nederland gekomen, het is de man die je net hier in me kantoor zag en de vader van Noord.' Verteld hij kijkend naar de lucht. Mijn vader geniet echt als hij aan vroeger denkt.

'Maar wacht papa, noord is die jongen die mij had gered in het bos en de vriend van Nassim toch?' Onderbreek ik zijn verhaal. 'Ja.' 'Wie is hij? Ik kan geen persoon plaatsen bij deze Noord.' Vraag ik door. 'Is ook niet nodig, niet teveel vragen prinses.' 'Hmm.'

'Oké verder met het verhaal, we stonden dus bekend als de dealers van Zuid en verdienden goed. Ik stuurde wekelijks geld naar mijn moeder in Marokko. We trokken veel meisjes aan maar ze wilden alleen ons geld, op een dag zei een andere vriend van me, Faiz je bent echt verpest kom naar moskee. Dus we gingen naar de moskee het was Jumuaah. Toen we naar buiten liepen zag ik een meisje met Ghimaar die haar ogen naar de grond sloeg wanneer ze langs jongens liep en ze ondersteunde haar moeder met lopen. Ik kon dat meisje niet uit me hoofd krijgen, dat meisje Saloua, is jou moeder.' Hij keek me met trots aan. 'Ik had haar vader benaderd en we gingen trouwen, ze had mij vaak gewaarschuwd voor dit leven en me proberen te laten stoppen. Met Fajr heeft ze me een keer meegesleept naar de douche zodat ik wudu ging verrichten.' Ik begin te glimlachen, klinkt inderdaad als mijn moeder. 'Ze gaf nooit iets om mijn geld, ze viel voor mijn innerlijk.' Maakt hij het verhaal af. 'De reden dat ik je dit verhaal vertel Saloua, is omdat ik vind dat je op jou moeder lijkt, je hebt zelfrespect, hebt een geloof waaraan je je vasthoud en je bent een wijze meid voor je leeftijd. Ik ben trots op jou.' Ik krijg tranen en hij knuffelt me. 'Er gaat je niks gebeuren in de tijd dat ik in Colombia zit prinses, echt niet, ik laat Noord en Nassim je in de gaten houden.' Hij drukt een kus op mijn hoofd en veegt mijn tranen weg. Ik heb dit soort momenten gemist.