Saloua & Nordine

35

Perspectief Amina
Na het gezellige etentje waar we veel hebben gepraat en gegeten rijden we naar het huis.

'Heb je het zwembad al gezien Mientje?' Bromt mijn vader. 'Jaa, echt groot en mooi.' Ik schuif een beetje naar voren zodat het gesprek makkelijker te voeren word. 'Gaan jij en mama maar daar in zwemmen, dan ga ik die pannenkoeken maken die ik vroeger altijd maakte.' Vervolgt hij z'n zin. 'Vroeger liet je ze altijd verbranden dus beter niet.' Lacht mijn moeder. 'Oefening baart kunst, ik kan het.' Lacht mijn vader.

Ik heb dit echt gemist. Ik heb nooit een vader gehad die zei dat hij trots op me was of me steunde ergens in. Ik kan wel boos op hem zijn dat hij al die tijd die rol niet heeft gespeeld maar we weten allemaal dat wanneer je in de onderwereld zit het leven sowieso niet makkelijk is. Ik denk dat ik het allemaal zo erg geaccepteerd heb met de tijd omdat ik het nu ook herken bij Anass, en ik nu weet dat mijn vader echt geen keuze had behalve weg uit Nederland. Want zoals Anass altijd zegt, succes brengt haat.

Perspectief Anass
Ik moet de hele week die mannen achtervolgen, alleen is me 1 ding opgevallen, ze zijn met veel minder. Waar is de rest? Ik kijk vanuit mijn geblindeerde ramen naar het pand van de vijanden die verderop staat. Ik ben hier al 2 dagen en ik zie steeds de zelfde mensen. Iets klopt er niet, waar blijft de rest?

Ik vind ze wel echt amateuristisch dat ze mij nog niet hebben gezien eigelijk. Ik sta hier al 2 dagen naar ze te staren en ze hebben niks door. Weten deze mensen wel wat de onderwereld betekend? Ik lach in mezelf. Volgens mij niet.

Ik besluit terug te rijden naar het pand om de vader van Saloua en Nassim te vertellen dat er een paar mannen niet zijn. Owh nee.. hij is niet in Nederland. En mijn eigen vader ga ik niet lastig vallen, die is met me moeder en Amina aan het rusten in België. Dan word het dus Noord connecten.

Ik rij weg van het pand om naar Noord te gaan. Noord en ik gaan even research doen op onze eigen manier. De niet zo nette manier waarin dus best wel veel lichamen in IJsselmonde gaan belanden.

Aangekomen bij het huis van Nordine's moeder herinner ik me dat Nordine al een eigen woning heeft. Maakt niet uit, ik ga even kijken of hij hier is.

Ik bel aan en de moeder van Samira doet open. 'Salaamu Aleykom, is dit Nordine hier?' 'Ja.' Ze huilt. 'Waarom huil je, tante?' 'Samira is dood, en jullie weten hoe.' Ze veegt haar tranen weg. 'Nordine wilt ons niks vertellen, het enige wat hij zegt is dat het beter is zo. Ze is wel mijn kind.' Tranen vallen over haar wangen. 'Wie is de volgende die jullie gaan vermoorden? Mijn andere dochter?' Ze kijkt me pijnlijk aan. Nordine verschijnt in de deuropening. 'Ga maar naar binnen ghalti.' Sust Nordine haar. Ze geeft hem een klap. 'Het komt allemaal door jullie, ik voel me niet eens veilig bij jullie in de buurt.' Huilt ze. 'Ewa Kowed naar je eigen huis dan, Wattefack doe je hier, je kwam niet eens naar mijn moeder toen ze in het ziekenhuis lag en nu jou hoerendochter is vermoord kom je plakken omdat je je niet veilig voelt in je huis, KOWED.' Sist Nordine woest. 'Rustig Nordine, het is en blijft je tante, hou die respect.' Kalmeer ik hem. Samira's moeder kijkt schuddend van mij naar Nordine en loopt weer naar binnen. 'Ik ben weg in 30 minuten.' Horen we haar nog. 'Eindelijk.' Roept Nordine haar na. Hij loopt naar buiten en sluit de deur achter zich. 'Ewa bro, voor wat kwam je? Wat nodig?' Hij geeft me een mannelijke knuffel alsof er zojuist niks is gebeurd. 'Niet alle vijanden zijn bij het pand, al dagen niet, hier hadden we niet op gerekend. De belangrijkste man die we in de gaten moesten houden is er niet.' Vertel ik rustig terwijl we naar mijn auto lopen. 'We komen er wel achter waar die motherfucker is.' Zegt Nordine terwijl we instappen om richting het pand van de vijand te vertrekken.

Perspectief Saloua
Ik moet vanavond ter controle nog in het ziekenhuis blijven. Waarom laten ze ons gewoon niet met rust zelfs in fucking Qatar komen ze achter ons aan. Helemaal psycho. En ze gaan steeds een stapje verder. In Nederland ontvoeren ze me en in Qatar spuiten ze me vol met troep. Ya Allah..

Nassim is even warme chocomelk voor me halen en cake. Ik zie gewoon de pijn in zijn ogen als ik met hem praat en ik weet dat hij zich echt schuldig voelt, ook omdat Nordine me meestal 'redt' van zulke gevallen. Nordine... hoe zou het met hem gaan daar in Nederland? Hij heeft zeker een nieuwe vriendin..

Nassim komt binnen met cake en warme chocomelk. 'Ik heb papa en mama op de hoogte gebracht, ze komen zo.' Brengt hij uit. 'Wat was papa's reactie?' Vraag ik terwijl ik de warme chocomelk overneem. 'Ow, die wil je niet weten.' Nassim legt het bordje met cake naast me neer. 'Sorry voor alles.' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Kifesh sorry?' 'Ja ik liet je alleen in die kamer en dat had ik niet moeten doen, en niet alleen dat, ook alle andere keren dat ik niet de gene was die jou had gesaved. Sorry.' Brengt hij met moeite uit. 'Nassim boeien, deze situatie horen we überhaupt niet eens de zitten waarom sorry voor de gevolgen van een leefstijl waar je geen controle over hebt?' Ik kijk mijn broer diep in de ogen aan.

'Ik had gewoon gewild dat we een rustige vakantie zouden hebben.' Nassim begint tranen te krijgen. 'Wij allemaal Nas, het is niet jou fout.' Ik ga rechtop zitten en knuffel hem. 'Als ik hier weg ben maken we het gezellig.' Fluister ik.

We horen een soort geschuif van iets dus kijken geschrokken om ons heen omdat alles muisstil was en er opeens een geluidje is. Het is een brief die onder de deur is geschoven.

Nassim loopt er naartoe en leest wat erop staat. Hij kijkt mij woest aan. 'Nassim, wat is er? Waarom kijk je zo boos?' Ik kijk verbaasd. 'Lees.' Nassim overhandigd de brief aan me.

Er staat met koeienletters in dikke stift: Wij zullen jullie altijd vinden. 👀 'Nassim, hoe weten ze elke keer maar weer waar we zijn?' Ik maak een propje van het blaadje en gooi het op de grond. Daar zit ik dan, in een ziekenhuis in Doha door een drugsmiddel die in me is gespoten, vijanden van mijn vader op de hielen, en vakantie weg. Ik plaats mijn gezicht in mijn handen. Waarom altijd ik Ya Allah.