Saloua & Nordine

36

Perspectief Saloua
Het is alweer een paar dagen geleden dat ik in het ziekenhuis lag. Ik ben nog steeds in Qatar en we proberen er gewoon het leukste van te maken alhoewel dat best moeilijk is na alle gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld. Nassim is extra op zijn hoede als hij bij mij is en mijn vader straalt geen rust meer uit, alleen woede. Mijn moeder probeert de sfeermaker te zijn want soms wel lukt, niet altijd.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet vinden van dit alles. We gaan vandaag naar een moskee, de grootste van de stad. Misschien dat ik na een bezoekje daaraan wel rust vind, we will see. Mijn gezin loopt voor me, Nassim kijkt om de 3 seconden om of te kijken of ik er nog ben. Wat zou Nordine nu trouwens aan het doen zijn? Wakker worden naast een ander meisje? Oefff.. Ik heb zoveel vragen maar geen antwoorden.

Alsof de duivel spreekt trilt mijn telefoon, een appje. Ik pak mijn telefoon en bekijk het scherm. Nordine.

Hmm.. Hij heeft een berichtje gestuurd. 'Saloua, om te beginnen bied ik mijn excuses aan, ik heb me dom gedragen en dacht dat je te goed voor me was na alles, dus begon ik schijt te krijgen, ten tweede hoop ik dat je veilig bent daar in Qatar en geniet van je tijd, ik ben met iets bezig voor je vader en daar houd ik me nu mee bezig. Als je wilt kunnen we straks bellen om hier een punt achter te zetten of om andere keuzes te maken. Veel plezier in Doha, lieve Saloua. - Noord.'

Waarom zet hij zijn naam aan het eind van het berichtje? Misschien dacht hij dat ik hem had verwijderd uit contacten. Ach ja, wel lief dat hij een berichtje heeft geschreven Marja wat is een berichtje na een paar dagen met een excuus. Kijk we hadden niet eens officieels iets wat gaande was, ik heb alleen nooit tegen een jongen gezegd dat ik open stond voor contact en hij was de eerste waartegen ik dat zei en dat weet hij, dus dat raakt mij het meest, hij weet hij is de eerste jongen die ik een kans geef en dan heeft hij een telefoon met meer meisjes erop dan dat ik op die van mij heb, ik accepteer dat echt niet als jullie begrijpen wat ik bedoel.

Ik kijk voor me en zie een hele grote moskee, hij is echt prachtig. 'Hier gaan we bidden vandaag.' Glimlacht mijn moeder terwijl ze naar de torenhoge minaretten kijkt. Geloven jullie in eerste liefde? Ik ook niet, tot ik deze moskee zag. Prachtig. We lopen met z'n allen naar binnen, mijn vader en Nassim hebben al een hele lange tijd niet meer gebeden dus dit is een spannend moment voor ze. Misschien zijn ze zelfs vergeten hoe het moet, Allahu A3lam.

Ik hoop gewoon dat ze hun rust weer gaan vinden wanneer ze op dat gebedskleed de woorden van Allah aan het reciteren zijn, die ene rust die je alleen krijgt bij het bidden en zij dus heel lang niet meer gevoeld hebben. Die ene rust waarbij je gaat denken wat zijn mijn zorgen in vergelijking met de andere problemen op de wereld, die rust waarbij je geen keus hebt behalve Alhamdullillah zeggen omdat ze niks anders dan geluk voelen voor het geen wat je hebt.

We komen in een hele grote hal waar toeristen foto's maken met de mooie mozaïek achtergrond. Op een groot bord staat Women en op de andere richting staat Men. Het is wel heel erg druk. We splitsen op en ik loop met mijn moeder naar de vrouwengebedsruimte, integendeel tot de hal is deze wel heel erg rustig en zie ik een hele grote ruimte met misschien maar 20 mensen erin intotaal.

Er komt een rust over me heen nu ik al deze vrouwen hier zie bidden en Koran zie lezen, ik mis Amina. Dit deed ik altijd met haar op vrijdagmiddag. Aan de achterkant van de ruimte staat een grote kast met allemaal Koran's er in. Ik pak er 2, ook een voor mijn moeder en we gaan samen zitten op de grond. Even een rust momentje. We zijn allebei stil en concentreren ons op de woorden van Allah. Even 'weg' van de wereld. Weg van Nordine, weg van alles. Puur geluk.

Perspectief Nordine
Die tering junkies zijn ons altijd te slim af, we zijn ergens achter gekomen. De werknemers van de vijand die dus nooit aanwezig zijn zitten in QATAR. Bij SALOUA ja. Ik bedoel, wat doen ze anders in Qatar. Ik heb Saloua een berichtje gestuurd omdat ik echt spijt voel, ik had nooit zo moeten doen tegen haar, het is allemaal mijn schuld. Voor haar is dit iets groots, maar voor mij? Voor mij is niks groot.

Ik zit in de auto richting ons pand, de sporen lopen gewoon dood omdat de werknemers die we nodig hebben er niet zijn. Kankerzooi. Anass weet ook niet wat hij moet doen, alles loopt gewoon doooooood. Van woede toeter ik heel hard op mijn stuur. Een vrachtwagen naast me toetert terug. 'WAT MOET JE EH ZEBI' schreeuw ik. Wattefuck moet ik nu doen?

Ik stop op de vluchtstrook. Tranen beginnen te rollen over mijn wangen. Nordine waar ben je mee bezig? Alles mislukt en die mensen zijn bij Saloua in Qatar, is er al iets met haar gebeurd? Waarom reageert ze niet op mijn appje? Waarom willen deze mensen aanslagen plegen op ons pand? Waarom ben ik zo'n kneus als het gaat om de liefde? Waarom gaat alles fout....

Ik besluit de route te herpakken maar in plaats van het pand ga ik naar de moskee. Daar ben ik eerlijk gezegd heel lang niet meer geweest. Echt heel lang. Ik schaam me dood. Mag ik wel naar de moskee om te bidden? Is dat niet hypocriet? Ik ben het allemaal niet waard, Allah houd niet van mij, kijk wat ik allemaal doe, ik ben een schande.

Ik zet mijn negatieve gedachtes aan de kant zodra ik de moskee in de verte zie, ik ga dit gewoon doen, mama had gelijk toen ze nog in het ziekenhuis lag, mijn levensstijl en die van Saloua verschillen teveel. Ik moet me aanpassen tot Saloua als ik dit nog wil laten werken, dit word mijn eerste stap.