Saloua & Nordine

22

Perspectief Nordine
Ik heb Saloua en Nassim net thuis afgezet. Die paar minuten alleen in de auto met Saloua hebben me helemaal gek gemaakt, ik hou zoveel van haar, ze heeft zoveel zelfrespect het maakt me gewoon gek. Vooral omdat ik niet weet hoe ik haar moet benaderen, ik wil haar niet alleen beschermen op het moment dat het fout gaat maar ook wanneer het vermeden kan worden. Ik wil haar mijn vrouw noemen en ze moet de moeder van mijn kinderen zijn. Het maakt me gek, dat ik vast zit omdat ik niet weet wat te doen. Het is ook niet het juiste moment om het te vertellen aan Nassim of zijn vader want zijn vader is in Colombia en we zitten nu met deze grote zaak. Het is moeilijk om mijn concentratie erbij te houden wanneer Saloua de hele dag in mijn hoofd rondspookt.

Ik besluit naar het ziekenhuis te gaan. Mama, mama mag naar huis vandaag. Ik rij glimlachend naar het ziekenhuis. Ik loop gelijk door naar haar kamer, en zie haar blije gezicht. Ik druk een kus op haar hoofd. 'Salaamu Aleykom Mama.' 'Aleykom salaam Nordine.' Ze glimlacht. 'Voel je je goed?' 'Perfect.' Ze staat met moeite op en ik help haar. Een dokter komt de kamer binnen. 'Haaa die Nordine, je bent er al!' Hij pakt zijn papieren erbij. 'Tuurlijk, het gaat wel om mijn moeder he!' Lach ik. Ik geef de dokter een hand. 'Nou, zoals we het zien is er niks aan de hand, over een maand moet ze wel op controle maar dat is normaal. Ik wens jullie een mooie tijd samen en hoop dat mevrouw haar leven weer kan oppakken na alle tegenslagen.' De dokter heeft mijn moeder een hand en ze glimlacht zwak. Hij wilt me een hand geven maar ik geef hem een mannelijke knuffel, hij heeft mijn moeders leven gered, natuurlijk komt dat door Allah maar hij is wel een hulpmiddel geweest, een grote. Ik pak mijn moeders hand en we lopen samen naar buiten. Tijd om het leven weer op te pakken.

Perspectief Samira
Ik geef over in de hoek van de kamer. Ik kan niet beseffen dat ze me gewoon bij een lijk hebben gedropt terwijl ik ze heb geholpen en issy zelfs heb gesnitcht. De deur gaat open en er komt een man in het zwart binnen. 'Lekker geslapen hoertje?' Hij lacht als hij het lijk ziet aan de andere kant van de kamer. 'Nee..' ik bibber nog steeds. 'Was ook niet de bedoeling..' glimlacht de man. Hij komt bij me zitten en zijn glimlach staat nog steeds op zijn gezicht. 'Dus jij bent Samira.' 'Ja.' 'Nichtje van Nordine?' 'Ja.' Hij begint te lachen. 'Wat lach je?' Ik voel me best gekwetst, het voelt alsof hij me uitlacht. 'Hij gaat je doodmaken vriendin, je schaadt zijn naam.' Ik begin te trillen. 'Ga ik dood vandaag?' 'Meekomen.' Hij negeert mijn vraag en sleept me mee naar buiten, ik hap naar adem. Er komt een andere man aanlopen en hij bindt een zwarte doek voor me ogen terwijl de man van net me stevig vasthoud. Ik kan niks meer zien en hij prikt iets in me en het word gelijk zwart voor mijn ogen.

Perspectief Nassim
Ik ben net gebeld door de vader van Nordine. De vijand plande een aanslag.. alhamdullillah dat we er achter zijn gekomen maar het blijft heftig want ze probeerde niet alleen 1 persoon dood te krijgen maar het hele pand. We moeten erachter komen wie met dit idee is gekomen, ze willen niet weten wat er met ze gebeurd.. Ze neigen echt naar mocromaffia praktijken maar als ze vuur stichten zijn wij ervoor om er benzine op te gooien. Willen ze mocromaffia praktijken dan gaan ze die ook zeker terugzien bij hun eigen werknemers. Ik bal mijn vuisten van woede. Voor het eerst na een lange tijd voel ik angst, we weten niet hoe ze aan die plattegrond komen want niemand van hun heeft elke kamer gezien ooit, dat betekent dat er een snitch bij me vader werkt, de angst voel ik omdat het ieder moment kan gebeuren, nu we Issy hebben vermoord kunnen ze het eerder plannen dan ze eerst wilde om ons nog eerder af te maken. Ons pand is niet veilig, we moeten het laten onderzoeken, stel dat er bijv. al een bom binnen zit, en wie heeft ons gesnitcht? Het kan iedereen zijn..

Ik weet nu niet eens meer wie ik kan vertrouwen, Anass en Nordine zijn het sowieso niet, hoop ik. Ik bedoel ik ben dan net zo goed verdachte als zij. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Ze willen ons zoiets aandoen, dan komen wij met iets groters. Wat mijn vader mij altijd heeft geleerd is wat je geeft is wat je krijgt....

Ik sta op en besluit naar het pand te gaan hoe gevaarlijk het ook is. Samira heeft ook gepraat maar dat gesprek wilde de vader van Nordine me persoonlijk laten horen, sowieso moet je niet teveel via de telefoon doen. Ik loop naar mijn auto en vertrek richting het pand. Ik zet lijpe-jackpot op. Precies de agressiviteit die ik nu nodig heb. Ik rijd met 250 km p/u op de snelweg en voel adrenaline door mijn hele lichaam.

Soms vraag ik me echt af wat ik in deze onderwereld doe. Ja oké, ik verdien goed, kan het gezin onderhouden wanneer me vader weg is, ik heb vrienden gemaakt, maar aan het einde van de dag.. is dit het allemaal waard? De moorden die op je naam staan, het prijskaartje dat op je eigen hoofd staat? De Islam die je verwaarloosd.. De onschuldige Marokkaanse jongeren die door jou 'soort' een slechtere naam krijgen bij de Nederlanders, ze moeten 10x meer hun best doen om zichzelf te bewijzen terwijl ze geen fuck gedaan hebben. Mijn moeder die nachtenlang huilt wanneer ik niks van mezelf heb laten horen en ze denkt dat ik dood ben, is dit het waard aan het eind van de dag?

Ik schud de gedachtes weg en minder mijn vaart. Ik ben bijna bij het pand. Ik moet gewoon accepteren dat mijn leven zo is en het is sowieso al heel hectisch geweest afgelopen dagen, de gedachtes die ik heb zijn onnodige emoties. Ik hou van de geld, status en het werk. Ik krijg weer een glimlach op mijn gezicht. Als ik er niet achter kom wie ons heeft gesnitcht om daarna z'n moeder te vermoorden heet ik geen Nassim.