Saloua & Nordine

33

Perspectief Saloua
Aangekomen in de hotel kamer kijk ik me ogen uit. Het is al donker aan het worden en het uitzicht is dus nòg mooier met alle lichten van de gebouwen. 'Hier slapen jij en mama.' Bromt Nassim. Hij legt de koffers neer op de bedden en loopt naar de deur. 'We gaan straks met z'n alle wel naar de stad, kun je gelijk kaartje in je telefoon doen enzo. Ga maar eerst opfrissen, ik ga kijken waar mama en papa blijven.' Hij sluit de deur achter zich.

Ik begin mijn koffer uit te pakken en na 10 minuten hoor ik geklop. Is vast wel mama ofzo. 'Roomservice!' Hoor ik vanuit de gang. Huh.. ik heb helemaal geen roomservice besteld, ze zijn vast bij de verkeerde kamer. Ik doe snel een hoofddoek op en open de deur.

Er staat een man met een pak. Hij duwt me naar binnen en pakt me bij mijn keel. Ik begin te gillen. Hij laat me voor een paar seconden los om de deur achter zich dicht te slaan en ik probeer mezelf op te sluiten in de badkamer. Mislukt.

Hij trekt me weg van de badkamer waar ik net in zou willen. Het enige wat ik doe is gillen. Hij houd me in een wurggreep zodat ik niks meer uit kan brengen.

'Dit keer is Nordine er niet om je te redden...' lacht de man terwijl ik steeds moeilijker begin te ademen. Ya Allah laat Nassim of iemand anders nu naar binnen komen. Ik probeer me los te maken. Dit is sowieso een van de vijanden van mijn vader. Hoe wisten ze dat we hier waren? Hoe wisten ze überhaupt dat we naar Qatar zouden gaan.

Ik val neer op de grond van de duizeligheid. De man pakt een rol ducktape uit zijn zak en doet het op mijn mond. Ik probeer te protesteren maar het lukt niet. Ik zie wel een vaas op het nachtkastje en met mijn laatste kracht sla ik hem kapot op de voeten van de man. Hij pakt een dik touw en bind mijn ledenmaten daarmee vast. 'Dom, dom, dom.' Grijnst hij.

Functioneren lukt op dit moment echt slecht maar ik probeer mezelf wel te dragen naar mijn telefoon die op het bed ligt. 112. Snel. De man merkt het op en begint te lachen. Hij slaat me weg bij het bed en ik knal weer op de grond. Hey papa's prinsesje? Kun je tegen naalden.' Ik kijk hem bang aan. Wat bedoelt hij?

De man haalt een naald tevoorschijn en spuit er iets in. 'In welke arm wil je dit. Links of rechts?' Lacht hij. Ik begin te huilen. Ik ben machteloos. Laat Nassim of iemand anders nu binnen komen herhaal ik in mijn hoofd. De man komt dichterbij met de naald. 'Ik denk dat ik hem in de linker prik.' Grijnst hij. Hij geniet er echt van. Ik protesteer wild en hij grijpt me strak bij me keel.

Hij kijkt me kil aan en stroopt mijn mouw op. 'Deze is voor de moord die je broer op Issy heeft gepleegd.' Ik voel een ijskoud middel mijn arm in glijden en het word helemaal zwart voor mijn ogen.

Perspectief Nassim
Ik loop naar beneden en zie mijn ouders druk in gesprek op dezelfde plek waar Saloua en ik ze net hadden achtergelaten. Ze hebben elkaar al heel lang niet meer gesproken dus dit is denk ik wel het hoogtepunt van de maand.

Ik loop op ze af en ze merken me op. Het gesprek stopt gelijk. 'Waar is Saloua?' Bromt mijn vader. 'Op haar kamer.' Antwoord ik. 'Heb je honger Soumia.' Mijn vaders blik keert tot die van mijn moeder.' 'Jaa.' Ze glimlacht. 'Mooi, want ik heb gereserveerd voor ons 2.' Hij draait zich naar mij om. 'Blijf jij maar met Saloua.' Hij geeft me een schouderklopje en loopt met mijn moeder naar buiten. Oh wauw. Me moeder heeft zich niet eens kunnen opfrissen of bij kunnen komen van de vliegreis. Ik begin te glimlachen. De komende dagen krijgen Saloua en ik die twee niet uit elkaar volgens mij.

En ik had Saloua nog wel beloofd dat we ergens heen gingen met het hele gezin vanavond. Achjaaa.

Ik draai me om en zie een bordje waarop hookah lounge. Hookah betekend shisha. Ik heb wel zin in shisha eigenlijk en wat ga ik boven met Saloua doen, ze gaat vast wel slapen wanneer ze erachter komt dat we vanavond niks doen omdat onze ouders uit eten zijn. Ik kan wel alleen met haar naar buiten eigenlijk, ik zie straks wel.

Ik loop richting de lounge en ruik al gelijk de geur zodra ik de deur open doe. Het is bomvol. Waar ga ik zitten, ik ken hier niemand.

Ik kijk om me heen of er ergens nog een plek vrij is en mijn blik valt op een groepje mannen waarvan een mij aanstaart. Ze hebben allemaal een ketting om die me echt bekend voor komt.

Wacht.

Is dat niet?

Nee dat kan niet.

Nassim doe normaal, je overdenkt

Kan niet

!!!

Ik schud de gedachtes weg.

Ik kijk nog eens goed om me heen en zie dat er een tafeltje vrij is gekomen. Ik haast me er naartoe en ga zitten.

Er komt een man naar mij toe om mijn bestelling op te nemen. Ik bestel een redbull en appelmint shisha.

Terwijl ik op mijn bestelling wacht staat het groepje met de kettingen op om te vertrekken uit de lounge. Ze lopen langs mij naar de uitgang en de man die me net aanstaarde staart me dit keer ook aan. Ik zie de kettingen van dichtbij en het zijn echt de kettingen die ik bij de mannen die ik heb geliquideerd heb gezien.

Kettingen met als hangertje een pistool.

De man grijnst nog naar me en doet de uitgangsdeur achter zich dicht.

Wat doen ze in Qatar?
In hetzelfde hotel als wij?
Wat willen ze?

De bediende komt met mijn bestelling en ik betaal hem het geld.

Mijn hersenen zijn nog steeds aan het overdenken over het feit dat ze hier zijn.  Mijn ogen worden groot.

Ik heb Saloua alleen gelaten in haar kamer.