Saloua & Nordine

41

Na een paar uur komen er twee stewardessen aan lopen met een trolley met allemaal drinken en eten op. Zo gaan ze iedereen af. 'Do you want something to eat/drink?' Vragen ze aan mensen een paar stoelen achter ons. 'Yes, one redbull and one fanta, please.' Antwoord een zware stem. Ik herken de stem uit duizenden, het is de man die tegen me zei dat ik altijd in de gaten zou worden gehouden.

'Nassim.' Fluister ik. 'Ja?' Hij draait slaperig om. 'Ze komen langs met drinken en eten, wil je iets?' Gaap ik. 'Ja.' Hij wrijft door zijn ogen. 'Waar zijn ze dan?' 'Achter.' Ik wrijf ook door me ogen. Nassim gaat overeind zitten en kijkt achter zich. Hij maakt vuisten van zijn handen. 'Nassim?' Ik tik hem aan. 'Die motherfuckers....' sist hij. 'Nassim blijf rustig, gooi rwina op Schiphol niet hier. Aub. We kunnen nergens heen nu als je iets doet.' Het is doodstil in het vliegtuig buiten de stewardessen die de mini koelkast op de trolley open en dicht doen. 'Ja Nassim, luister naar je zusje.' Hoor ik een stem achter me. Ik verstijf en ik begin kippenvel te krijgen.

Commentaar is iets waar Nassim heel slecht op kan reageren, vooral als het komt van de man die zijn zusje heeft bedreigd en aangeraakt, ik zeg jullie eerlijk, ik ben verbaasd dat Nassim en me vader tot nu toe rustig zijn gebleven.

Over mijn vader gesproken, hij heeft een ander vliegtuig gepakt just like always. We hebben uitgebreid afscheid van elkaar genomen op het vliegveld. Mijn moeder zit aan de andere kant van het gangpad en ligt te slapen op de twee stoelen met een plaid over haar heen.

Nassim staat op en wringt zich langs me heen. Hij staat nu in het gangpad. 'Nassim neeeee..' ik doe mijn gezicht in mijn handen. Dit gaat fout en we kunnen nergens heen..

'Wat zei je a Weld kahba?' Hij duwt de trolley weg en staat oog in oog met de vijand. 'Ga zitten.' Bromt de vijand. Nassim pakt hem bij de keel. 'NASSIM.' gil ik uit angst. Niemand durft wat te doen. 'Zodra we in Nederland zijn verkracht ik je hele kanker stamboom heb je dat gehoord?' Sist Nassim. Ik heb Nassim nog nooit zo boos gezien, ik heb wel gezien dat hij echt zijn best deed om zich in te houden, niet gelukt, ook wel beetje begrijpelijk. De vijand knikt bang. Nassim spuugt op zijn gezicht. 'Geef nog 1 kik en je kunt gelijk overstappen naar een volgende vliegtuig maar dan richting Marokko in een fucking kist kanker flikker.' Nassim heeft de vijand nog steeds vast bij zijn keel. 'Nassim klaar.' Ik begin tranen te krijgen. Alle rwina is mijn schuld, als ik er niet was was er niks aan de hand. De man word blauw van de zuurstoftekort, Nassim ziet het en laat hem los. 'Dit keer heb je geluk.' En hij loopt weer terug naar zijn plek naast mij. Onderweg terug naár zijn plek kijkt iedereen uit angst naar de andere kant.

Hij gaat rustig zitten en is de rest van de vlucht muisstil.

We landen op Schiphol en de twee vijanden sprinten het vliegtuig uit richting de bagage, ik maak mama snel wakker en zo lopen wij met z'n drieën ook naar de bagage.

Aangekomen bij de bagage zien we de vijanden die net weg willen lopen met hun koffers. 'HIER BLIJVEN.' Schreeuwt Nassim heel hard. 'Nassim, niet doen het zit hier vol met bewakers.' Fluister ik bang. De vijanden voelen zich duidelijk aangesproken want ze rennen snel naar de uitgang. Nassim wilt ze achterna rennen maar ik hou hem net op tijd tegen. 'Ben je gek geworden? Op Schiphol Nassim, even serieus? Zie je niet hoeveel beveiligers hier zijn? Ik zie papa al zo weinig, ik kan jou niet nog erbij missen.' 'Je hebt gelijk Sellie, ik laat dit wel een zaak voor een andere keer, maar ik zweer dat hun lichaam gaat belanden in vrieshok in Icey zodat hun lichamen niet bederven, ik zweer het! Anders heet ik geen Nassim meer..' en hij wijst met een vinger naar zichzelf.

Onze moeder komt vanaf de verte richting ons lopen met onze grote koffers. We snellen ons naar haar toe en helpen haar de koffers op een kar te leggen die Nassim begint te duwen.

Ik heb nog steeds niet op Nordine gereageerd. Dat ga ik nu doen. 'Ik ben geland.' App ik hem. Ik krijg gelijk een antwoord. 'Alhamdullillah, ik sta bij aankomsthal 3, zie je zo.' Lees ik. Heeft Nassim serieus hem van alle mensen die er zijn gevraagd om ons op te komen halen?

Ik vergeef hem dat van die meisjes, hij is serieuze meisjes niet gewend, misschien veranderd hij nog voor me. Ik moet denk ik gewoon sabr hebben, de reden dat ik me zo erg hecht aan deze jongen is omdat hij mijn leven zo vaak heeft gered en omdat ik een doordenker ben. Die ze3ma stoere gedrag die hij nu bijvoorbeeld toont he, ik durf te zweren dat hij niet zo is maar gewoon een zachte jongen die wat liefde nodig heeft. Misschien gaat hij wel naar allemaal meisjes omdat hij houd van dat gevoel dat je krijgt wanneer je haar naam ergens ziet ofzo. Weet ik veel, ik zie wel. Ik denk namelijk weer door.

'Met wie app je?' Bromt Nassim naast me. 'Niemand, ik check me Instagram gewoon.' Als Nassim weet dat ik met Nordine praat he, het kan twee kanten op, of hij gaat het goed keuren of hij word helemaal lijp.

Ik kan wel goed met Nordine praten, ik wil het alleen niet nu hij andere meisjes op zijn telefoon heeft dat is echt een big deal voor mij. We kennen elkaar nog niet goed genoeg om eisen te stellen dat weet ik maar als ik een eis mocht stellen gingen al die meisjes zijn telefoon uit.

Nordine is niet lelijk, ik kan wel echt iets met hem zien in de toekomst, maar dan moet hij het niet meer verpesten, want dan komt alles goed.

Sabr my dear,
Sabr is the key.