Saloua & Nordine

9

Perspectief Nordine
Ik rij met mijn zusje naar huis, we waren in de Ikea. Ik heb een eigen huis gekocht en daar kopen we nu meubels voor. Ik kijk achterom en zie mijn zusje Maissa liedjes zingen, zij is echt mijn diamantje. Onze moeder ligt in het ziekenhuis, ze is alhamdullillah genezen van kanker maar moet nog een weekje ter controle liggen. Mijn vader? Die werkt in de drugs, net zoals ik. We hebben in die onderwereld veel macht. In elke stad hebben we wel klanten, van Groningen tot aan Marseille. Ik heb ook een ander zusje, Liyana. ik ben zo trots op haar. Ze is een rustig meisje dat heel erg op zichzelf is en niet veel praat. Ze is verloofd. Ik heb voor dat de jongen haar hand kwam vragen zijn hele geschiedenis onderzocht en er is niks aan de hand. We zetten de spullen die we hebben gekocht bij de Ikea in mijn nieuwe huis en gaan langs het ziekenhuis om onze moeder te bezoeken, Liyana is vanochtend al geweest. Aangekomen bij Erasmus ziekenhuis stappen we uit en lopen we gelijk door naar de afdeling met afbehandelde kanker patiënten. 'Mag mama bijna naar huis?' Vraagt mijn zusje met een piepstemmetje. 'Ja Meyssa, bijna.' Ik pak haar kleine handje en zie dat ze trilt. Meyssa is doodsbang voor het ziekenhuis. We hebben hier veel meegemaakt.

Flashback
Ik rij vol gas richting huis. Mijn kleren zitten onder het bloed, ik heb net een schietpartij gehad en heb het alhamdullillah overleefd, ik pak ze nog wel, ze waren met meer man, maar dat komt helemaal goed. Ik zit vol woede, nog even en ik barst uit. Ik wil gewoon mijn geld terug, ze hebben me genaaid. Ze weten niet met wie ze te maken hebben, wollah ze weten niet.

Thuis aangekomen doe ik de deur zachtjes open, iedereen slaapt en ik wil niemand wakker maken, vooral mijn moeder niet die gaat zich kapot schrikken als ze me onder het bloed ziet. Ik sluit de deur en loop snel door naar de douche. Na het douchen zie ik een paar schrammetjes, ik had een kogelvrij vest aan tijdens het schieten dus veel schade aan me lichaam is er niet. Ik kijk weer in de spiegel en dep alcohol op de wonden. Niks aan de hand. Ik ben gewoon weer de oude. Ik gooi snel de kleren die bebloed zijn de was in. Ik kan gewoon wasje draaien, heb zo vaak kleren gehad die vol bloed zaten dat ik het gewoon heb geleerd zodat mijn moeder zich geen zorgen gaat maken. Ik start de was en trek een trainingspak aan van PSG en loop naar mijn kamer, onderweg naar mijn kamer hoor ik iemand huilen. Is dat Liyana? Ruzie met haar verloofde? Wie huilt er nou om 03:00? Ik doe mijn oor tegen de deur van Liyana en het geluid komt niet uit haar kamer. Huh, wie dan? Ik volg het geluid en eindig bij de kamer van mijn moeder.

Mama? Waarom huilt ze? Ik loop naar haar kamer en zie haar door het licht van de maan met handen voor het gezicht huilen op een gebedskleed. Ze merkt op dat ik er ben en veegt snel haar tranen weg, ruimt het gebedskleed op en schraapt haar keel. 'Mama? Wat heeft dit te betekenen?' Ik kijk haar verbaasd aan, ik heb mama jaren niet zien huilen. 'Niks Nourdine, echt niet, ik werd gewoon emotioneel door een Suraah.' En ze gaat op het bed zitten. 'Niet liegen mama, wat is er?' Ik loop naar haar toe en sta tegen over haar. 'Nordine, ik werd vanmiddag gebeld door het ziekenhuis. Er is kanker getroffen in mijn bloed.' Ik zie dat ze het met moeite zegt. Mijn moeder, de sterkste vrouw op aarde, die kanker heeft? Ik ga naast haar zitten en neem haar in een knuffel. 'Mama het komt goed, we gaan er alles aan doen om je beter te maken.' Zeg ik huilend. Ik ben zo koud en koelbloedig geworden door de onderwereld. Maar voor mijn moeder heb ik een zware zwakte. 'In Sha Allaah Weldi, In Sha Allaah.' Huilt ze. We blijven 10 min in deze positie en ik kan het me maar niet beseffen.

Einde flashback.

Ik krijg rillingen als ik terug denk aan die nacht. We komen aan bij de kamer waar mijn moeder ligt. Kamer 212. Alhamdullillah is me moeder genezen, ik weet niet wat ik zonder haar moet. Ik denk terug aan Saloua die verrot werd uitgescholden door Samira op het schoolplein, Samira schold haar ouders uit, ik heb zoveel respect voor Saloua dat ze rustig bleef in zo'n situatie. Ik heb echt een hekel aan Samira. Samira is mijn nicht. Ze heeft mijn moeder geen een keer bezocht, geen een keer. Woede komt weer in me naar boven, We lopen met z'n tweeën naar binnen en mijn moeder glimlacht zodra ze ons twee opmerkt, mijn woede verdwijnt gelijk. Ik geef een kus op haar voorhoofd en Meyssa springt op het bed en knuffelt haar. 'Mama, ik mis jou, wanneer kom je naar huis?' Zegt Maissa met tranen. 'Bijna schatje, bijna, nog een paar nachtjes.' Zegt me moeder glimlachend en veegt Meyssa's tranen weg. 'Zijn Nordine en Liyana lief voor je?' 'Ja mama, Nordine is wel vaak weg naar werk en school maar als hij er is doen we leuke dingen. Vandaag waren wij naar Ikea en toen zag ik een heel mooi meisje met Nordine praten mama, ze had zo'n hoofddoek en jurk aan zoals jij altijd draagt, alleen ze was een beetje raar.' Praat Meyssa aan een stuk door. Ze zit op de rand van het bed. Ik word rood. Meyssa praat over Saloua. 'Waarom was ze raar?' Me moeder kijkt Meyssa vragend aan. 'Omdat ze hele tijd naar de grond keek toen ze met Nordine praatte, ze keek hem helemaal niet aan.' 'Oh maar Meyssa dat heet respect.' Mijn moeder kijk glimlachend naar mij. Meyssa kijkt niet begrijpend. 'Mama, ze is het zusje van Nassim en ik kwam haar tegen meer niet.' Stotter ik. 'Ja Isgoed Nordine.' Mijn moeder kijkt lachend naar me, ze gelooft me niet, ze kent me te goed. We blijven de hele middag met onze moeder en om 19:00 gaan we naar huis. Onderweg naar de auto denk ik na. Ik heb al jaaaaaren een crush op Saloua. Ik heb haar heel vaak gezien, zij mij ook maar ze wist niet dat ik het was. Ik word gebeld op mijn clannie telefoon. 'Noord?' Hoor ik aan de andere kant van de lijn. Het is Nassim. 'Ewa, wat is er bro?' 'Ga naar icey als je tijd hebt en neem die stinklichaam mee naar een bos, dump ze moer daar, die vrieskast moet vrij blijven voor de volgende.' Hoor ik Nassim. 'Isgoed bro, ga ik doen.' 'Dankjewel Noord.' 'Geen probleem patron.' Sluit ik het gesprek af.