Saloua & Nordine

34

Perspectief Amina
Na een lange bad genomen te hebben trek ik mijn kleren aan en loop ik naar beneden. Daar wachtte me ouders al op me in de keuken.

Ik kijk op de klok en zie dat er al 1.5 uur voorbij is. Ik heb veel te lang gedaan met klaarmaken, zij hadden het sneller gedaan.

Ik zie ze aan de keuken tafel zitten met z'n tweeën en mijn moeder kijkt na een lange tijd weer oprecht gelukkig. Ik ben zelf ook oprecht gelukkig, puur om het feit dat we met mijn vader herenigd zijn en hij de glimlach op mijn moeders gezicht heeft kunnen brengen met zijn aanwezigheid die ik bij mijn moeder al jaren niet heb gezien.

Mijn telefoon trilt en dat verraad dat ik naar ze zit te kijken. 'Hoe lang sta je daar al eh mosiba.' Lacht mijn moeder. 'Hmmmm...' antwoord ik. Ik loop de keuken binnen en kijk op mijn telefoon. Het is een appje van Anass.

Anass: hewaa zusje, hoe is belgica?? Ik kom in 't weekend joinen, let goed op mama, veel plezier, zie je in het weekend, loveyou.

Wauwww sinds wanneer is Anass aardig. Apart.

Amina: dit huis is hayek groot man, heb het zeker leuk hier, tot in het weekend, loveyouto!

Ik doe mijn telefoon weer uit.

'Wie was dat?' Bromt mijn vader. 'Ananas.' Lach ik en ik trek de koelkast open. Mijn mond valt open. De koelkast zit helemaal vol met lekkere dingen. 'En ik wilde vandaag nog beginnen met diëten.' Zeg ik met een nep zielige stem. 'A ska, dat zeg je elke maandag.' Lacht mijn moeder. Ik pak een redbull en wil meer pakken maar me moeder zegt dat ik het best niks kan eten omdat we naar restaurant gaan.

We lopen na 10 min naar buiten en stappen de auto in richting het restaurant. Wanneer was de laatste keer dat ik met mijn ouders samen wat heb gegeten? Broodje tonijn op me 4e bij een stop in Spanje richting Marokko? Ik weet het echt niet meer.

Ik staar naar buiten. Saloua en Nassim hebben ook niks meer van zich laten horen. Ik heb wel gecheckt of ze zijn geland en dat zijn ze al een paar uur geleden. Is vast niks aan de hand, zij heeft meskiena haar vader ook lang niet meer gezien.

We komen aan bij het restaurant en het ziet er heel luxe uit. Veel anders dat die snelle tonijnbroodjes in Spanje bij de tankstation.

We lopen naar binnen en er komt gelijk een bediende naar ons toe. 'Gereserveerd op de naam Amina.' Bromt mijn vader. 'Ahja, kom maar mee.' De bediende loopt naar een mooie tafel die een beetje afgelegen ligt van de rest van de tafels. 'Gaan jullie maar zitten, ik kom zo weer terug om u bestelling op te nemen!' De vrouw loopt weer weg.

We gaan zitten, ik zit naast mijn moeder en me vader zit tegenover ons. Ik pak een menu kaart. Wow. Wat zijn dit voor prijzen. Deze pizza kost evenveel als een ticket naar Marokko in de winter.

'Papa, waar heb je ons gebracht?' Ik kijk hem verward aan. 'Naar het restaurant waar je moeder en ik voor het eerst gingen eten met z'n tweeën.' Hij pakt mijn moeders handen en drukt er een kus op. Mijn moeder word helemaal rood. Romantisch.

Perspectief Onbekend
Een spuitje was genoeg om dit meisje naar de grond te krijgen. Had veel eerder moeten gebeuren! Ik begin te lachen. 'Mijn broer vermoorden yek eh Nassim.. Ewa hier je zusje.' Fluister ik.

Er stormt iemand binnen en ik trek mijn pistool. 'Rustig bro rustig ik ben het.' Zegt een van de mannen met wie ik werk. 'Is er iets ofzo?' Brom ik. 'Nassim is nog in het hotel, niet weg met de ouders. We moeten weg hier, nu.' Brengt de jongen paniekerig uit.

Ik pak gehaast alle spullen die ik hier naartoe mee heb gebracht en leg een paar pillen morfine naast Saloua neer zodat het lijkt alsof ze een overdosis heeft gehad.

Ik knal de deur achter me dicht en haast me met de jongen de trap af. Beneden aangekomen zien we Nassim net de lift naar boven in stappen. Hij heeft denk ik wel wat door.

We wachten even totdat de lift dicht is en verlaten dan het hotel. Ik heb gedaan wat er gedaan moest worden + ik ben in Qatar. Ik ga mezelf belonen vandaag. De jongen gaat met de rest van de back-up weg en ik loop glimlachend naar mijn gehuurde Rolls Royce. Dohaaa baby.

Perspectief Nassim
Ik ren gehaast de lounge uit en druk alle knopjes van de lift in. 'SNEELLL.' Schreeuw ik. Als ik met de trap zou gaan zou het nog langer duren aangezien dit hotel zo groot is.

De lift gaat eindelijk open en ik snel naar binnen. Ik druk de juiste verdieping aan en wacht ongeduldig. Als ze maar niet naar Saloua zijn geweest.

Aangekomen op de verdieping loop ik gelijk door naar Saloua's kamer. Ik klop 3x. 'Saloua?' Roep ik. Geen antwoord. Ik pak mijn sleutel en open de deur zelf.

Saloua ligt op de grond met een potje drugs naast haar. Ik ren naar haar toe. 'Saloua, saloua' ik schud haar op en neer maar niks. Ik pak mijn telefoon en bel 112. Ik heb ooit gehoord dat als je 112 in het buitenland belt de politie en brandweer ook komen. Er neemt een vrouw op. Ik schreeuw de naam en kamernummer van het hotel. 'YALLAH YALLAH.' Er komen tranen.

Waarom kan ik haar nooit gewoon beveiligen zoals dat een broers taak is om te doen, ik ben zo nutteloos wollah. Ik ga naar lounge wanneer me zusje alleen in haar kamer is, wat is mijn fucking probleem?

Na 5 minuten stormt er een dokter binnen. Hij onderzoekt Saloua's lichaam en of ze nog ademt, en dat doet ze. Alhamdullillah. Ze wordt mee genomen naar het ziekenhuis en ik ga met haar mee.

Als mijn vader hierachter komt maakt hij me af. Je had 1 taak Nassim, 1 taak.

Aangekomen bij het ziekenhuis gaat ze gelijk naar de eerste hulp en ik snel erachteraan. 'Jongeman!' Hoor ik in het Arabisch. Ik draai me om. Het is een verpleegster. 'U mag niet mee de kamer in, u moet echt wachten in de wachtkamer.' Verteld ze. 'Dit is wel mijn zusje he?' Antwoord ik. Ik word boos. 'eventjes geduld meneer.' De verpleegster glimlacht en loopt weer weg. Ik ga zitten op een van de wachtstoelen en de minuten gaan langzaam voorbij.

Na 3 uur komt er een dokter naar buiten. 'Nassim?' Ik sta op. 'Ja.' 'Saloua is stabiel, haalt weer regelmatig ademhaling en de drugs is uit haar gepompt.' Verteld de dokter. Ik sta op en geef hem een mannelijke knuffel. Er komen tranen bij me op. 'Dankjewel broeder.' 'Geen dank.' Glimlacht de man. 'Je mag haar bezoeken als je wilt.' 'Nogmaals bedankt.' Ik loop langs hem heen naar binnen.

Wat ik aantref is een lijkbleke Saloua die vermoeid haar ogen open probeert te houden. 'Sorry, het is allemaal mijn fout, ik had op je moeten letten.' Ik sluit de deur achter me dicht.

'Nee, is niet erg.' Brengt Saloua vermoeid uit. Ze hebben haar gewoon drugs gegeven, drugs. Dan ben je toch mentaal fucking ziek als je denkt laat ik een ghimaari drugs voeden voor de daden van haar broer. Woede borrelt weer op. Saloua merkt het op. 'Rustig Nassim, met boosheid kom je er niet.' Zegt ze rustig. Ik haal diep adem en adem weer uit. 'Ik handel deze zaak af Saloua, het komt goed.' Zeg ik met moeite zonder uit te breken van woede. Ik ben zo boos, niet alleen op de mensen die dit hebben gedaan maar ook op mezelf. Dat ik nooit de beschermende broer ben voor haar die ik hoor te zijn.

Ik loop naar Saloua en leg me hand op haar hoofd. 'Het komt goed, je bent een sterke vrouw Sallie.' Breng ik met moeite uit. Ik wil niet huilen waar ze bij is. Ze pakt mijn hand van mijn hoofd en schuift haar hand in de mijne. Ze pakt hem stevig. 'Nassim, je zegt het al, het komt goed want ik ben sterk. Maak je geen zorgen.' Ik kijk in haar geruststellende ogen. 'Ik hou van je, zusje inou.' 'Ik ook van jou.'