Saloua & Nordine

13

Perspectief Saloua
'Amina, die Noord over wie Anass en Nassim vaak praten. Is dat Nordine?' Vraag ik verward omdat ik mijn gedachtes niet kan geloven. 'Oh, je kent Nordine?' Haar ogen glinsteren. 'Ja, pas een week, hij zit in mijn klas.' 'Hmm, ja dat is Nordine.' Een belletje in mijn hoofd begint te rinkelen na deze bevestiging. 'Je ziet hem morgen weer, schat.' Lacht ze. Ze praat alsof ik een relatie met hem heb. 'Amina, ik ken hem amper.' Ik klap haar lachend. 'Hij heeft vaak je leven gered, die keer bij je vaders huis is misschien maar 1 van de 100 keren, weet je nog toen je zat in dat brandende huis?'

Amina schenkt koffie in voor ons 2. Normaal drink ik geen koffie maar vandaag word het een lange dag vooral omdat ik vanavond nog veel moet doen voor school. Het is morgen al maandag.

'Uh Jaa? Wat heeft Nordine hier mee te maken?' Ik pak een van de ingeschonken mokken en neem een slok. 'Hij heeft je uit die brand gehaald.' Ik proest mijn koffie bijna uit en begin te kuchen. 'Wat?' Breng ik met moeite uit. Ik besef het me nu pas nu ik weet dat Noord, Nordine is. 'En dat heb je me nooit eerder verteld?' Ik leg het glas neer. 'Nee, sorry, je kende hem toch niet en ik mocht niks vertellen van Anass, we weten dat je dan een onnodige schuldgevoel krijgt dat iemand zoveel moeite voor je doet vooral een jongen. Je hoeft niks van jongens te weten en dit zou je onrustig maken.' Amina neemt een slok. 'Ja oké, je hebt wel gelijk daarin...'

Flashback
Papa roept mijn naam, ik kijk duizelig om me heen. Ik ging naar het vakantiehuisje waar ik jaarlijks heen ga met mijn vader en broer. Ik sta op, waar ben ik? Ik ruik een hele aparte geur. Ik loop naar mijn slaapkamer deur en zie mijn vader kuchend. 'Saloua, yallaaaaaahh. Ze hebben brand gesticht bij onze huisje, snel voordat we eraan gaan.' Ik trek snel een vest over mijn kandora en bind een hoofddoek om mijn hoofd, ik ren de kamer uit en ik word zwaar duizelig. Ik val neer. Mijn vader ziet het gebeuren en rolt met zijn rolstoel naar de uitgang waar hij Nassim ziet praten met iemand met bivak. Mijn vader lukt het nooit om me op te tillen,
hij zat destijds in een rolstoel. 'HELP HELP, SALOUA IS FLAUW GEVALLEN.' Mijn vader kijkt paniekerig naar de 2 jongens. De jongen met bivak laat het zich geen twee keer horen en rent het brandende huis binnen. Hij ziet me op de grond liggen en tilt me op. Inmiddels is iedereen buiten. Ik begin frisse lucht binnen te krijgen en kan weer normaal ademen. De jongen met bivak heeft hem door en legt me neer. Ik sta weer op beiden benen en wankel een beetje. Hij houdt gelijk mijn arm vast. Mijn vader en Nassim omhelzen mij en achter ons horen we plank voor plank hoe het hele huis neerstort door het vuur. Ik loop met de bivakmuts richting zijn auto. Ik stribbel tegen wanneer ik door begin te krijgen waar we heen lopen, maar ik hoor Nassim op de achtergrond dat het goed is. Ik kijk achter me en zie dat het hele huisje inmiddels afgebrand is. Ik besef nu pas dat ik een hoofddoekje op heb met een kandora in plaats van mijn ghimaar. De jongen houd de deur voor me open en ik stap in. We rijden de met snelheid weg en ik zie door de achterruit spiegel dat Nassim en mijn vader inmiddels ook zijn ingestapt. 'Wie ben jij?' Ik kijk naar de jongen met bivak. Ik ben letterlijk 5 minuten wakker en ik zit in mijn Marokkaanse pyjama en losse hoofddoek bij een onbekende jongen met bivak in de auto. 'Noord.' De jongen klinkt zenuwachtig. 'Lekker duidelijk. Ik weet nu echt bij wie ik in de auto zit.' Zeg ik chagrijnig. Mij moet je gewoon niet wakker maken terwijl ik slaap, alleen weet ik dat het nu wel met spoed was. Ik draai me om en kijk uit het raam.

Dit leven is een tweestrijd. Ik ben het meisje met ghimaar, 100 Islamboeken thuis, vrijdaggebed in moskee. Maar ik ben ook het meisje waarvan d'r vader een drugsbaas is en moorden op zijn naam heeft staan, het meisje dat geen zekerheid heeft over elke dag en leeft met de dag. Een tweestrijd.

Na 30 min stoppen we voor mijn huis. Noord heeft nog steeds een bivak muts op. 'Dankjewel Noord, voor de alertheid en het redden van mijn leven.' Ik zie hem knikken vanuit mijn zijspiegel. Ik stap de auto uit en loop duizelig naar huis. Ik zie Nassim's auto nog niet. Tuurlijk niet, hij moet nu meteen de verzekering regelen etc en kijken of mijn vader niks heeft aangezien hij in een rolstoel zit voor 6 weken door een schietpartij. Alles is zo snel gebeurd, ya Allah waarom?
Einde flashback

Samira is dus vermist met ene Issy. Zij is dus de nicht van Noord en Noord is Nordine. Hodee.

Ik word weer gebeld en neem op. 'Sellie?' Hoor ik Nassim. 'Ja?' 'Loop naar mijn kamer en pak de kalashnikov die onder mijn kast ligt met de speciale kogels die erbij liggen. Als er zometeen iemand komt aan bellen maak voor hem open en geef het aan hem.' Ik hoor de auto van Nassim op de achtergrond met volle vaart rijden op de snelweg. 'Nassim, beloof me dat je hier levend uit komt.' Mijn stem trilt. Wat is dit voor zieke situatie even serieus. 'Ik beloof het Sellie, doe het voor me, je kan me leven redden door dat wapen te geven, we moeten gewoon Samira in onze handen krijgen voor ze iets doorverteld aan die jongens, ze weten dat ze dingen weet en gaan haar manipuleren, Sellie doe het.' Ik hoor aan Nassim's stem dat hij zenuwachtig is. 'Oké, alles voor jou broer.' Ik loop naar Nassim's kamer en zie Amina nog haar duim opsteken, ze weet dat ik niks met wapens te maken wil hebben, maar als dit mijn broers leven kan saven tegenover die gekken uit Maarssen, doe ik het. Ik ben nog steeds met Nassim aan de lijn. 'Oké, naast mijn bed zit een grote zwarte tas, zie je die?' Gromt hij. 'Ja.' 'Stop die wapen en de kogels daarin, alles wat al in de tas zit laat je erin, sluit de tas.' Ik hoor Anass op de achtergrond zeggen dat Nassim rustig moet rijden. 'Nas, rij rustig, aub, ik wil niet dat je iets overkomt.' Stotter ik. Ik begin tranen te krijgen terwijl ik alles in de tas stop en hem sluit. Ik hoor Nassim meteen zijn vaart verminderen. Ik hoor de bel. 'Ik ga hangen Sellie, ik hou van jou.' 'Ik ook van jou, Nassim.' Ik loop naar beneden met de tas en zie dat Amina de deur al open heeft gedaan.

Ik kijk recht in de ogen van Nordine.