Saloua & Nordine

31

Vergeet niet te stemmen, kleine moeite groot gebaar.

Perspectief Saloua
Ik zit in de auto richting Schiphol. Jaajaa. Jullie horen het. En Amina is naar België, haar vader zien na 100 jaar.

Waar ik naartoe ga? Doha. Qatar you know. Ik voel mij zo gelukkig, nog nooit zo gelukkig geweest. Ik zit in de auto met Nassim en mijn moeder. Ik heb een luchtige Ghimaar aan, Nassim een bordeaux trainingspak en mijn moeder een mooie abaya met bijpassende hijab. Ik had gewild dat mijn vader bij ons in de auto en het vliegtuig zou zitten maar dat is natuurlijk niet veilig. Mijn vader komt apart en zien we in Qatar.

We zijn aangekomen op het vliegveld en we mogen gelijk door de douane heen. Is het raar dat ik nooit gevlogen heb? Hoop het niet. Ben wel zenuwachtig eerlijk gezegd.

Ik bedoel, je betaald 7/800 euro voor zo'n ticket om vervolgens je leven in iemand anders z'n handen te leggen. Hoe erg moet je de mensheid dan wel niet vertrouwen, think about it.

Ik kijk om me heen en zie andere gezinnen, gelukkig hun leven leiden, op weg naar een mooie bestemming om mooie herinneringen te maken. We gaan zitten op de stoelen die er staan voordat we de gate in kunnen.

Was mijn vader maar hier, bij mijn eerste keer vliegen. Maar het is niet veilig dus dat kan natuurlijk helemaal niet. Hij was trouwens ook niet bij mijn eerste keer lopen, eerste keer fietsen, eerste keer naar school, eerste keer bidden. Hij was er zelfs niet bij toen ik mijn eerste adem blies in deze wereld, waar praten we over?

De drugswereld lijkt zo mooi vanaf de buitenkant. Lekker mensen beschieten voor geld, spul verkopen aan junkies, rijk worden. Maar ze vergeten de naambekendheid bij de politie, school in de steek laten en haram geld verdienen waar geen barakah in zit, onschuldige familieleden die worden geliquideerd als gevolg voor jou daden en nooit veilig zijn, bravo, wat een luxe.

'Waar denk je aan zusje?' Nassim gaat naast me zitten. Hij heeft 2 redbull's in z'n hand en geeft daar 1 van aan mij. 'Gewoon, dit alles.' 'Hmm. Ik begrijp je, Saloua, het loopt zoals het loopt. En het komt goed, zo niet? Ook goed.' Bromt hij. 'Ja, je hebt gelijk.' Ik kijk naast me en zie mijn moeder uit haar Qu'ran lezen. Ik neem haar in een knuffel en we reciteren samen de woorden van het meest mooie boek op de wereld. Het enige boek die jou rust gaat geven in een hectische omgeving.

Er word wat omgeroepen en we mogen het vliegtuig in. Gelukkig zitten we allemaal naast elkaar. 'Saloua, wil jij bij het raam?' Mijn moeder kijkt nogal bang voor zich uit met de Qu'ran in haar hand. Ze is al jaren bang voor vliegen. 'Ja, is goed mama.' Ik schuif naar het raam en kijk naar buiten. Zometeen heb ik mooi uitzicht hierover.

We zitten allemaal en de stewardessen laten zien wat we moeten doen als er iets mis gaat. Dit is de eerste keer dat ik zoiets zie dus blijf ik aandachtig kijken. De rest van de passagiers boeit het vrij weinig. Ik begrijp dat niet. Doe dan op z'n minst alsof het je interesseert, je zit wel in een toestel met 100 andere mensen die je niet kent en van de piloot weet je zelfs niet eens de naam. Dit is dan op z'n minst het ene stukje dat je zelf kan inbrengen stel dat het fout gaat, want die mensen om je heen gaan het niet doen voor je hoor.

We stijgen op en ik voel een druk op mijn borstkas. Mijn moeder pakt mijn hand en verricht dua. Ik word achterover gedrukt in mijn stoel. Nassim geeft mij en mijn moeder een kauwgomtje. Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Helpt tegen oorpijn.' Roept hij. Ik pak het kauwgomtje aan en kauw er gelijk op. Het werkt direct.

Na een paar uur komt er een stewardess met eten en drinken langs. Ze praat Arabisch met Nassim en haalt eten tevoorschijn. We hebben allemaal kip en een toetje. Het stinkt. Nooit dat ik dit ga eten, is dit gif ofzo. Nassim geeft me een flesje Simon, mijn moeder water en voor zichzelf cola. Simon geeft me echt Marokko Vibes. Love it.

Perspectief Amina
Ik ben onderweg naar me vader. Can you believe it? Gaat hij me wel herkennen? Ik betwijfel het zwaar. Het is zo lang geleden dat ik die man heb gezien. We gaan het zien.

Ik kijk uit het raam. Saloua zit nu in het vliegtuig naar Qatar. Ik ga niet voor je liegen als ik zeg dat ik niet wist waar het lag. Nassim noemde het een soort Dubai, maar dan beter. Hoe dan ook, ik gun het ze.

Een werknemer van mijn vader rijdt mij en me moeder naar mijn vader. Hij begint te praten. 'We zijn er bijna, max 15 min.' Mijn moeder en ik blijven stil. Een kwartiertje verwijderd van mijn vader. Wow.

Mijn moeder pakt mijn hand en we doen samen dua. Ik zie pijn in haar ogen. Ze heeft zoveel mee moeten maken, niet alleen met mij en Anass maar ook om het feit dat haar man altijd de inkomstenbron was wat dus betekend dat hij het zo druk had met geld verdienen om ons dan weer te kunnen onderhouden, dat hij niet thuis kan zijn of komen. Ik ga tegen mijn moeders schouder aanliggen. 'Nog een kwartier mama.' 'Ik weet het.' Ze streelt mijn hoofd om mij gerust te stellen.

'We zijn er.' Bromt de man niet veel later. Hij parkeert voor een groot pand en maakt de deuren van de auto voor ons open. We stappen uit en lopen onder toezicht van andere mannen die er opeens bij zijn gekomen naar binnen. De man van de auto geeft ze een bevel ons te brengen naar mijn vader. Uit angst voor mijn vader durven de mannen ons niet eens aan te kijken. Beter.

We komen aan bij een grote deur met 2 beveiligers ervoor. Net zoals bij Saloua's vader. 'Wie zijn jullie?' Bromt een van de beveiligers. Een van de mannen die met ons mee is gekomen begint te praten. 'Dit zijn de vrouw en dochter van de patron, laat ze binnen, hij verwacht ze.' De beveiliger gaat met een blik die op mij gericht stond gelijk naar de grond. 'Kom binnen.'

Bismillah.