Saloua & Nordine

44

De jongen is een van de vijanden. De belangrijkste vijand in België. Papa was vroeger goed met zijn vader, hij was vaak met hem op kantoor. Ik hoorde ze vanuit mijn kamer waar ik soms in sliep bij het pand met elkaar lachen. Het is de zoon van papa's neef die het bedrijf heeft overgenomen nadat papa's neef is geliquideerd. Hoe heb ik hier niet eerder aan kunnen denken?

'Ik ken hem.' Antwoord ik kort. 'Wie is het?' Nassim kijkt me doordringend aan. 'Waarvoor wil je dit weten?' Ik weet niet of het wel zo handig is om alles te vertellen want ik heb papa beloofd niemand bij zijn problemen te laten mengen daar in België. Die vijanden zijn de grootste hindernis van mijn vader daar.

De grap van alles is, de vijanden van Nederland en die van België zijn goed met elkaar en zijn zelfs bereid om samen te werken tegen ons. Of dat tot nu toe is gebeurd, alleen Allah weet. Ik besluit om het toch maar te vertellen.

'Het is de zoon van de neef van mijn vader.' Ik kijk hem angstig aan. Ik heb zojuist uit vertrouwen iets verteld aan Nassim waar ik vroeger een belofte voor heb gedaan dat ik mijn mond moet houden.

'Wat is zijn deel in de onderwereld, kun je me dat ook vertellen?' Nassim kijkt nieuwsgierig. 'Ik weet niet of ik dat mag vertellen wollah sorry.' Ik voel me schuldig dat ik zojuist tegen Nassim heb verteld wat mijn vader al jaren voor zich heeft gehouden en alleen aan mij had verteld.

'Mijn vader had een neef waarmee hij heel goed was. Ze waren net broers, tot geld een rol begon te spelen in het leven van beiden. Ze wilde verdienen. Geld, dat is waar het leven om draait. Geld geld geld. Ze begonnen samen met het handelen van drugs, snelste manier om geld te verdienen and they needed it. Ze gingen zo dik, Pablo Escobars van Nederland en omgeving.

De neef van mijn vader ging er op een dag vandoor met een grote deel van de winst die ze die maand hadden gemaakt. Ze hadden een grote deal gesloten met Colombianen en 50 miljoen ontvangen. Ze zouden het splitten zodat ieder 25 miljoen had om te spenden. Mijn vaders neef ging ervandoor met 45 miljoen. Gevlucht naar Dubai. Mijn vader is met die 5 miljoen achter hem aangegaan om hem te zoeken en hij had hem gevonden ook. Het werd een bloedbad. Mijn vader mag Arabische Emiraten niet meer in en heeft 2 miljoen moeten betalen. Geld op.

Sindsdien hebben mijn vader en zijn neef beiden een eigen 'bedrijf'. Zijn neef is dood, door werkers van mijn vader. Zijn zoon heeft het bedrijf nu overgenomen en is harder aan het werk dan ooit. Soms merkt mijn vader daar wat van ondanks dat we hun niet lastigvallen komen ze soms nog naar onze werkers om ze random te liquideren als waarschuwing dat hun gevaarlijker zijn. Maar wij zijn niet bang voor ze, mijn vader raakte alleen geïrriteerd. Vandaar dat hij de opdracht had gegeven aan zijn werkers om zijn neef te liquideren. 1 last minder.

Voor wat vraag je dit?' Ik begin te trillen.

Ik heb papa beloofd mijn mond te houden over alles. Niemand mag weten dat die twee dezelfde bloed delen, (hebben gedeeld.) omdat de zoon van papa's neef zelfs Nassim's vader lastigvalt en dan Nassim's vader opeens heel anders naar mijn vader gaat kijken terwijl mijn vader goed is.

Bloed maakt verbonden, loyaliteit maakt familie.

Tegenwoordig is familie maar een woord zonder betekenis.

'Hij valt ons lastig, hij is het brein achter die aanslag op ons pand. De 2 grootste vijanden van onze vaders werken met elkaar tegen ons, we moeten oppassen, dit kan heel erg fout gaan, vooral nu ik weet dat deze would Zemmel familie van jullie is. Ik maak hem af, vind je dat erg?' Promoot Nassim zo rustig mogelijk te vertellen, je hoort gewoon de sarcasme eraf spatteren. 'Ik help je.' Glimlach ik. Nassim kijkt geschrokken op. 'Dat is het laatste antwoord wat ik had verwacht uit jou mond, is dit Amina wel?' Vraagt Nassim verbaasd. 'Nassim, ik help je.' Herhaal ik. 'Je bent een schat.' Nassim glimlacht en ik begin te blozen. Er valt een stilte. 'Kom we gaan weg hier.' Onderbreek ik de stilte.

Ik loop de stille straat uit. Ik hoor Nassim achter me aanlopen. Hij noemde me schat. Omg.

'Amina.' Hoor ik achter me. Ik draai me om. 'Ja Nassim?' 'Dankjewel.' 'Voor?' 'Dat je me helpt.' 'Voor jou altijd.' 'Dankje.' Nassim drukt een kus op mijn voorhoofd en mijn wangen gloeien rood. Sinds wanneer kan ik zo lief zijn tegen Nassim en sinds wanneer durft hij mijn voorhoofd te kussen, when did this happen?

Ik draai me snel om en loop door alsof er net niks is gebeurd om ongemakkelijke stiltes te vermijden. Dit is gewoon de beste dag van deze week, deze maand, dit jaar. Omg, he kissed my forehead.

'Moet ik je naar huis brengen?' Nassim loopt naast me. 'Ik loop wel.' 'Nee ik breng je, me auto staat daar.' We lopen richting de parkeerplaats van Zuidplein. 'Ow shit, ik moet nog langs Albert Heijn voor mijn moeder.' Herinner ik me. Ik was het helemaal vergeten, het enige beeld wat door mijn hoofd ronddwaalt is Nassim die een kus op mijn hoofd heeft gedrukt.

'Oké, ik ga met je mee.' We lopen richting de Albert Heijn. 'Jullie zijn echt leuk samen.' Zegt een kleine jongen met krulletjes die naar Nassim en mij wijst. Nassim begint te glimlachen. 'Dankjewel kleintje.' UHH.... What is happening here..? Ik negeer het en loop de Albert Heijn in. Hiermee heeft Nassim gewoon met andere woorden en indirect tegen mij gezegd dat hij mij leuk vind. I'm not ready for this.

Na 30 min heb ik alles in het karretje en loop ik richting de kassa. Nassim gaat snel voor me staan om te betalen. 'Nas, nee.' Ik ga hem niet voor mij laten betalen. Voor ik het wist heeft Nassim al betaald. We vullen de boodschappentas met de boodschappen en lopen richting de auto.

'I billah ik betaal je terug!' 'Jaajaa... Loop nou maaaarrrr..' Lacht Nassim terwijl hij schudt met zijn hoofd.

We stappen de auto in en rijden richting mijn huis, de hele rit is het stil. Op achtergrond hoor je Dystinct - Praat met me. Ja Nassim, praat met mij.

Nassim zet me thuis af en we hebben uiteindelijk beiden geen woord gezegd. Hij stapt uit en helpt me met de boodschappen dragen tot de deur. 'Dankjewel Nassim, hoefde echt niet, ik had dat ook alleen kunnen dragen.' Ik steek de sleutel in het sleutelgat. 'Nee joh, dit is het minste wat ik voor je kan doen.' Antwoord hij. Ik blijf staan bij de deuropening en kijk hem aan. 'Dankjewel Nas.' 'Geen probleem Mientje.' Lacht Nassim. Ik doe de boodschappen binnen en loop terug naar de deuropening waar ik Nassim zie lopen naar zijn auto.

Yes, goed zo dat je wegloopt, ik wist sowieso al niet hoe ik afscheid moest nemen, wat er zojuist is gebeurd is hayek awkward maar tegelijkertijd kapot leuk.

Nassim toetert 2 keer, ik zwaai hem uit en sluit de deur.

'MAMA, IK BEN THUIS.'