Saloua & Nordine

45

Perspectief Saloua
Ik ga al een paar dagen naar school en heb Nordine nog niet gezien, wel jammer, we hebben wel een paar keer geappt hij appt me met Allah y taqabel bij elk gebed. Je merkt wel echt aan hoe hij praat dat hij het geloof weer heeft opgepakt, alhamdullillah. Daar ben ik echt blij om, ik hoop dat het zijn situatie veranderd.

Op school gaat het goed, ondanks dat ik me toch wel zorgen maak om Nordine dat hij niet naar school komt, lukt het me toch om de concentratie erbij te houden bij elke les. Ik wil hem wel appen met waar hij elke dag blijft maar hij verdiend het eventjes niet om iemand te hebben die zich zorgen maakt om hem.

Ik ben gewoon een beetje in de war, de ene keer vind ik hem helemaal geweldig, andere keer denk ik van ieuw ik verspil me tijd aan iets tijdelijks. Ik ben hem elke dag meer dankbaar dat hij mijn leven meerdere keren heeft gered maar aan de andere kant denk ik, ik ben meer waard dan wat ik nu krijg.

'Saloua?' Hoor ik mijn docent ergens verrrr weg. Ik dagdroom verder. 'SALOUA?' hoor ik hem opeens wel heel dichtbij. Ik schrik op. 'Let is op! De opdracht doe je samen met Nordine, ik neem aan dat je hem wel weet te contacteren? Meld hem maar even met wat hij moet doen en wat jij doet.' De docent loopt weer weg. Ik denk even na en besluit Nordine niks te appen, ik maak die opdracht wel alleen, ik ben hier goed in, krijgt Nordine ook gelijk goed cijfer.

Perspectief Nordine
Er is veel rwina. We zijn nog bezig met erachter komen van wie het pand idee nou is, er is een grote vermoeden en daar ga ik achter aan. Ondertussen komen ook andere opdrachten binnen via de patron, ik moet mensen tussendoor omleggen, heb ik geen problemen mee hoor, het is een kick, alleen voel ik me schijnheilig wanneer ik iemands leven pak en ik tegelijkertijd naar de moskee ga. Het is een moeilijke situatie, iets wat bijna niet te combineren valt.

Ik ben onderweg naar een man z'n huis, hij betaalde de drugs die hij van ons heeft gehaald niet, dan maar voelen. Schoten. Diep. Als zijn gezin er maar niet zit, anders moet ik hun ook schieten, ben namelijk mijn masker vergeten op te doen en dan weten ze wie de moordenaar is dat moeten we niet hebben. Ik lach in mezelf en denk aan Saloua. Ik ben al hayek lang niet naar school geweest, ik weet nu ook niet wat de situatie tussen Saloua en mij is, zijn we nou nog close of moet ik even afstand nemen? Ik schuif de gedachtes opzij, werk modus on. Ik doe muziek op, ismo - better days.

Aangekomen bij het huis zie ik kinderen binnen zitten terwijl ze tv kijken, oh oh, er gaan meer doden vallen vandaag.. Ik pak mijn kalasjnikov van de achterbank en verberg hem half onder mijn Canada Goose jas. Ik loop naar de deur en trap hem open. Er gilt een vrouw die in de keuken staat, ik haal de kalasjnikov tevoorschijn en begin te schieten. De eerste die ik raak is een kleine kind van 2. Jammer. Eerste Janazah is binnen want ik heb hem in zijn hart geraakt. Ik schiet verder en raak de vrouw in haar been. Ze begint te gillen en de naam van haar kind te roepen. Ik heb geen tijd voor dit. 'WAAR IS MOURAD?' schreeuw ik door het huis.

Ik hoor schoten. Deze boy heeft lef, zijn ene kind is al dood nu ook nog schieten in zijn eigen huis. Ik ren naar de woonkamer en schiet de 2 andere kinderen die doodsbang op de bank tv zitten te kijken. De vrouw ligt nog steeds op de grond. Ik hoor de schoten heel dichtbij. Ik draai me om en zie Mouad. Hij schiet in mijn been. Ik val neer en verlies bijna mijn wapen. Ik schiet in het wild rond en raak hem op zijn heup. 'MIJ FLASHEN YEK?' Schreeuw ik. Mouad valt ook op de grond, hij laat zijn wapen vallen. Ik sta met mijn laatste kracht op en pak zijn wapen. 'Niet betalen is voelen.' Ik schiet hem door zijn hoofd met zijn eigen wapen. Die is neer. Ik kijk om me heen en zie een bloedbad door alle doden mensen die ik heb geschoten, de vrouw ligt nog op de grond en het lukt haar niet om op te staan. Ze kijkt via haar ooghoeken naar haar dode kind die verderop ligt, ze huilt zo hard dat er geen tranen komen. Tja. Hoort erbij. Ik loop naar de vrouw. Ik zie pijn in haar ogen en schreeuwt het uit van de fysieke en mentale pijn. 'Maak kennis met malak al mawt.' Beng. Kogel door haar hart met het wapen van haar man. Ik verwijder mijn sporen en loop gerust het huis uit met een bivak muts die ik toevallig in de gang zag, domme dealer, je spullen laten hangen waar je kinderen bij kunnen. Amateur.

Ik bel een van me werknemers met dat ze moeten komen om de 5 lichamen op te bergen in icey vrieshok. Als dat is geregeld rij ik weg. Deze wereld is hard en je moet harteloos zijn. Heel harteloos. Ik zet Lijpe - Eng op en rap mee.

5 doden op mijn naam vandaag, ya Allah.. Een steek van spijt schiet door me heen maar ik duw het opzij. Geen tijd voor spijt in dit leventje, strijden neef, strijden. Ik kijk in mijn spiegel en mijn gezicht zit vol bloed. Thuis ongemerkt effe douchen en me gezicht fixen, morgen weer naar school alsof er niks is gebeurd.

Geen tijd voor spijt, geen tijd voor spijt.. gaat er de hele tijd door mijn hoofd. Sinds ik bezig ben met het geloof heb ik best snel een schuldgevoel, dat moet ik niet hebben in deze wereld, misschien dat daarom de meeste drugsdealers het geloof een beetje hebben gelaten, die twee werelden zijn niet te combineren en dat merk ik nu zwaar. Hoe ga ik dat doen? Pf.. Allah, help me.