Saloua & Nordine

43

Perspectief Amina
Ik ben thuis en lig op bed. Ik zie dat ik word geappt door Saloua dat ze thuis is. Alhamdullillah. Ik weet hoe uitgeput ze zich voelt omdat ik mezelf ook uitgeput voel, dus komende dagen laat ik haar met rust, zij mij sowieso ook.

Even bijkomen van afgelopen dagen, ik mis papa nu al.

Eigenlijk wil ik wel naar Saloua, ze is namelijk niet de enige in dat huis die ik heb gemist, Nassim ook. Alhoewel we niet hebben gepraat hebben we elkaar op Snapchat en stuurde hij soms snaps of deed hij dingen op verhaal. Konden we maar echte gesprekken voeren, maar dat is awkward, praten met de broer van je beste vriendin, wat gaat Saloua wel niet van mij denken? Hij heeft sowieso een andere chickie daar niet van.

Ewa, alles is mektab en ik laat dit aan Allah over.

Anass is niet thuis, het blijkt dat ze grote onderzoeken aan het doen zijn, toen we bij mijn vader waren was hij er dan ook maar 1 dag.

Mama is beneden samhini aan het kijken, die Turkse serie die geen einde kent, ik hoor die intro vanaf boven, ken hem uit me hoofd van voren naar achter.

Ik loop zachtjes naar de badkamer, elke Marokkaan weet dat als de serie van je moeder op tv is je absoluut geen geluid mag maken anders is het klaar.

Ik sluit de badkamer deur zachtjes achter me dicht en doe de douchekop aan. Even douchen en denken over het leven.

Ik vind het jammer dat alle mannelijke leden van mijn gezin in de onderwereld leven. Juist de mensen die me horen te beschermen hebben zichzelf zo in de problemen gebracht dat ze zelf niet eens veilig zijn.

Ik stap na 20 minuten de douch uit en wikkel me met doeken. Ik loop naar me kamer en pak een kandora (Marokkaanse pyjama) uit mijn kast. Ik heb al heel lang geen Netflix meer gekeken en ik zag op Snapchat van andere mensen dat Prison Break seizoen 5 online staat. Let's watch that.

Ik pak mijn iPad uit mijn bureaula en plof op bed neer. Mijn telefoon springt aan. Ik word anoniem gebeld. Ik neem anoniem nooit op, dit keer ook niet. Ik druk weg en zie dat dat anonieme persoon mij 7x heeft gebeld in de tijd dat ik aan het douchen was. Gadver, engerd.

Ik maak een screenshot en stuur die naar Anass via whatsapp. Misschien is het iemand die me lastig wil vallen, wie belt er nou 8x anoniem.

Op het moment dat ik Netflix open zie ik een appje. Het is Nassim.

N: Salaamu Aleykom Amina, hoe gaat het met je? Ben je veilig thuis? We zijn nu weer thuis in Rotterdam alhamdullillah. Kan ik je zien? Ik heb een paar vragen.

Wat wil hij? Afspreken? No way.

Wat voor vragen heeft hij nou weer, ik begin me zorgen te maken dit kan over alles gaan, letterlijk alles.

Weet je wat, schijt, ik ga gewoon.

Ik app hem terug.

A: Is goed, waar?

Hij reageert gelijk terug

N: Zuidplein, ik sta er al

A: omw

Ik sta op en trek een abaya aan. Ik loop naar beneden waar ik mijn moeder tref, Turkse serie is nog steeds niet afgelopen. A yemma, krijg hoofdpijn van die serie. 100x gaan ze dood en ademen weer de dag erna.

Kon dat maar in het echte leven, even dood gaan en terug komen wanneer het uitkomt en je alle zorgen hebt opgelost.

'Mama, ik ga eventjes naar buiten, heb je wat nodig?' Onderbreek ik mijn moeder uit haar serie. 'Ja, kun je naar Albert Heijn gaan voor mij?' 'Ja is goed, wat moet je hebben?' Vraag ik terwijl ik naar de gang loop om mijn schoenen te pakken. 'Pizza's, drinken, fruit.' Antwoord mijn moeder. 'Is goeddd.' Ik loop naar binnen om haar een kus op de hoofd te geven en loop daarna weer naar de gang om mijn jas aan te doen. 'Let op jezelf aub!' Hoor ik mijn moeders bange stem. Nassim is er niet, dus ik zou het alleen moeten doen.

Van mijn huis naar Zuidplein is niet ver. 5 minuten lopen. In sha Allah gebeurd er niks in die 5 minuten. 'Komt goed mama!' Roep ik.

Ik loop naar buiten en doe een dua voor de zekerheid. Als Anass dit weet maakt hij me af. Snel loop ik naar Zuidplein.

5 minuten later kom ik aan bij Zuidplein. In de verte zie ik Nassim. Mijn hart bonkt steeds sneller met elke stap die ik richting hem zet.

Hij merkt me op en glimlacht. Ik kijk naar de grond uit schaamte.

'Salaamu Aleykom.' Groet ik terwijl ik naar de grond kijk. 'Alaykom Salaam, je kunt me aankijken Amina, ik bijt niet.' Lacht hij. Ik kijk met rode wangen op. Zo staren we elkaar een paar seconde aan. Ik onderbreek de stilte.

'Waarom moest ik hier naartoe komen?' 'Ik heb een paar vragen, Owjha, en ik vind je wel schattig zo in deze kou met rode wangetjes.' glimlachend.

'Ewa, was dit het? Het is echt koud.' Lach ik. 'Nee dat was niet alles, kom we gaan lopen dan krijg je het warm.' Glimlacht Nassim.

Zenuwachtig loop ik achter Nassim aan naar een rustig deel waar niet zoveel mensen zijn. Wat wilt hij vertellen gek, het is echt koud.

'Dus je wou me wat vragen stellen?' Hervat ik het gesprek. 'Ja, we zijn dus bezig met een zaak en ik heb een hele grote tip ontvangen. Toen je al die keren bent meegegaan met Anass naar de zaken heb je natuurlijk vele werknemers van de vijand gezien.' Antwoord hij terwijl we lopen door de rustige straatjes. 'Klopt, waarom?' Ik kijk hem nieuwsgierig aan. 'Herken je deze jongen?' Nassim pakt zijn telefoon en laat een foto van een jongen zien die op een bankje zit.

'Ik herken hem, alleen weet ik niet van wat.' Ik kijk doordenkend naar de foto. Wie is deze gast ook al weer.

'Denk goed na Amina.' Zegt Nassim terwijl hij me de foto nog steeds voorhoud met een trillende hand van de kou.

Ik weet het. Ik weet wie deze jongen is.