Saloua & Nordine

39

We hebben American pancakes besteld en verse sap en het word binnen no time bezorgd door de ober. Mijn moeder begint hoofdpijn te krijgen. Dat heeft ze altijd op vakantie, er is geen vakantie voorbij gegaan zonder dat mijn moeder uit het niets hoofdpijn krijgt. 'Saloua, wil je even naar de auto? Daar ligt iboprufen.' Mijn vader overhandigt me de sleutel van de auto. 'Ik ga mee.' Zegt Nassim en hij wilt opstaan. 'Nee, auto is hier voor de deur jonge, gebeurt niks.' Stel ik hem gerust. Ik sta op en loop naar de uitgang.

De auto met de man die ik net herkende staat er nog steeds. Waarom parkeren ze wanneer de bestuurder in de auto zit? Rij gewoon weg rare. Ik druk op een knopje op de sleutel en de deuren van de auto gaan open. Ik kijk in de zijkant van de bestuurderskant en zie een pakje iboprufen. 'Je hebt geen goede ervaring met pillen, of wel.' Hoor ik een zware stem lacherig achter me. Van schrik draai ik me om. Een ketting met pistool eraan is het eerste wat me opvalt aan de man. Ik had het kunnen weten. 'Laat me met rust.' Zeg ik trillend. Shit. Nassim had mee moeten gaan... 'Ga je deze pillen slikken meid? Waren die pillen in het hotel niet genoeg?' Negeert de man mijn opmerking. 'Dit is iboprufen, geen fucking drugs.' Kijk ik de man woedend aan. 'Ja jammer he? Wil je nog een keer drugs dan? Heb genoeg voor je.' De man kijkt amuserend. 'KANKER OPPPPP' schreeuw ik hard over het parkeerterrein. De man grijpt me bij me keel. 'Je hebt lef.' Sist hij. Ik hap naar adem en wanneer de man merkt dat ik van de zuurstoftekort bijna flauwval laat hij me los. 'Je moet 1 ding weten Saloua, we zullen je altijd in de gaten houden.' De man glimlacht. Ik duw mezelf weg van de man en gooi de deuren weer op slot.

Ik ren het tentje weer in en kom hijgend aan bij mijn gezin. Nassim en me vader staan gelijk op. 'The fuck is er gebeurd?' Kijkt Nassim me bang aan. 'Er was een man, een man met een ketting, ik herken hem van het hotel en de overdosis, hij zei dat ik altijd in de gaten zou worden gehouden.' Zeg ik half hijgend half huilend. Nassim knuffelt me. 'En daarom wil ik overal mee naartoe Sellie.' Fluistert Nassim. Hij is echt bang dat me nog iets overkomt, weten jullie waarom ik altijd de dupe ben? Zwarte schaap van het gezin? Nassim of mijn vader kunnen ze niet pakken want die zijn te slim en hebben altijd wel iets bij van een wapen of een mes of een clannie telefoon met overal op de wereld contacten. Ik niet. Ik ben zwakke schakel. Ik heb niks. Alsof mijn vader mijn gedachtes kan lezen zegt hij: 'Saloua, het is beter als je vanaf vandaag met een wapen onder je abaya rondloopt, voor je veiligheid.' Ik kijk verward om me heen, hallo er zitten hier mensen je weet maar nooit wie Nederlands verstaat? Me vader schud lachend. 'Ik heb de boel allang geobserveerd voordat ik zulke uitspraken doe, deze mensen verstaan jou niet tenzij je Arabisch of Frans praat, zit geen Nederlander tussen, de enige Nederlanders hier zitten op het parkeerplaats, ik zou naar ze toe kunnen gaan maar dat ga ik niet doen, ik pak ze harder, een andere keer..' Glimlacht mijn vader. 'Ik wil niet met een wapen rondlopen ben je nou helemaal psycho?' Zeg ik verbaasd. We gaan weer zitten en mijn vader kijkt mij diep aan. 'Luister, ze gaan steeds naar jou omdat ze weten je houd niet van de drugswereld en het haram geld en al helemaal niet van wapens, dus wat zou je er met eentje doen? Je bent geen gevaar of dreiging voor ze dus hebben ze altijd 1-0 voorsprong.' Verteld mijn vader terwijl hij een American pancake in zijn mond propt.

'Dit lijkt me geen goed idee..' Zegt mijn moeder. 'Ja, mij ook niet.' Breng ik uit. 'Het gaat er nu even niet om wat het beste idee lijkt, het gaat nu om de verstandigste keuze, ik wil niet dat je dagelijks in angst leeft omdat ik het voor je heb verpest.' Brengt mijn vader uit, 'papa , dat heb je niet, je kan er niks aan doen, je had nooit gerekend dat zoiets zou gebeuren.' Probeer ik zijn schuldgevoel weg te halen. 'Jawel, alles wat hier gebeurd is mijn schuld, maar we kunnen het verleden niet veranderen, alleen de toekomst, Saloua vanaf vandaag loop je met een geweer, ik zou je nooit een dodelijk wapen geven als het niet voor je veiligheid zou zijn, dat weet je.' Mijn vader pakt zijn warme - nu al koude - cappuccino en drinkt het in 1 teug op. 'Oké, ik doe het, alleen voor mijn veiligheid..' Breng ik met moeite uit. Ik wil niet met een wapen lopen, ik heb gezworen om zo min mogelijk te maken te hebben met het criminele circuit waar mijn familie in zit. Een wapen is niet niks maar ik doe het toch, papa heeft gelijk, hij zou me niks aanbieden als het niet goed zou zijn voor me. 'Ik kan niet schieten..' Stotter ik. 'Ik leer je.' Lacht Nassim. 'Waarom lach je?' Ik kijk verbaasd. 'Is toch kanker vet, Saloua met izjen gannoe.' 'Neeeee?' 'Jawwwweeeelll, samen met Nordine toch...' Nassim eet zijn pannenkoeken. Ik sla met mijn hand op zijn achterhoofd. 'Tazz, ga naar Amina ga.' Mijn moeder begint te lachen en mijn vader heeft niks door hij zit diep in gedachtes ergens in een andere wereld.

Perspectief Amina
Ik ben 2/3 weken bij mijn vader gebleven in België maar nu is het tijd om weer terug te gaan naar Nederland. Ik heb het wel gemist, maar papa had ik ook gemist, dit waren echt de beste paar weken van dit jaar, misschien wel mijn leven. Omdat mijn vader niet gemengd is in die drugs rwina van Nederland maar aan de gang is met België en Frankrijk worden we ook bijna nooit lastig gevallen door mensen van de vijand of gewoon überhaupt iemand anders. Dat is ook de reden dat ik me heel erg zorgen maken over Saloua, zij heeft dat wel. Haar vader en broer zitten er midden in. Ik hoop dat alles goed gaat met haar... Ik geef mijn vader een dikke knuffel. 'Let goed op jezelf Amina.' 'Doe ik papa.' Zo blijven we 5 minuten staan. Ik stap de auto in met Anass en mijn moeder, Anass weet ook niks over wat er gebeurd in Qatar, Nassim heeft hem ook niks verteld. Ik begin te overdenken. Anass start de auto, here we come Rotterdam.