CELPS GEZEGENİ

34. BÖLÜM

Bölüm şarkısı Kelly Clarkson ~ Because of you

Herkesin kendini kullanılmış hissettiği zamanlar vardı. Kimilerin arkadaşları kendisini kullansada, kimileri kendisini kullanıyordu.

Mutsuz olduğu halde dışarıya gülümseyen bir insan kendisini kullanırdı mesela. Ağlarken güçlü olduğunu fısıldayan insanlar kendini kullanırdı.. her yere düşüşünde kalkacağını, mutlu olacağını söyleyen insan kendisini kullanırdı. Çünkü o da biliyordu, asla unutmayacaktı düşüşlerini, asla unutmayacaktı her düşüşünde yanında kimsenin olmadığını..

Böylece her güldüğünde o anlar gelecekti aklına ama yine kendisini kullanacaktı ya. Başka birisi gibi olmayı seçip gülümseyecekti düşüşlerinde yanında olmayanlara.

Ellerimi yanaklarımda gezdirip yanağımdan kayıp, boynuma ulaşan gözyaşlarını sildim. Birine ihtiyacım vardı tam şuan. Benim yerime gözyaşlarımı silen, teselli etmeyip, sadece bana sıkıcı sarılacak birine.. ama yoktu. Ben derdimi bile anlatamayacaktım ki. Çünkü derdim Yankı'ylaydı. Bana büyü yapmıştı ve ben bunu kimseye anlatamayacaktım. Öylece bir hain gibi olanları ona anlatmaya gidecektim. Bu sefer fena düşmüştüm ve birinin elimi tutmasına ihtiyacım vardı.

✴

Mulan'dan

Tökezleyerek geldiğim ormana bakarken korku bedenime işleyip, kanıma karışmıştı. Vurulmuştum. Eğer son anda bana vuracak olan adamı fark etmeyip, kendimi yere atmasaydım ölmüş olurdum. Büyük, birkaç yıllık olduğu belli olan ağacın altına otururken nefes nefese kalmıştım ve canımın acısından bayılmak üzereydim.

Ellerimi yaranın üstüne koyup parmaklarımı hareket ettirdim ancak olmuyordu. Diğer insanları iyileştirebiliyordum ancak kendimi iyileştiremiyordum. İşte gücümün en saçma şeyiydi bu. Derin bir nefes alıp başımı geriye attım ve bacağıma baskı uyguladığım elimi çekip terleyen alnımı sildim. Endişeliydim ve endişeli olduğum için lanet olası avuçlarım terliyordu. Bir berbat özelliğim daha! Aman ne harika!

Aklıma gelen düşünceyle kuruyan dudaklarımı ıslattım ve gömleğimin kolunu yırtıp, bacağıma doladım. Bağırıp, yardım dilenmek istiyordum ancak sesim kısılmıştı ve benim bir kelime edecek kadar gücüm bile kalmamıştı. Adamdan kaçarken çokça düşmüş, daha fazla yaralanmıştım.

Gözlerimi kapatıp "Yeter şu acı geçsin!" Diye sızlandım. Acaba kurşunu kendim çıkarabilir miydim? Saçma sapan düşüncelerle başımı iki yana salladım ve arkamdan gelen sesle korkuyla sıçradım. Adam izimi mi bulmuştu?

Kaşlarımı çatıp yüzümü buruşturdum ve biraz eğilip, yüzümü göstermemeye çalıştım. Belkide beni tanımazdı? Ben korkuyla nefes alamazken aniden bir elin kolumu tutmasıyla, avazım çıktığı kadar bağırmaya başladım. İç sesim ortaya atıldı. O benden daha nazikdi ve kızsal bir yapıya sahipti ancak adamın beni vurmasından beri içinden bir vahşi çıkmıştı. 'İsteyince sesin çıkıyor, Mulan Hanım! Baştan beri bağırsaydın ya!'

"Şşh benim, Len. Sakin ol."

Kaskatı kesilmiştim ve öylece karşımdaki ağacı izliyordum. Beni nasıl bulabilmişti? Len aniden bağırdı; "Ne oldu sana!"

Ah! Bacağımı fark etmişti. Elim istemsizce yaraya giderken benden ayrılıp ayağa kalktı ve ben daha ne olduğunu anlamadan elini yarama bastırdı. "Öylece durmuş yardım bile istemiyorsun!"

Başımı kaldırıp iğrenç yüzüne baktım. Hayatımı karartan adama..  "Senin gibi bir iğrenç yaratıktan yardım istemem ben!"