rogue maid

{} 37 {}

Na twee dagen gaat het wat beter. Alex neemt me mee naar het roedelhuis. Daar is iedereen. 'Alpha' zeggen ze zodra ze ons opmerken, 'Luna.'

'Goedemiddag allemaal' zegt Alex, 'fijn dat jullie allemaal konden komen. Bella en ik hebben iets leuks te vertellen.'

De roedelleden krijgen een kleine fonkeling in hun ogen. Waarschijnlijk hopen ze op een kleine pup. 'Oké' zegt Alex, 'als jullie nu hopen op een zwangere Luna dan.... heb ik goed nieuws. Bella is zwanger.'

Ze glimlachen en zeggen allemaal: 'gefeliciteerd Alpha en Luna.'

'Dank jullie' zeggen we tegelijk.

Er is een soort feestje daarna. Iedereen feliciteert ons nog een keer persoonlijk. De kleine kindjes beloven om met de kleine pup te gaan spelen en hem gezond te houden. Alex lacht heel hard als hij dat hoort. Ik glimlach naar de kindjes. 'Dank jullie' zeg ik, 'daar houd ik jullie aan.'

Ze giechelen en rennen weg. Alex blijft de hele tijd dicht bij me. Nu ik zwanger ben ben ik kwetsbaarder vind hij. Na dat feestje neemt hij me nog mee naar zijn vader. Hij moet het ook weten en daarbij vroeg hij telkens om mij. Dus we lopen nu in de gang van de cellen. Alex heeft veel van de rogues die hier zaten ook opgenomen in de roedel.

We staan stil voor zijn cel. Hij zit tegen de achterwand met zijn hoofd gebogen. Volgens mij slaapt hij. Maar wanneer Alex iets wil zeggen schiet zijn hoofd omhoog. Ik doe bang een stap achteruit. De bekende grijns, ondertussen, komt weer op zijn gezicht. 'Ah' zegt hij, 'Luna Bella. Voel je je al wat beter?'

Ik knik. 'Mooi zo' zegt hij, 'is dat het enigste wat je me kwam vertellen of nog meer?'

'Bella is zwanger' zegt Alex.

Zijn grijns word nog groter en hij kijkt naar mijn buik. 'Hoeveel pups' vraagt hij terwijl hij weer in onze ogen kijkt.

'Dat weten we nog niet' zeg ik.

'Dus ik krijg snel kleinkinderen.'

'Ja' zegt Alex, 'en die krijgt u niet te zien.'

'Want? Ik kan toch niets Alex. Je houd me vast hier. De tralies zijn van zilver. Dus die doen pijn.'

'U kan tegen pijn. Ik zag de littekens.'

Hij lacht. Het is een valse lach waardoor ik weer een muizenstap achteruit doe. Alex gromt dreigend. 'Rustig maar hoor Alex' zegt hij grijnzend, 'ik zal ze niets doen.'

'Waarom niet?'

'Ik mag haar.'

'En waarom wilde u haar dan vermoorden?!'

'Toen wist ik nog niet dat ook zij heeft doorgestaan wat ik heb doorgestaan.'

Alex kijkt mij aan. 'Zilver' zeg ik.

Alex knikt en kijkt weer naar zijn vader. 'Weet u' zegt Alex, 'u krijgt hem of haar of hen te zien maar geen lichamelijk contact.'

'Deal' zegt hij grijnzend, 'maar ik wil alleen zijn met haar en de baby.'

'Dat zal ik nooit...'

'Goed' onderbreek ik Alex.

Alex kijkt mij aan. 'Ik red me wel' zeg ik.

Hij zucht. 'Goed dan, deal.'

Hij grijnst en zegt: 'dan zie ik jullie snel weer.'

Alex neemt me mee aan mijn hand naar huis. Als we thuis zijn roept hij meteen: 'Waarom zei je deal?!'

'Alex, ik red me wel.'

'Mijn vader is niet te vertrouwen honey. Echt niet.'

'Jij blijft toch buiten de cel staan. Ik mindlink je meteen als er ook maar iets mis gaat.'

'Goed dan' zegt hij met een zucht, 'maar voortaan doe je dat soort dingen niet meer. Oké honey?'

Ik knik, 'oké.'

Hij trekt me tegen zich aan en kust me. 'Ik hou van je' fluistert hij in mijn haar.

'Ik ook van jou' zeg ik.