I'll Never Get Over You (Completed)

Chapter 8 : Memories

Chapter 8 : Memories

Andrea's POV

Pagkatapos kong ayusin ang mga gamit ko. Nagmadali na akong lumabas. Hinahanap ko si Mike ngunit hindi ko sila makita.

Bwisit na iyon, humanda ka sakin Michael Perez. Sabi mo hihintayin mo ko, nakasimangot kong bulong sa hangin.

"Andrea, si Mike ba hinahanap mo?" Nagulat ako ng biglang may nagsalita. Pagharap ko nakita ko si Mark dala dala ang gitara ko.

"Yeah. Iniwan na yata ako eh. Bakit nasa iyo yang gitara ko?" tanong ko sa kanya.

"Ha? Pasensya na ha? Hindi ka iniwan ni Mike, nagsabi kasi ako sa kanya na ihahatid kita eh. Okey lang ba?" kakamot kamot na sabi nito.

"Ay, ganon ba. Cge, tara na?"

"Talaga?"  hindi makapaniwalang tanong nito sakin.

"Ou naman. Tara na. " Nauna na akong naglakad sa kanya. Pagkadating sa may parking lot pinagbuksan nya ako ng pinto ng kotse at sumakay na ako.

Cguro, ito na ang time para i let go ko ang samin ni Cyrus. I should give myself a chance to be happy with this man. Tiningnan ko sya habang nagmamaneho.

"Goodbye, Cyrus!"  bulong ko sa hangin.

"Mark, do you mind kung dumaan muna tayo sa park?"

"Cge, I know may dapat kang irelease dyan sa puso mo,"  sabi nya sakin.

Pagkadating namin sa park. Sumalampak ako sa may damuhan at tumingin sa langit. Naramdaman kong tumabi si Mark sa akin.

Tahimik lang kami pareho. Cguro pinapakiramdaman nya lang ako. Huminga muna ako ng malalim at. . .

Hay. . . hinga ulet ng malalim. . .

"Mark, have you been hurt by someone you love?"  tanong ko sa kanya.

"Yes. I told myself that I don't deserve her. Maybe God has better plan for me. Ikaw ba?"  tanong nya sakin habang nakatitig sa mukha ko.

Sh*t bakit ba hindi ko mapigilan ang luhang ito. Huminga muna akong malalim bago ako nagsalita.

"Ako, yes. 15 years old ako nung naging kami. We shared the same interest. Mahilig kaming kumanta. Mahilig kaming kumain. Pareho kaming masayahin. Kulitan dito, kulitan doon. Mahilig din kami sa bata."

"Every Sunday sabay kaming nagsisimba. Pagkatapos mag gagala sa mall. Wala lang lalakad lang nang lalakad doon. Pag napagod na kakain kami sa Jollibee o kaya pizza."

"Yun ang mga usual na ginagawa namin. Tapos sinusundo nya ako palagi. Sabay kaming pumapasok. Pero bago kami umalis hinaharana nya muna ako. Kakantahan nya ako ng favorite song ko." (pagkukwento ko habang walang tigil ang luha ko sa pag agos)

"Mahal na mahal namin ang isa't isa. Walang oras na hindi kami magkasama (pagpapatuloy ko) Walang oras na naramdaman namin ang kalungkutan."

"Pinakilala nya na nga ako sa pamilya nya eh. Lahat nakilala ko na except yung kapatid nyang lalaki, that time kasi sa States nag aaral yun."

"Pero isang araw. Isang napakahalagang araw sa buhay naming dalawa, bigla na lang siyang nawala. Hinanap ko siya pero talagang wala siya eh."

"Pumunta ako sa kanila, katulong lang ang nandun. Umalis na daw sila. Para akong tanga na napaupo dun sa harap ng gate nila. Alam mo ba iyong feeling na gumuho lahat sa iyo pagkarinig mo na wala na siya " (umiiyak kong pagkukwento)

Mark's POV

"Ah. . . . Bakit ako pa? Ang daming bakit na gumugulo sa isip ko. Ayoko nang maramdaman ito! Ayoko na! " nakita ko ang paghihirap ni Andrea habang nagkukwento sakin.

Bigla siyang humarap sakin. . .

"Mark, ayoko na! Please tulungan mo ko oh?" pagmamakaawa nya sakin.

Kinabig ko siya palapit sakin at niyakap ng sobrang higpit. Hinaplos ko ang kanyang likod at hinayaan ko lamang siyang ilabas ang lahat ng sakit na nararamdaman nya..

"Akong bahala sa iyo Andrea. Hindi ko na hahayaang masaktan ka pa. Pangako ko sa iyo iyan. Simula bukas hindi ka na iiyak. Ito na ang una't huling beses na iiyak ka, "  sabi ko sa kanya.

Biglang nag angat ng ulo si Andrea.

"Thank you, Mark! Thank you talaga. Pasensya ka na ha? Ang drama ko no, sabi nito sakin kahit alam ko na hindi parin naaalis ang sakit na nararamdaman nya."

"It's okey. Ano ka ba? Now, I know what to do," ( insert smile)

"What?" takang tanong nito.

"Make you happy. Let's go kain tayo, then hatid na kita."

Kumain lang kami sandali at hinatid ko na siya sa kanila. Nandito na kami sa tapat ng bahay nila.

"Would you  mind if sunduin kita bukas?" tanong ko sa kanya.

"Yep. What time?"

"8 in the morning. . . Is it alright?"

"Okey, see you then. By the way, thank you for listening. Gumaan na ang pakiramdam ko. Now kaya ko ng mag move on. " nakangiti nyang sabi sakin.

"Thanks again. Ingat sa daan, okey.Good night!"

Pagkapasok nya sa bahay nila saka lang ako umalis. Tomorrow, I will start courting her, and make the best of everything.

Ken’s POV

“Where have you been?” tanong ko kay Andrea pagkapasok niya ng bahay.

 “Hey, umiyak ka ba?” tanong ko ulit sa kanya.

“I confesed everything that happened to me in the past. I’ve let go of it already. Now, I’m willing to get involve with other man”

“So why are you crying?”

“I don’t know what to feel Ken. I’m so fed up of this d*mn feeling” nakita ko ang paghihirap na nararamdaman ni Andy. Kung alam lang nito ang totoong dahilan ng pag-alis ni Cyrus. But I can’t tell her, that’s between the both of them. Soon magkikita na sila and maybe by that time, mawawala na ang sakit na pareho nilang nararamdaman.

“I understand you dear, but can’t you still wait a little bit more?”

“For what? Para ba masaktan ako ng paulit-ulit? Ayoko na, kung darating siya sana nuon pa, pero hindi eh?”

“Sana hindi nalang ako sumama kay Mama sa America para kahit paano, hindi ka ganyan nasasaktan” niyakap ko siya ng mahigpit at hinayaang umiyak lang sa balikat ko.

We stay that way for awhile then, binuhat ko na siya sa kwarto niya. Hinintay ko na makatulog siya bago ako umalis ng kwarto niya.

“Dear, hindi ko alam ang tamang mga salita na bibitiwan ko para hindi ka na masaktan pa. hindi ko alam pano kita icocomfort. From what I heard kay Mike, eversince na umalis si Cyrus, palagi ka nalang daw nag-iisa. Itinataboy mo ang mga taong nagmamahal sayo. Ou, hindi kita masisisi kung bakit ganyan ka. Nagmahal ka at iniwan ng hindi alam ang dahilan, kung ako din iyon masasaktan din ako. Pero ikaw, itinago mo lahat sa sarili mo. Masaya kang nakikipagkulitan kay Mike, pero pag mag-isa ka pala ganito pala ang sitwasyon mo. If only I can ease every pain you are feeling right now, sana ginawa ko na.”

“Sana bukas, paggising mo maging maaliwalas na ang lahat sa iyo. I know how brave you are, nandito lang ako palagi para sayo Andrea, that’s how much I love you”