feminine || Larry [tłumaczenie PL]

feminine - 35

    – Hazza! 

    Harry obrócił się i ujrzał Louisa idącego w jego stronę z małym uśmiechem na twarzy i czymś ukrytym za plecami. 

    – Co tam chowasz? 

    – Może najpierw się ze mną przywitasz? 

    Harry wywrócił oczami, chichocząc. 

    – Cześć, Lou! Teraz mów, co znajduje się za twoimi plecami? 

    – To zaproszenie. 

    – Na co? 

    – Dla ciebie. 

    – Okej, ale na co? 

    – To niespodzianka. 

    Harry uśmiechnął się. 

    – Naprawdę? 

    – Tak, wcześniej zapomniałem powiedzieć ci, czym jest niespodzianka, więc postanowiłem zrobić to dzisiaj. 

    Harry uśmiechnął się i przytulił Louisa. 

    – Dziękuję. 

———

    Harry poprosił swoją mamę, by zawiozła go do restauracji, do której zaprosił go Louis. 

    Kiedy wyszedł z samochodu, oczywiście wcześniej żegnając się zmamą, zauważył Tomlinsona. 

    – Lou Lou! 

    – Hazza! Kochanie, witaj! 

    Weszli do środka i powiedzieli kobiecie swoją rezerwację. 

    – To miejsce jest naprawdę drogie! 

    – Wcale nie? 

    – Sałatka kosztuje dwadzieścia dolarów, Louis. 

    – To nie jest drogo? 

    – Jest! W innym miejscu sałatka kosztuje około dziewięciu dolarów. 

    – Chciałem zrobić dla ciebie coś miłego. 

    Harry wywrócił oczami z rumieńcem i kontynuował przeglądanie karty dań. Kiedy czytał menu, zauważył coś napisanego ręcznie na jednej z kartek. 

    – Hej, Lou? 

    – Hm? 

    – Co to? 

    Obrócił kartę w stronę Louisa, wskazując na dopisany tekst.

Harry, czy zostaniesz moim chłopakiem? 

    – To mój sposób na zaproszenie cię na randkę! 

    – Oh! 

    – Harry, wiem, że nie byłem wcześniej dla ciebie najmilszy i zawsze krytykowałem twoje outfity. One są piękne, tak jak ty. Naprawdę byłem dla ciebie niemiły tylko dlatego, że cię lubię i nie chciałem tego pokazać. Nie chciałem, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Ale teraz jesteśmy tutaj, w tym eleganckim miejscu i naprawdę chcę zapytać cię, czy uczynisz mi ten honor i pozwolisz nazywać cię swoim? 

    Harry miał dłoń ułożoną na ustach, w wyrazie szoku i szczęścia. 

    – Oczywiście, Lou! 

    Louis podniósł się i przytulił Harry'ego. 

    – Zadziałało, ludzie! Powiedział tak! 

    Kelnerzy zaczęli wiwatować, ponieważ jeśli Harry powiedziałby nie, cały obiad zostałby zrujnowany. Reszta klientów zaklaskała szczęśliwie na nową parę. 

    – Planowałem wygłosić długą mowę na temat tego, jak niesamowity jesteś i jak bardzo przepraszam, ale naprawdę chciałem już móc nazywać cię swoim i nie potrafiłem dłużej czekać. 

    Harry zachichotał i wrócił do jedzenia. 

    Louis kochał fakt, że teraz Harry był jego. 

    Louis kochał Harry'ego.