EX with Benefits (Secrets & Lies) (EWB #2)

Thirty Three

Chapter Thirty Three

Arkisha's POV

"Babe?"

"Arkisha, can you hear me?"

That was Adam's voice. Sinubukan kong imulat ang mga mata ko. Bumungad sa akin ang mukha ni Adam.

Pinilit kong alalahanin ang mga nangyari.

"Come with me," sabi ni Adam at iniabot niya ang phone kay Brent na hanggang ngayon ay tunog pa din ng tunog. Sinulyapan kong muli ang phone niya at iisang pangalan pa din ang nababasa ko sa screen.

Who the hell is this Anika?

"Saan tayo pupunta? Bakit ba hindi mo sagutin ang phone mo?!" singhal ko sa kanya.

Binuksan niya ang pinto ng kotse niya at sumakay kaming dalawa. Hindi ko alam kung anong binabalak ni Adam. Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Ang tanging nais ko lang ay malaman kung sino ba ang babaeng yon at bakit ba iniiwasan ni Adam na sagutin ang tawag ng babaeng yon?!

Nagsimulang magmaneho si Adam.

"What is wrong with you, Adam? Bakit ba hindi mo masagot sagot sagot ang tawag ng 'Anika' na yon? Sino ba siya sa buhay mo, Adam? Sino?! Bakit hindi mo masagot ang tawag ni Anika sa harapan ko?!" sigaw ko.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko na sigawan siya dahil pakiramdam ko kapag hindi ko ginawa yon ay sasabog ako. Sasabog ang sakit na nararamdaman ko.

Nakalabas na kami ng subdivision nina Brent at nasa highway na kami.

"Bullshit, Adam! Answer me! Sino ba si Anika? Anong itinatago mo sa akin? Bakit hindi mo masagot ang tawag niya?!"

Hindi ko na din alam kung ilang beses ko bang inulit ulit sa kanya na dapat sinagot niya sa harapan ko ang tawag ng babaeng yon. Aaminin kong palakas din ng palakas ang boses ko habang sinasabi ko ang mga yon.

Napatingin ako sa manibela at humigpit ang hawak niya rito.

"You want me to answer her call? Fine. Let's go back to the party!" sagot ni Adam and then he made a quick U-turn and sped away.

"Babe," tawag ulit ni Adam.

I looked at him.

Naningkit ang mga mata ko nang tapunan ko ulit siya ng tingin. Kung nakakamamatay lang ang tingin ng isang tao, malamang kanina pa siya nakabulagta sa sahig.

Biglang dumating ang doktor at nilapitan ako. Unti unting humakbang palayo si Adam sa kama ko. Marami siyang sinabi kay Venice pero wala akong naintindihan sa mga iyon. Isa lang ang gusto kong malaman.

"Doc, kamusta po ang baby ko?"

Sabay na tumingin sa akin sina Venice at ang doktor.

"I'm sorry Mrs. Castrences, we did our best to save your baby pero marami ng dugo ang nawala sayo dahil sa aksidente.."

Napahawak ako ng mahigpit sa kamay ni Venice. Biglang nagsikip ang dibdib ko.

"NOOOO!! PLEASE DO SOMETHING! HINDI PWEDENG MAMATAY ANG BABY KOOO!! DOC PLEASE!!"

Niyakap ako ng mahigpit ni Venice at sa kanya ako umiyak. Wala na akong pakialam kung gaano pa kalakas ang iyak ko. Nakita ko si Adam sa may pinto at sigurado akong umiiyak din siya dahil panay ang taas-baba ng mga balikat niya.

Hindi ko na nga namalayan na nakalabas na pala ng kwarto ang doktor dahil basang basa na ng luha ang mga mata ko.

"Arkisha," tawag ni Adam at nagsimula siyang maglakad papalapit sa kama ko.