Ναταλί

8. Απρόοπτη επίσκεψη

(Μουσική και πάμε!)

Κουδουνίζει το ξυπνητήρι. Και τι δεν θα έδινα για να κοιμηθώ καλά μια μέρα. Σηκώνομαι πάνω βιαστική, ντύνομαι και πάω στο καθρέπτη να ετοιμαστώ. Έχω κάνει ακμή. Πλέκω τα μαλλιά μου σε γαλλική πλεξίδα, φοράω πέρλες στα αυτιά μου, τζιν και μια πλεχτή μπλούζα. Αρπάζω όπως όπως την σχολική μου τσάντα και φεύγω για το σχολείο.

Περπατάω στους διαδρόμους του σχολείου  μετά το σχόλασμα για να φύγω  ανακουφισμένη που σήμερα δεν έχω να κάνω τις "αγγαρείες" μου.  Χαζεύω γύρω μου τις εργασίες μαθητών που είναι κρεμασμένες στους τοίχους. Άλλες πολύχρωμες προσδίδουν μια ζωηρότητα στην εργασία ενώ άλλες με πιο αυστηρά χαρακτηριστικά σου δίνουν την εντύπωση μιας επαγγελματικής εργασίας που ξεφεύγει από τα πλαίσια του σχολείου.

Χασμουριέμαι και βάζω το χέρι μου μπροστά, όπως κάνει κάθε σωστή κύρια. Ο μπαμπάς έτσι μου έλεγε όταν ήμουν μικρή. Πού είναι τώρα άραγε; Ίσως πρέπει να κοιμηθώ λίγο μόλις πάω σπίτι, συνειδητοποιώ. Στρίβω για να βγω έξω απο την πόρτα, που οδηγεί στο εσωτερικό του σχολείου, όταν νιώθω κάποιος με μεγάλη δύναμη να με αρπάζει και να με κολλάει στον τοίχο.

"Είσαι χαζός;" λέω τελικά μόλις αντικρίζω το πρόσωπο που μου προκάλεσε την ταραχή. Γιατί ήταν μόνο ταραχή, όχι πόνος. Δεν με πόνεσε. Η κίνηση του ήταν αιφνιδιαστική αλλά τίποτε περισσότερο.

"Με τρόμαξες!" συνεχίζω τις κατηγορίες μου. Ευτυχώς που ο διάδρομος είναι άδειος απο μαθητές αφού ο Βασιλειάδης με κράτησε παραπάνω για να με συγχαρεί για την άριστη συμπεριφορά μου στους χώρους της βιβλιοθήκης όπως του μετέφερε η υπεύθυνη. Μάλιστα μου πρότεινε αν θέλω να πηγαίνω με δική μου πρωτοβουλία να βοηθάω. Περίεργα πράγματα.

"Εγώ να δεις όταν αντί να ακούσω την φωνή σου στο τηλέφωνο άκουσα ενός αγοριού" λέει με ένα και καλά παρεξηγημένο ύφος ο Άνταμ. Μόλις ολοκληρώνει περνάει το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά του. Αλλά  μην το κάνεις αυτό, σου πάει τόσο πολύ.
Εγώ, ενώ πρόσεχα τις κινήσεις του, γελούσα συγχρόνως με την πλάκα που του είχα κάνει. Μπορούσα να τον φανταστώ να μιλάει με ερωτικό τόνο στον Ανδρέα.

"Και τι του έλεγες;" τον ρωτάω τελικά προσπαθώντας να σοβαρευτώ. Όχι τίποτα αλλά να λύσω και την απορία μου.

"Ας μου είχες δώσει το κινητό σου να ήξερες" μου ψιθυρίζει αισθησιακά στο αυτί.
Ξαναβάζω τα γέλια. Αν μιλούσε με τέτοιο αισθησιακό τρόπο στο τηλέφωνο τότε αυτό είναι πολύ αστείο.