Ναταλί

27. Στο σπίτι του Άνταμ

(Piano song!)

Ξυπνάω ζεστή και ιδρωμένη. Δεν είναι ότι ευχαριστήθηκα τον ύπνο μου αλλά ένας ήχος από το διπλανό δωμάτιο με επανέφερε στην βίαιη πραγματικότητα.

Αρπάζω τη ρόμπα από την καρέκλα μου, την περνάω με γρήγορες κινήσεις πάνω από τους ώμους μου και αποχωρώ από το δωμάτιο πατώντας ελαφρά στις μύτες των ποδιών μου.
Βρίσκομαι έξω από το δωμάτιο της μαμάς και η πόρτα είναι μισόκλειστη. Την ανοίγω απαλά ώστε να μπορώ να δω καλύτερα. Τελευταία νιώθω πολύ περίεργη. Μέσα στην ίδια βδομάδα έχω ήδη ολοκληρώσει δυο παρακολουθήσεις.

Είναι καθισμένη πάνω στο στρώμα του κρεβατιού και έχει διπλωμένα τα πόδια της, το ένα πάνω στο άλλο. Το κεφάλι της σκύβει αρκετά. Η στάση της δηλώνει πόνο και αδυναμία.

Έχει παρασυρθεί σε ένα βουβό κλάμα και πότε πότε λυγμοί ξεφεύγουν από τα χείλη της. Οι μουσκεμένες βλεφαρίδες της την προδίδουν. Δεν έχει κοκκινίσει ούτε στο ελάχιστο. Τα μάτια της δεν είναι πρησμένα. Το κλάμα της είναι ήσυχο. Είναι δυνατή, παρόλο που φαίνεται πως κάτι την έχει πονέσει, στέκεται στο ύψος της.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και αποχώρησα. Ήταν μια ιδιωτική της στιγμή άλλωστε. Ποια η δουλειά μου να ανακατευτώ; Και αν σε χρειάζεται; Αντιγύρισε η φωνή από μέσα μου. Δεν θα αντέξω να μάθω κάτι ακόμα που θα με πονέσει, της απάντησα. Βλέπεις τον εαυτό σου.  Ίσως.

Προχώρησα με απαλούς βηματισμούς προς το δωμάτιο μου όπου και αποσύρθηκα.
Άνοιξα το κινητό μου και είδα ένα νέο μήνυμα:
Άγνωστος αποστολέας:
Όλα καλά; -Α

Έχει ψυχολογικά ο θαυμαστής μου; Πως ακριβώς θα του απαντήσω; Μήπως είναι ρητορικής φύσεως το ερώτημα και στοχεύει στον εσωτερικό απολογισμό;
Καλά είμαι; Λίγο σοκαρισμένη και μπερδεμένη και προδομένη και απελπισμένη παραμένω, όμως μπορώ να ισχυριστώ πως δεν είμαι καλά;

Πήρα αγκαλιά το άλμπουμ ζωγραφικής μου που ήταν θεμένο στο κομοδίνο. Με απαλές κινήσεις συνέχισα το σκίτσο που είχα αφήσει στη μέση. Το πίεσα λίγο παραπάνω για να δείχνει πιο σκούρο στην περιοχή των μαλλιών. Έπειτα, σχεδίασα μια-μια ξεμπλεγμένες και σε διάφορα μεγέθη τις βλεφαρίδες του. Τα μάτια του στραφτάλιζαν και το απαλό  χρώμα τους σου προκαλούσε δέος. Δεν πέρασε πολύ ώσπου να το ολοκληρώσω.

Σηκώθηκα πάνω και πήρα τις ξυλομπογιές μου από το θρανίο. Ξανακάθησα στο κρεβάτι με την πλάτη  μου να ακουμπάει στον τοίχο. Άρχισα να χρωματίζω απαλά μερικά σημεία του σκίτσου. Θα το άφηνα μαυρόασπρο όμως τα γαλάζια μάτια του και τα απαλά, ροζ χείλη του σίγουρα θα τα έβαφα σε παλ αποχρώσεις.