Ναταλί

40. Δεύτερη γνωριμία

(Ψηφίστε, σχολιάστε, ακούστε το κομμάτι!)

Είμαι και γλυκιά και παιχνιδιάρα και ευφυέστατη, ευφυέστατη -είναι σημαντικό- και χαζή. Το είπα το χαζή; Τι; Δεν το είπα; Ναι, βέβαια, χαζή. Ποιος λογικός άνθρωπος, ον ή ό,τι στο καλό είμαι θα δεχόταν δεύτερο ραντεβού με τον Ανδρέα;

Λίγα λεπτά αφότου δέχτηκα κατάλαβα το λάθος μου αλλά φυσικά δεν υπήρχε επιστροφή. Άλλωστε για να είμαι ειλικρινής τον λυπόμουν τον καημένο τον Ανδρέα.
Αχ αχ αχ, μα γιατί μου το κάνω τώρα αυτό; Θα γίνω συναισθηματική και δεν κάνει! Μη με πάρουν δα και τα ζουμιά.
"Γκουα"
"Τι είναι το γκουά καλέ Εβίτα;" είπα στο μωρό που καθόταν αμέριμνο από πίσω μου δαγκώνοντας τα πλαστικά του παιχνιδάκια. Βγάζει δοντάκι.
Τεντώνω το πόδι μου στον αέρα και τραβάω προς το μέρος μου το μποτάκι για να μου μπει χωρίς να ξεκουμπώσω το φερμουάρ. Ω, έλα τώρα, μην το αρνήσαι όλες το κάνουμε.
Και σπλαφ βρέθηκα πλατιά φαρδιά στο κρεβάτι. Μπορώ να μείνω εδώ για πάντα.
Κοιτάω το ρολόι μου βιαστικά και η ώρα δεν με ενθαρρύνει για να χάνω χρόνο στο κρεβάτι. Άλλωστε η σημερινή μέρα είναι γεμάτη υποχρεώσεις.
"Ναταλία τελειώνεις;" ακούω την μάνα μου να φωνάζει από τον κάτω όροφο.
"Τώρα!" τσιρίζω δυνατά και πιάνω τον εαυτό να ανησυχεί για τυχόν ρωγμές στα τζάμια.
Παίρνω το λεπτό μου μπουφάν στο χέρι και κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά. "Η Εβίτα έμεινε στο δωμάτιό μου" ανακοινώνω μόλις κατεβαίνω και το τελευταίο σκαλί και κλείνω την εξώπορτα πίσω μου.
Ανεβαίνω στο ποδήλατό μου και στο μπροστινό καλάθι θέτω την τσάντα μου. Κατεβάζω με γρήγορες αλλά επιδέξιες κινήσεις το φόρεμά μου που φτάνει ως τους μηρούς μου και κάνω γρήγορο πεντάλ.