Ναταλί

10. Εγκαταλελειμμένο σπίτι

(Μουσική και * )

Μπαίνω μέσα στη τάξη. Για ακόμη μια φορά από τους πρώτους- τουλάχιστον τις τελευταίες φορές- και κάθομαι βιαστική στο θρανίο μου. Χτυπάω νευρικά τα νύχια μου στο θρανίο και σιγοτραγουδάω το "First".

Βλέπω την Κατερίνα με τη σχέση της να φιλιούνται πεταχτά και να τον διώχνει να πάει στο μάθημά του πριν μπει ο καθηγητής στην τάξη. Αναρωτιέμαι: Αυτό που της ανέθεσα να κάνει το έκανε ή έστω το έθεσε σε εφαρμογή; Ξαφνικά ακούω μια βαριά φωνή δίπλα μου και αντικρίζω τον Ανδρέα βιαστικό με έναν πάκο βιβλία στα χέρια του.

"Να κάτσω;"

"Και το ρωτάς; Κάτσε" τον προτρέπω

"Λέω μήπως... Έχεις και το αμόρε τώρα. Μπορεί να είχες θέμα" Ώστε για αυτό ανησύχησε. 

"Μην ανησυχείς, δεν έχει τέτοια θέματα" του απαντάω ξερά.

"Να μου τον γνωρίσεις μια μέρα"

"Τι σε νοιάζει να τον γνωρίσεις εσένα;"

"Ε είπα μιας και είστε φίλες και με την Άννα- θα βγείτε και για καφεδάκι- να βγούμε όλοι μαζί"

Έχει θράσος... Κράτα την ψυχραιμία σου Ναταλία, την αυτοκυριαρχία σου.
Εισπνοή
Εκπνοή
Εισπνοή
Εκπνοή
"Κάποια στιγμή ναι"
"Όχι κάποια στιγμή" τονίζει το κάποια "Θα το κάνουμε αυτό. Τι λες για το Σάββατο;" επιμένει.

"Εχω-ω" τραύλισα μέχρι να σκαρφιστώ κάτι πειστικό.

"Ωραία έκλεισε!" με διακόπτει.

Και ο καθηγητής μπαίνει στην τάξη...Μα τι timing!

Αναπάντητα ερωτήματα με βασανίζουν. Τι θέλει τώρα; Τι έχει στο μυαλό του; Και βασικά την έκατσα. Να δω μόνο πως θα το στον Άνταμ. Να πάω και να του πω: έλα να παραστήσουμε λίγο το ζευγάρι; Αυτός δεν θέλει και πολύ να μπει στο πετσί του ρόλου. Ή θα το παρατραβήξει ή θα με κάνει ρεζίλι. Ναι ναι ρεζίλι. Έχω και τον Ανδρέα δίπλα μου να χτυπάει νευρικά το στυλό του. Να μου σπάσει μέχρι και με αυτό τα νεύρα.

"Σταμάτας να χτυπάς το στυλό σου στο θρανίο; Με εκνευρίζει."

"Όχι, σου πάει όταν εκνευρίζεσαι."  μου χαμογελάει. Γλυκά δεν θα το έλεγα. Μάλλον κάπως σαν να μου λέει: "Δες. Πέρασε το δικό μου"
Και συνεχίζει να χτυπάει το στυλό. Θα τον βάλω να το φάει.

Κοιτάω τον καθηγητή μη τυχόν και πει πως δεν παρακολουθώ. Άντε γιατί άντε. Όλος ο ανδρικός πληθυσμός μαζί μου τα έχει. Και τότε νιώθω μια επιμονή μάτια.