Ναταλί

37. Καλώς ορίσατε στο "Αν"

(Ψηφίστε!)

"Ωχ" ξέφυγε από τα χείλη μου γιατί κάθε άλλο παρά εμπιστοσύνη της είχα. Ιδιαίτερα μετά την εξαφάνιση της.

"Έτοιμη;" με ρώτησε όλο ανυπομονησία.

Την κοίταξα καλά καλά. Έδειχνε τόσο χαρούμενη. Και εγώ τόσο μπερδεμένη. Δεν ξέρω ακόμα αν ζω σε όνειρο ή αν όντως όλα αυτά συμβαίνουν σε μένα. Στο κορίτσι με τη ρουτίνα.
Δεν έχω ξεδιαλύνει ακόμα τι συνέβη στον Άνταμ. Αν είναι καλά. Δεν ξέρω πού βρίσκομαι, αν όντως είχα ατύχημα- κάτι που αρχίζω να το πιστεύω- και πως μπορώ να φύγω από εδώ. Να μπω στον πραγματικό κόσμο.
Και όμως. Είμαι εδώ με μια καινούρια φίλη με άσπρα πουπουλένια φτερά να ανυπομονεί να μου μιλήσει για μια έκπληξη.
Ειλικρινά, βαρέθηκα με τις εκπλήξεις τις τελευταίες μέρες.

"Έτοιμη για ποιο πράγμα;" τη ρώτησα ανασηκώνοντας αμυδρά το άνω χείλος μου.
Χαμογέλασε απλά και είπε με μια ανάσα:
"Για να δεις τον Άνταμ"
Γούρλωσα τα μάτια. Πρέπει να αστειεύεται.
"Είναι ο Άνταμ ζωντανός;" ρώτησα ακόμα με την καρδιά στο στόμα. Αυτό ας μην σχολιαστεί.
"Όχι ακριβώς" απάντησε μπερδεμένα.
"Θα είναι και αυτός ψυχή;" προσπάθησα να μάθω περισσότερα.
"Όχι" είπε και έβαλε τα χέρια της πίσω από τη μέση της.
"Δεν βοηθάς" αντιγύρισα όντας ελαφρώς εκνευρισμένη.
Με έπιασε από την παλάμη και έκανε να με τραβήξει.
"Έλα μαζί μου τότε!" είπε ενθουσιασμένη γελαστά.
Το καλό μου θέλει. Δεν μπορεί. Άλλωστε, πως αλλιώς θα μάθω; Πρέπει να την ακολουθήσω.
Συγκατένευσα κουνώντας το κεφάλι θετικά. Άπλωσε το χέρι της σαν να έπιανε κάτι και κούνησε με ρυθμικούς κυματισμούς τα δάκτυλά της στο κενό. Πρόσεξα τα όμορφα νύχια της που δεν προεξήχαν από το δέρμα της και έδειχναν τόσο καθαρά και περιποιημένα. Λεπτά δάκτυλα. Λένε πως από τα δάκτυλα μπορείς να σκιαγραφήσεις τον χαρακτήρα. Από αυτά τα δάκτυλα σίγουρα το άτομο φαίνεται πράο.
Τότε χρυσαφένια σκόνη άρχισε να πέφτει από το χέρι της και έβαλα τη χούφτα μου για να μαζέψω λίγη. Όταν την άνοιξα ξανά δεν υπήρχε τίποτα. Πού πήγε; Είναι μαγική;
Μεγαλύτερη ποσότητα άρχισε να τρέχει και εκείνη τη στιγμή η Αγγελική σχημάτιζε αόρατους κύκλους στον αέρα με το χέρι της, με τη χρυσόσκονη να την ακολουθεί σε κάθε της κίνηση.
Ένας άσπρος κύκλος εμφανίστηκε σιγά σιγά που διαρκώς μεγάλωνε. Η Αγγελική έμεινε ακίνητη για λίγο ώσπου μου φώναξε:
"Πήδα!" και πήδηξε στον κύκλο που είχε σχηματίσει, παρασέρνοντας και εμένα μαζί.
Ήταν μια άσπρη τρύπα. Έμοιαζε σαν να κυλάω σε ένα άσπρο σωλήνα με μεγάλη ταχύτητα. Από τα τοιχώματα αυτού έτρεχαν ποτάμια χρυσής σκόνης.
Γύρισα στο πλάι χαμογελώντας για να δω την Αγγελική. Αλλά δεν ήταν πουθενά.
Το χαμόγελο που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε χαρακτεί στα χείλη μου, έσβησε απότομα.
"Αγγελική!" φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Άδικος κόπος. Καμία απάντηση.
Χαμένη και γεμάτη ανασφάλεια άρχισα να τραγουδάω το "You found me", ελπίζοντας πραγματικά κάποιος να με βρει. Αλλά, δεν έγινε ακριβώς έτσι. Το επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο που έκανα αυτή τη σκέψη ο σωλήνας σχημάτιζε κάτι σαν τσουλήθρα και άρχισα να τσουλάω προς τα κάτω με τρομακτική ταχύτητα.
Τσουλούσα τόσο γρήγορα και όμως: Τα χέρια μου δεν καίγονταν από την τριβή. Γιατί δεν υπήρχε τριβή. Ήταν κάτι υπερφυσικό.
Η τσουλήθρα σταματάει απότομα και εκτοξεύομαι στο κενό.
Αουτς.