Ναταλί

13. Άρνηση

(Μουσική και πάμε)

"Έλα ρε Άνταμ, σε παρακαλώ!" φωνάζω καθώς περπατάω πίσω του με γρήγορο βήμα. "Μια χαρούλα είναι μόνο! Αλλιώς θα με ξεκρεμάσεις" διαμαρτύρομαι παρακλητικά ενώ σχεδόν τρέχω πίσω του και αυτός δεν λέει να σταματήσει.

"Να σε ξεκρεμάσω;" τονίζει το σε. "Ναταλία μην ξεχνάς ότι η συμφωνία δεν λέει κάτι τέτοιο. Δεν πρόκειται  να παριστάνω το αγόρι σου" λέει με εκνευρισμένο τόνο ενώ έχει σταματήσει να περπατάει γρήγορα και έχει στρέψει τον κορμό του προς το μέρος μου. Τελικά έπεσα έξω. Ο Άνταμ δεν θέλει να με βοηθήσει.

"Έλα μόνο μια φορά. Σε παρακαλώ." λέω ενώ έχω βουρκώσει. Η ιδέα της γελοιοποίησης μπροστά στον πρώην μου ιδιαίτερα έπειτα από την πρόσφατη συμπεριφορά του μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.

"Συμφώνησα ήδη να σε βοηθάω στην χημεία σαν χάρη. Μην θέλεις πολλά. Έπειτα, τι σου είναι αυτός και με χρειάζεσαι, ε;" λέει ενώ τα μάτια του βγάζουν σπίθες. Δεν απαντάω αλλά συνεχίζω να τον κοιτάω έντονα στα μάτια όσο με κοιτάει και αυτός περιμένοντας την απάντηση μου. Τα χέρια μου έχουν ιδρώσει ενώ τρέμω.

"Ή μάλλον θες να με χρησιμοποιήσεις;" διορθώνει τον εαυτό του.

"Μα δεν σου ζητάω να με φιλήσεις μπροστά του. Δεν σε χρησιμοποιώ. Θέλω απλά να προσποιηθείς κάτι!"

"Αυτό μας έλειπε να μου έλεγες να σε φιλήσω κιόλας".  Κόσμος περνούσε καί μας κοιτούσε να τσακωνόμαστε στη μέση του δρόμου. Αίσχος, ρεζίλι γίναμε. Για ν αμην πω θέαμα του κάθε πικραμένου. Έσφιξα γροθιές τα χέρια μου.

"Το ραντεβού μαζί μου τι το θες τότε;" φωνάζω μέσα στα νεύρα μου.

"Να μην σε νοιάζει" μου απαντάει και καταλαβαίνω πως δεν έχω περιθώρια.

Γυρνάω αδιάφορα αλλού το βλέμμα μου και προσπαθώ να καταλάβω τι πάει τελικά λάθος μαζί του.
"Πες μου τι σου είναι" επιμένει -χωρίς να με κοιτάει στα μάτια- αλλά αυτή τη φορά έχει λιγότερο θυμό στη φωνή του.

"Πρώην" λέω ξεψυχισμένα και γυρνάει να με κοιτάξει παγωμένος.

Η Κάτια χαμένη στον κόσμο της. Έχω να την δω σχεδόν μια ολόκληρη βδομάδα. Αλλά δεν με έχει ψάξει. Τι να κάνω λοιπόν; Εκείνη εξαφανίστηκε εκείνη να εμφανιστεί. Πηγαινοέρχομαι στο δωμάτιο μου ενώ λέω βιολογία και σκέψεις περνάνε γρήγορα απο το μυαλό μου: Έχει εξαφανιστεί η φίλη μου και ο Άνταμ μου έκανε καβγά.
"Όχου τα νεύρα μου!" φωνάζω μόνη μου στο δωμάτιο και κλείνω το βιβλίο που είναι ανοιγμένο πάνω στο θρανίο.
Κουλουριάζομαι στο κρεβάτι και μαζεύω τα πόδια μου. Σκέφτομαι τη στιγμή που σηκώθηκε και έφυγε. Με άφησε κυριολεκτικά παγωτό στη μέση του δρόμου ύστερα από την αποκάλυψη μου. Πού στο καλό είναι; Δεν θέλει καμία επαφή μαζί μου;
Ανοίγω το κινητό μου για να ψάξω για τυχόν μηνύματα αλλά δεν υπάρχει τίποτα.
Πληκτρολογώ μια συγνώμη και του την στέλνω. Δεν έλαβα καμία απάντηση εκείνο το απόγευμα.